Αν καθ’ οιωνδήποτε τρόπο, με την διαχρονική μορφή ενός φυλακτήριου θεσμού, ενός "ιερατείου" ή μιας φιλοσοφικής ομάδος, η πολύτροπη αντεπιθετική οδυσσειακή νοοτροπία ήταν εκεί... κανένας αβρααμόσταλτος ελπιδοστόλιστος προφήτης, δεν θα μπορούσε να επιζήσει παριστάνοντας τον μελιστάλακτο "μνηστήρα"! Η αίσθηση της απώλειας της λατρεμένης του "γυναίκας" (του λαού του) και ο κίνδυνος αφανισμού της ποθητής "Ιθάκης" (της πατρίδας του) θα μετέβαλαν αυτόν τον ιδιαίτερο φυλακτήριο θεσμό, σε αδυσώπητο μνηστηροκτόνο Οδυσσέα!
Η νεο-ιουδαϊσμός με την μορφή της βιβλικής θρησκεία, είναι τώρα ήδη μια μακραίωνη ιστορική πραγματικότητα. Με τον έναν η τον άλλον τρόπο, η θρησκεία αυτή στάθηκε δυστυχώς κατ’ εξοχήν Ελληνοκτόνος. Σκεφθείτε όμως ποσά ιστορικά δεδομένα θα έμπαινα σε διαφορετική τροχιά εξέλιξης, μόνο με μια τέτοια διαταγή επισταμένης έρευνας στα πρωτο-αρχεία της αβραμικής αυτής πίστης!
Τρελαίνεται πραγματικά κανείς στη σκέψη ότι: η συστηματική μελέτη μιας ολιγομελούς ομάδος σοφών Ελλήνων στα αρχεία της Παλαιάς Διαθήκης, θα μπορούσε να ανατρέψει άρδην τον ρουν της ιστορίας!
Πονάει κανείς αβάσταχτα στην ιδέα, ότι κάτι τόσο απλό, θα μπορούσε πράγματι να μεταφέρει τον πόλεμο στην έδρα των ορκισμένων αναίτιων έχθρων του ελληνισμού, και από επιτιθεμένους συκοφάντες, θα μπορούσε να τους μεταβάλει σε ασήμαντους, αμυνόμενους, ανεπαρκείς υπερασπιστές της χονδροειδέστατης παλαιοδιαθηκικής κακότητας!
Μια τέτοια βαθυμέριμνη διαταγή, από μια οποιαδήποτε πανεπιστημιακή σχολή, ένα ασκληπιείο, ένα ισχυρό οικονομικά μαντείο, ένα βουλευτήριο, μια βιβλιοθήκη, μια οποιαδήποτε πνευματική, ιερατική, στρατιωτική, ή απλά κάποια βαθύπλουτη πατριωτική οικογένεια, ή μια συντεχνιακή κοινότητα, ένα οποιοδήποτε τέλος πάντων αυτόκλητο υπερασπιστικό κέντρο ελληνισμού, θα μπορούσε να προλάβει και να ανατρέψει από τότε ακόμα τις εξελίξεις!
Ακόμα και η μικρότερη, τέτοια αντεπιθετική ομάδα, με μια καλοσχεδιασμένη έρευνα, θα προκαλούσε ισχυρή κρίση ταυτότητας, στον θρησκειολογικά κομψευόμενο αντίπαλό της. Δημοσιοποιώντας ασταμάτητα ατελείωτες, κυριολεκτικά φρικτές[1] παλαιοδιαθηκικές λεπτομέρειες, θα προκαλούσε απολογητικό πανικό στις τάξεις των επίδοξων εθνο-διαμελιστών και σταδιακά τουλάχιστον θα συγκρατούσε τις εξελίξεις.
Μια τέτοια διαχρονική, μεθοδική εξερεύνηση των αντίπαλων θέσεων, όχι μόνο μπορούσε να ανατρέψει τις αφανιστικές για τον ελληνισμό εξελίξεις, αλλά θα καθιέρωνε τον "Έλληνα", ως τον ευφυέστερο δημιουργό αλλά και τον πανάξιο, πανούργο θεματοφύλακα των κεκτημένων του Μεσογειακού πολιτισμού! Ο "Οδυσσέας" όμως, φαίνεται πως στην κρίσιμη αυτή πρωτοχριστιανική περίοδο, έλειπε για τα καλά απ’ τον συνδυασμό των Ελλήνων!
