Όλα θα ήταν καλυτερα αν μιλάγαμε ο ένας στον άλλον κι όχι ο ένας για τον άλλον

Όλα θα ήταν καλύτερα αν μιλάγαμε ο ένας στον άλλον κι όχι ο ένας για τον άλλον.

Είναι κάτι που σε πνίγει, κάτι που σε βασανίζει ή κάτι όμορφο όπως ο έρωτας, αλλά φοβάσαι να το πείς η μήπως έτσι έμαθες, να κρύβεσαι;

Ποτέ μου δε μπόρεσα να καταλάβω γιατί το κάνουμε αυτό στους εαυτούς μας, δεν εκφράζουμε τα συναισθήματα μας, καταπιέζοντάς τα και με αυτόν τον τρόπο φυσικά γεμίζουμε θυμό και στεναχώρια.

Όλα θα ήταν τόσο απλά αν με απλά λόγια λέγαμε όσα σκεφτόμασταν και αισθανόμασταν, αντί να μιλάμε γι’ αυτά σε τρίτους που δεν αφορά το θέμα.

Τα πάντα θα λυνόταν πιο εύκολα ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που θέλουν πραγματικά να σώσουν μια σχέση.

Ο φόβος είναι αυτός που μας κρατάει συνήθως ή η νοοτροπία του να μη μιλάμε ευθέως.

Μεγάλη ανοησία να φοβάσαι να μιλήσεις για κάτι που σε πείραξε, σε πλήγωσε ή που απλά νιώθεις και είναι ένα όμορφο συναίσθημα.

Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να κάνουμε απανωτά λάθη, να ανακατεύεται κόσμος που δεν πρέπει κι εμείς να εκτιθόμαστε ανεπανόρθωτα.