Η Απεραντοσύνη και το εγώ

ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

Αυτός που εγκαταλείπει το εγώ και Γίνεται Απεραντοσύνη, Θεός, αυτός είναι στους Κόλπους του Παντός, Γνωρίζει το Παν, έχει Εμπειρία του Παντός...

Ο άνθρωπος (ο κάθε άνθρωπος) βιώνει την ύπαρξη, την ζωή, μέσα από τον «εαυτό» του (το «νου» του)... Ο «εαυτός» (ο «νους») είναι ένας «χώρος» όπου εκδηλώνεται η αντίληψη της ύπαρξης, η συνείδηση του εαυτού σαν εγώ, η διανόηση, οι αισθήσεις, εμπειρίες, μνήμες... Η ισχυρότερη ενέργεια, η κυριαρχούσα λειτουργία, (κι ο καθένας το διαπιστώνει μόνος του, στον εαυτό του), είναι αυτή της αυτοσυνειδησίας, του εγώ. Αποτελεί ένα ψυχολογικό κέντρο στο οποίο γίνεται αντιληπτή η ύπαρξή μας και στο οποίο αναφέρονται όλες οι δραστηριότητες κι όλες οι πληροφορίες, κι από τον εαυτό μας, κι από τον κόσμο... Νοιώθουμε (όλοι μας, ο καθένας μας) πως είμαστε στο κέντρο του κόσμου, το κέντρο του κόσμου, και γύρω μας, προς όλες τις κατευθύνσεις, απλώνεται ο κόσμος... Ταυτόχρονα όμως, όσο λειτουργούμε έτσι, νοιώθουμε πως ο κόσμος είναι «απέναντι» κι όσο κι αν προσπαθούμε δεν μπορούμε να τον «αγγίξουμε», μένει μακριά. Έτσι αισθανόμαστε το κέντρο του κόσμου αλλά ταυτόχρονα νοιώθουμε μόνοι, απομονωμένοι μέσα στον κόσμο (κι όσο πιο πολύ δυναμώνει το εγώ, τόσο πιο απομονωμένοι νοιώθουμε)... Κι ακόμα νοιώθουμε πως ζούμε σε ένα κόσμο με παγκόσμια προβλήματα, παγκόσμια σύγχυση, βία, αδικία, φτώχεια, δυστυχία... Κι αισθανόμαστε συχνά «ξένοι» σε αυτό τον κόσμο... Κι είναι ειρωνικό! Να είμαστε το «κέντρο» του κόσμου και ταυτόχρονα να είμαστε μόνοι, ξένοι... δυστυχισμένοι συχνά, απογοητευμένοι... Μήπως δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου;

Όσο διοχετεύουμε την ενέργειά μας (το ενδιαφέρον μας, την δραστηριότητά μας) στο εγώ και γινόμαστε κι αισθανόμαστε αυτό το κέντρο του κόσμου, τόσο θα νοιώθουμε απομονωμένοι, μόνοι, ξένοι, δυστυχισμένοι... Αλλά είμαστε «εμείς» που το κάνουμε αυτό... όλο αυτό δεν είναι παρά μία λειτουργία, μία δραστηριότητα... Αλλά εμείς είμαστε κάτι πολύ περισσότερο από όλο αυτό που αντιλαμβανόμαστε, που σκεφτόμαστε, που αισθανόμαστε, που κάνουμε...

Κι όταν θέλουμε να Ανυψωθούμε προς το Παν, πέρα από τις αισθήσεις (που είναι περιορισμένος χώρος), πάνω από τις σκέψεις (που είναι αδιέξοδος χώρος), θα πρέπει να εγκαταλείψουμε ακόμα κι αυτή την κίνηση που συντηρεί το εγώ... Ο αληθινός εαυτός μας δεν έχει να κάνει τίποτα με αυτά... Κι αν θέλουμε να βρούμε το Παν θα πρέπει να σταθούμε αληθινοί μπροστά του, πραγματικοί, τώρα, εδώ... όπως Είναι κι Αυτός Πραγματικός... Εγκαταλείποντας ακόμα και το εγώ, το ψεύτικο εγώ, το ψεύτικο κέντρο που μας απομονώνει ,μας αποξενώνει, μας θλίβει, μπορούμε να σταθούμε Μπροστά Του, εμείς οι ίδιοι, καθαροί, από όλα, κι αισθήσεις, και σκέψεις, κι εγώ, τελείως καθαροί... («καθαρός νους»)...