Αν ο οδυσσειακός Έλληνας ήταν εκεί, σε υπεύθυνο καθοδηγητικό ρόλο, θα αντιμετώπιζε την χαλδαιική μνηστηρομανία, και θα αναχαίτιζε τους ασιατικούς δόλους, πλέκοντας ασταμάτητα τους δικούς του αντιδόλους. Με θάρρος και ασυγκράτητη εξερευνητική περιέργεια, θα έφτανε στην έδρα του αντιπάλου, βαθιά μέσα στην σπηλιά του Κύκλωπα (την Παλαιά Διαθήκη) και θα τον πότιζε άφθονο ζαλιστηκό κρασί, πριν του αχρηστεύσει το μοναδικό του μάτι!
Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει εδώ να τονίσουμε, ότι ο Κύκλωπας "έχασε" το μάτι του... από το ίδιο του το ρόπαλο! Ο Οδυσσέας το βρήκε ψάχνοντας μέσα στην σπηλιά του και το μετέτρεψε σε όπλο εναντίον του: «Μεσ’ το μαντρί του Κύκλωπα βρισκόταν μέγα ρόπαλο χλωρό, από ελιά που το ‘χε κόψει για να το ‘χει όταν ξεραθεί... εγώ (ο Οδυσσέας) πήγα κι’ έκανα μυτερή την άκρη του και το ‘βαλα στην λαμπερή φωτιά να κοκκινίσει. Ύστερα το ‘κρυψα καλά κάτω από την άφθονη την κοπριά, που μέσα στην σπηλιά ήταν παντού χυμένη» Οδ. Ι, 319-
Ο Οδυσσέας λοιπόν, τύφλωσε τον ανθρωποφάγο Κύκλωπα, με το ίδιο, το δικό του κρυμμένο όπλο-ρόπαλο! Το ζαλιστηκό δολωματικό κρασί, ο Οδυσσέα το είχε φέρει μαζί του, αλλά το τελικό χτύπημα στο μοναδικό του μάτι... ήταν από το κρυμμένο ρόπαλο του αντιπάλου του, που ο πανούργος Οδυσσέας, βρήκε ψάχνοντας για όπλα, μέσα στο ίδιο το κατακοπρισμένο άντρο του αντιπάλου του!
Αν ήταν εκεί λοιπόν ο οδυσσειακός νους, τα ανατριχιαστικά όπλα της Παλαιάς Διαθήκης, και οι ίδιες οι ανθρωποβόρες δυνάμεις του δηλητηριομανούς ιερατείου της, θα ήταν τα καλύτερα αντεπιθετικά επιχειρήματα του αμυνόμενου ελληνισμού! Όσοι διάβασαν τις δυο προηγούμενες μελέτες μας, για τα φρικτά κυριολεκτικά όπλα των ηρώων της Βίβλου, καταλαβαίνουν πόσο αληθινό θα μπορούσε να είναι αυτό.
Τα τρομακτικά όπλα της Χαλδαιο-παλαιοδιαθηκικής ιστορίας, τα επονομαζόμενα «τέρατα[2] και σημεία» Έξοδος ΙΑ΄10. Ή αλλιώς «τέρατα μεγάλα και πονηρά» Δευτ. Σ΄22, δεν ήταν αφηρημένα θεϊκά θαύματα, αλλά συγκεκριμένα δηλητήρια άνανδρου και αισχρού μαζικού θανάτου!
Αυτά τα πολύ συγκεκριμένα όπλα της μαζικής μαγγανείας, που για εκατονταετίες έστελναν ανενόχλητα κατά χιλιάδες στον άλλον κόσμο, όσους σκληροτράχηλους αντιπάλους, κατέβαιναν ανυποψίαστοι να πολεμήσουν οπλισμένοι μόνο με την παλικαριά και τα αστεία δόρατα και ξίφη τους...! Αυτά τα "κυκλώπεια ρόπαλα" του λευιτικού ιερατείου, παρέμειναν καλά κρυμμένα από τα μάτια των απονήρευτων μεσογειακών, που μαζικά συνέρρεαν εντελώς απροειδοποίητοι στη "σπηλιά" της κυκλώπειας Ιουδαιογενούς σωτηρίας.
Μόνο ξεσκεπάζοντας και δημοσιοποιώντας όλα αυτά τα απίστευτα "κυκλώπεια αίσχη" της Παλαιάς Διαθήκης, θα αποκάλυπταν κάτω απ’ το χαμογελαστό προσωπείο, της Καινής Διαθήκης, το πραγματικό πρόσωπο και τις προθέσεις του κατασχετικού και πολιτισμοκτόνου ιερατείου με τις χαρακτηριστικότερες καταβολές, εκ των αρχαίων απατεώνων Χαλδαίων μάγων!
