Ο πραγματικός δάσκαλος δεν παίρνει ποτέ από το χέρι κανέναν (παραβιάζοντάς του έτσι το αυθυπεύθυνο), αλλά μόνον δείχνει μια, συνήθως επίπονη, διαδρομή. Την οποία ο άλλος οφείλει να μπορεί να αντέξει. Αν δεν μπορεί, έχει δικαίωμα μόνον να ψαχτεί με τον εαυτό του και να βελτιωθεί ή να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια και να επιστρέψει στο μηδέν, όχι να επιτεθεί σε αυτόν που του δείχνει την διαδρομή. Κανενός δεν του ζητήθηκε να ανέβει στον Όλυμπο για να δικαιούται να υπάρχει.Είναι πάντως χαρά του κάθε σωστού δασκάλου να δει κάποτε τον μαθητή να τον ξεπερνάει. Πάντα η αξιοσύνη του μαθητή χαροποιεί τον δάσκαλο αφού τρόπον τινά τον βλέπει ως συνέχειά του, ως διανοητικό παιδί του. Κανείς όμως τεμπέλης, ασυνεπής, ψευτάκος κ.λπ. κ.λπ. με λίγα λόγια όλοι αυτοί οι τύποι ανθρώπου που παράγει σωρηδόν η (Β)ρωμιοσύνη, δεν προτίθεται να κοπιάσει. Απλώς πυροβολεί τον καλύτερο, τον δάσκαλο, τον μπροστάρη, τον αρχηγό, και νομίζει πως "καθάρισε".
Δεν είναι τυχαίο που βρίσκεται ο τόπος μας στα χάλια που βρίσκεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου