ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἱππόλυτος (1389-1415)

ΑΡ. ὦ τλῆμον, οἵαι συμφορᾶι συνεζύγης·
1390 τὸ δ᾽ εὐγενές σε τῶν φρενῶν ἀπώλεσεν.
ΙΠ. ἔα·
ὦ θεῖον ὀσμῆς πνεῦμα· καὶ γὰρ ἐν κακοῖς
ὢν ἠισθόμην σου κἀνεκουφίσθην δέμας.
ἔστ᾽ ἐν τόποισι τοισίδ᾽ Ἄρτεμις θεά.
ΑΡ. ὦ τλῆμον, ἔστι, σοί γε φιλτάτη θεῶν.
1395 ΙΠ. ὁρᾶις με, δέσποιν᾽, ὡς ἔχω, τὸν ἄθλιον;
ΑΡ. ὁρῶ· κατ᾽ ὄσσων δ᾽ οὐ θέμις βαλεῖν δάκρυ.
ΙΠ. οὐκ ἔστι σοι κυναγὸς οὐδ᾽ ὑπηρέτης.
ΑΡ. οὐ δῆτ᾽· ἀτάρ μοι προσφιλής γ᾽ ἀπόλλυσαι.
ΙΠ. οὐδ᾽ ἱππονώμας οὐδ᾽ ἀγαλμάτων φύλαξ.
1400 ΑΡ. Κύπρις γὰρ ἡ πανοῦργος ὧδ᾽ ἐμήσατο.
ΙΠ. οἴμοι, φρονῶ δὴ δαίμον᾽ ἥ μ᾽ ἀπώλεσεν.
ΑΡ. τιμῆς ἐμέμφθη, σωφρονοῦντι δ᾽ ἤχθετο.
ΙΠ. τρεῖς ὄντας ἡμᾶς ὤλεσ᾽, ἤισθημαι, μία.
ΑΡ. πατέρα γε καὶ σὲ καὶ τρίτην ξυνάορον.
1405 ΙΠ. ὤιμωξα τοίνυν καὶ πατρὸς δυσπραξίας.
ΑΡ. ἐξηπατήθη δαίμονος βουλεύμασιν.
ΙΠ. ὦ δυστάλας σὺ τῆσδε συμφορᾶς, πάτερ.
ΘΗ. ὄλωλα, τέκνον, οὐδέ μοι χάρις βίου.
ΙΠ. στένω σε μᾶλλον ἢ ᾽μὲ τῆς ἁμαρτίας.
1410 ΘΗ. εἰ γὰρ γενοίμην, τέκνον, ἀντὶ σοῦ νεκρός.
ΙΠ. ὦ δῶρα πατρὸς σοῦ Ποσειδῶνος πικρά.
ΘΗ. ὡς μήποτ᾽ ἐλθεῖν ὤφελ᾽ ἐς τοὐμὸν στόμα.
ΙΠ. τί δ᾽; ἔκτανές τἄν μ᾽, ὡς τότ᾽ ἦσθ᾽ ὠργισμένος.
ΘΗ. δόξης γὰρ ἦμεν πρὸς θεῶν ἐσφαλμένοι.
ΙΠ. φεῦ·
1415 εἴθ᾽ ἦν ἀραῖον δαίμοσιν βροτῶν γένος.

***
ΑΡΤ. Δύστυχε, οι συμφορές σφιχτά σ᾽ αρπάξανε
1390 και της ψυχής σου η αγνότητα σ᾽ αφάνισε!
ΙΠΠ. Μα τί ᾽ναι τούτο;
Οσμίζομαι την παρουσία θεού
κι οι πόνοι του κορμιού μου μαλακώσανε.
Μην είν᾽ εδώ η Αρτέμιδα η παρθένα;
(σηκώνεται όρθιος ο Ιππόλυτος)
ΑΡΤ. Εγώ ᾽μαι η αγαπημένη σου η θεά.
ΙΠΠ. Αχ! βλέπεις, δέσποινά μου, πού κατάντησα;
ΑΡΤ. Το βλέπω! Μα δεν κάν᾽ οι θεοί να κλάψουν.
ΙΠΠ. Πάει ο συγκυνηγός σου κι υπηρέτης σου.
ΑΡΤ. Όχι! γιατί μες στην καρδιά μου μένεις.
ΙΠΠ. Πάει ο αλογάρης, πάει των αγαλμάτων σου
1400 ο φύλακας! ΑΡΤ. Η Κύπρη έτσι το θέλησε.
ΙΠΠ. Αλί! Το ξέρω πως αυτή με σκότωσε.
ΑΡΤ. Η αρετή σου την πρόσβαλε, σ᾽ οχτρεύτηκε!
ΙΠΠ. Αυτή μια, τρεις μαζί, βλέπω, μας χάλασε.
ΑΡΤ. Εσένα, το γονιό σου, τη γυναίκα του.
ΙΠΠ. Και του γονιού μου κλαίω τη συφορά.
ΑΡΤ. Τον απάτησε θέλημα θεϊκό.
ΙΠΠ. Ωχ! δύστυχε, πατέρα μου, τα που ᾽παθες!
ΘΗΣ. Παιδί μου, δεν τη θέλω πια τη ζωή.
ΙΠΠ. Κλαίω πιο πολύ για το δικό σου λάθος
παρά για το δικό μου το χαμό.
1410 ΘΗΣ. Άμποτ᾽ εγώ να πέθαινα στη θέση σου!
ΙΠΠ. Ω κατάρες, του Ποσειδώνα δώρο!
ΘΗΣ. Ποτές να μη μου βγαίναν απ᾽ τα χείλη.
ΙΠΠ. Θα με σκότωνες πάλι απ᾽ το θυμό σου.
ΘΗΣ. Μου ᾽χαν θολώσει το μυαλό οι θεοί!
ΙΠΠ. Αλίμονο, ας μπορούσαν των ανθρώπων
οι κατάρες να πιάνουν τους θεούς!