Αυτά όμως, όπως οδυνηρά απέδειξε η ιστορική πραγματικότητα, μόνο μια διαχρονική οδυσσειακή ομάδα, με επαγγελματική και πολύτροπη πεισματική έρευνα, θα μπορούσε να τα καταφέρει. Και το οδυνηρό ερώτημα παραμένει: γιατί ο Ελληνισμός με τους τόσους αμύθητους θησαυρούς προς φύλαξη, δεν απέκτησε ποτέ του μια τέτοια διαχρονική υπερασπιστική αντάξια των αξιών του ομάδα;
Αν όλα τα τρομακτικά, απεχθή "θαύματα" της βιβλικής δηλητηριογνωσίας, γινόταν ευρύτερα γνωστά στους παγιδευμένους σαν τους συντρόφους του Οδυσσέα στην "σπηλιά του Κύκλωπα" Έλληνες, τότε τα ίδια αυτά ανίκητα ανατριχιαστικά βιβλικά όπλα, θα μετατρέποντο στο αιχμηρότερο και αποτελεσματικότερο, λαϊκής αποδοχής επιχείρημα, για την οριστική αχρηστεύσει του κυκλώπειου παλαιοδιαθηκικού τέρατος.
Μόνο η διαχρονική αναλυτική παρατήρηση του αντίπαλου, δηλαδή η επιστήμη της εχθρογνωσίας, (ή αντιπαλογνωσία) που δυστυχώς φαίνεται πως δεν πρόλαβε να γεννηθεί, απ’ τα πολύμοχθα μυαλά των Ελλήνων, θα μπορούσε επισκεπτόμενη ξανά και ξανά τις κοπρισμένες στάνες των Κυκλώπων, να βρει εγκαίρως και καταγγέλλοντας να αχρηστεύσει τα τρομερά τους όπλα.
Αν ήταν λοιπόν εκεί ο επίμονος, εξερευνητικός, αντιπαλογνώστης, αντεπιθετικός νους, ποτέ η ελεύθερη φιλοθεΐα δεν θα παγιδευότανε στην συγκεκριμένη εβραϊκή μυθο-θρησκευτική ερμηνεία του κόσμου.
Οι προσωρινά παγιδευμένοι Έλληνες, όχι μόνο θα "τύφλωναν" τον παγιδευτή τους, τον Χαλδαιο-θρησκευτικό Πολύφημο, αλλά κρεμασμένοι απ’ τις υπερβολικές "προβατότριχες" (υπερβολικά ψεύδη) της παλαιοδιαθηκικής αφήγησης, θα ανακτούσαν την ελευθερία τους, ξεγλιστρώντας εύκολα ανάμεσα απ’ τα τεράστια, αλλά ακυβέρνητα χέρια του τυφλωμένου πια γιγάντιου παγιδευτή τους.
Ίσως αργότερα μάλιστα, κοροϊδεύοντας κι από πάνω, θα του φώναζαν πως «Κανένας» δεν του φταίει για ότι έπαθε, μιας και μόνος του έβγαλε το μοναδικό του μάτι, αφού δεν έκρυψε αρκετά καλά τις αναρίθμητες πράξεις της ντροπής του!
Όλα αυτά όμως... αν ήταν εκεί ο "ΟΔΥΣΣΕΑΣ"!
Αν στ’ αλήθεια ήταν εκεί, αυτή η υποθετική ασυμβίβαστη φυλακτήρια νοοτροπία, με την ανίκητη Οδυσσειακή αντεπιθετικότητα, η οδύσσεια του πολιτισμού των Ελλήνων, θα εξακολουθούσε ανεμπόδιστα το περιπετειώδες ταξίδι της, με τελικό προορισμό την πανανθρώπινη "Ιθάκη".
Η ελληνική ευσέβεια, το μέγιστο ζητούμενο του ελληνικού πολιτισμού, θα εξακολουθούσε απρόσκοπτα, προς όφελος όλων, να αφουγκράζεται τις ιερές υποδείξεις της μητρικής φύσης και να μεταφράζει τις πυκνογραμμένες σελίδες της σε πανανθρώπινα σεβάσματα. Αυτή η φορτωμένη με θεϊκά μηνύματα φύση, υπήρξε για τους Έλληνες, η μοναδική και απολύτως αυθεντική Βίβλος που ο συμπαντικός "θεός" "έγραψε" οπωσδήποτε με τα ίδια του τα χέρια!
Ο καλύτερος δε και ο πλέον φιλεύσεβος ιερέας της, ο φιλότιμος γιος της Μεσο-γαίας, ο Έλληνας, που πρώτος κατάφερε να διαβάσει αυτήν την πανίερη Βίβλο της φύσης, θα απολάμβανε παγκοσμίως των ανάλογων αγαθών τιμών!