Μόνο όταν σβήσει το «κέντρο» νοιώθουμε να απλωνόμαστε στον χώρο της Απεραντοσύνης... Υπάρχουμε, Ζούμε σε όλη την Έκταση της Πραγματικότητας, του Παντός, χωρίς «κέντρο» (ψυχολογικό)... Απορροφιόμαστε σε Αυτή την Απεραντοσύνη, Ενωνόμαστε με Αυτή την Απεραντοσύνη, Γινόμαστε Αυτή η Απεραντοσύνη... Αλλά αυτό είναι μόνο μία Εμπειρία της Πραγματικότητας, μία Αντίληψη, μία Αίσθηση της Πραγματικότητας, δεν είναι μετουσίωση σε Πραγματικότητα, γιατί Πραγματικότητα Είναι Μόνο το Παν, (για αυτό λένε ότι γινόμαστε μόνο κατά Χάριν Θεός)... Κι έτσι βιώνουμε τον Αληθινό Εαυτό Γεμάτο από τα Παν, Μία Απεραντοσύνη. Κι Αυτή η Απεραντοσύνη Είναι Εδώ, μέσα στο σώμα μας (επίσης)... και το σώμα γίνεται Κατοικία του Παντός (κι εξαγιάζεται κι αυτό, το ταπεινό, υλικό σώμα)...

Όσο προσπαθούμε μέσα από το κέντρο του εαυτού, του εγώ, το ψυχολογικό κέντρο του κόσμου, να αντιληφθούμε, να επεκταθούμε, να ζήσουμε... βιώνουμε πάντα το περιορισμένο, το απομονωμένο, το ξένο, το δυστυχισμένο... Μόνο όταν πάψει να υπάρχει αυτή η δραστηριότητα Αναδυόμαστε στην Απεραντοσύνη του Παντός... Πρέπει να πάψει να υπάρχει αυτή η δραστηριότητα, το εγώ, για να Υπάρξει το Παν...

Η Αληθινή Προσευχή είναι η Προσευχή που φτάνει πέρα από την σιωπή του εαυτού, του εγώ, στην Αληθινή Σιωπή που Είναι το Παν, στην Ηχηρή Σιωπή, στον Λόγο που Διαπερνά τα Πάντα...

Αυτή η Εμπειρία της Απεραντοσύνης δεν μπορεί να συλληφθεί από το εγώ... Πρέπει να σιωπήσει το εγώ για να Υπάρξει η Απεραντοσύνη του Παντός... Για αυτό ο ευαγγελιστής είπε ότι «τον Θεό δεν τον είδε ποτέ, κανείς», κανένα εγώ... Κι αφού η Απεραντοσύνη του Παντός δεν μπορεί να συλληφθεί από το εγώ, πως μπορεί το εγώ, η σκέψη, να μιλήσει για το Παν; να θεωρητικολογήσει για το Παν; Να σωπάσει πρέπει....

Αλλά αυτός που εγκαταλείπει το εγώ και Γίνεται Απεραντοσύνη, Θεός, αυτός είναι στους Κόλπους του Παντός, Γνωρίζει το Παν, έχει Εμπειρία του Παντός... Γίνεται Θεός... κι ο Θεός Γνωρίζει τον Εαυτό Του... Κι όταν αυτός μιλάει γι’ Αυτή την Εμπειρία, μιλά για αυτό που Γνωρίζει... αλλά ούτε θεωρητικολογεί, ούτε λέει πολλά για τον Θεό... γιατί το Παν Είναι Σιωπή...