Με την συνδρομή των ελληνικών τεχνών, επιστημών, και της φιλοσοφίας, με μέτρο και οδηγό την ιερή φυσιογνωσία, θα πλησιάζαμε κάποτε κοντά στην πανανθρώπινη "Ιθάκη" την Αρμονία!
Αν ήταν εκεί ο οδυσσειακός νους, θα γλυτώναμε τουλάχιστον δεκαεπτά ατέλειωτους αιώνες χαλδαϊκής πανουργίας. Ελεύθεροι από τα ωραιοποιημένα λαοδουλωτικά ψευδή της αβρααμογενούς θρησκείας, οι Ελληνο-μεσογειακοί λαοί, θα ακολουθούσαν την θυμόσοφο[3] ελληνοθεΐα, στην αργή αλλά σταθερή της φυσιολατρική ιερόσοφη (ιερο-επιστημονική) μεταμόρφωση. Η ελληνότροπη ιερότητα, αντλούσε ολοένα και περισσότερο την δύναμη της, όχι από "σοφούς" θεο-μεσάζοντες, αλλά κατ’ ευθείαν από την μεγαλειώδη ουδέτερη δύναμη της Παμμήτειρας Γης!
Ο Έλληνας είχε ήδη ξεχωρίσει ως άξιες ύμνου, μόνο αδιάβλητες πλανητικές αξίες. Ο ίδιος είχε μεταμορφωθεί σε διάκονο της οικουμενικής αξιοπρέπειας. Η Γαία, «η τα πάντα χαρίζουσα πάνδωρος μητέρα», ήταν για τον Έλληνα η πλέον αξιαγάπητη, αξιότιμη, πανανθρώπινη, φιλική, ιαματική και αξιόπιστη μητρική δύναμη: «Μήτηρ μου δε Θέμις και Γαία, πολλών ονομάτων μορφή μια». Αισχύλος Προμηθ. Δεσμώτης 222
Αν λοιπόν μαζί με την τιτάνια ελληνική προσπάθεια αναζήτησης της λυτρωτικής φυσικής αλήθειας, ήταν εκεί και η πεισματική αντεπιθετική αναζήτηση της νίκης, ακόμα και η αδελφή και φίλη γη, θα γλύτωνε πολλά απ’ τα δείνα της ιστορικής μας αποτυχίας.
Η Γεω-γνωσία θα είχε μεταβληθεί εγκαίρως σε ιερό παγκόσμιο αγαθό, και η φύση η προαιώνια αυτή φιλόξενη "θεά", τιμημένη από την ξεκάθαρη οικολογική ελληνική σκέψη, θα συνέχιζε αλώβητη να μας δίνει τα δώρα της, και να θεραπεύει τις πνευματικές και υλικές μας ανεπάρκειες.
Διαβάζοντας ένα μικρό απόσπασμα από τον ύμνο του Ορφέα στην φύση, νομίζω το μεγαλείο της Ελληνικής φυσιολατρίας, προβάλει ιεροπρεπέστατο παρά ποτέ μπροστά μας:
«Ω Φύση, πολυμήχανη μητέρα, περίπλοκη, μέγιστη, φιλική, πάντροφη κόρη, γης και θαλάσσης βασιλεύουσα, Πάντων μεν συ και πατήρ και μήτηρ, κραταιή, αθάνατη, αιώνιας ζωής πρόνοια, πάντων εσύ βασίλισσα...» Ορφικά Ορφεύς πρός Μουσαίον 10 (Φύσεως θυμίαμα αρώματα)
Κανείς δεν ξέρει λοιπόν, πόσα απ’ τα πάθη της θα γλύτωνε η ανθρωπότητα, αν ο σοφός αυτός Ελληνόφρων διαχειριστής των αγαθών της γης, επέβαλε έγκαιρα τον σεβασμό στις αδιαμφισβήτητες οικολογικές προτεραιότητες.
Αν αυτό το ορκισμένο ιερατείο του πολιτισμού ήταν εκεί, οπλισμένο με την οδυσσειακή πανουργία (πολύτροπος νόηση), έστω και στον τελευταίο, στον "δέκατο χρόνο της Ιλιάδος", η νίκη θα επέστρεφε οριστικά στο στρατόπεδο των Ελλήνων. Μετά από μια τέτοια νίκη, η ελληνική σκέψη, φορτωμένη πια με τα λάφυρα των αποδοτικότερων υποψιασμών, θα εξακολουθούσε να ελέγχει και να καθηλώνει τους θεοκάπηλους της Μεσογείου, αποτρέποντας πιθανότατα ακόμα κι αυτήν την επανάληψης της γέννηση των σωτηριο-σειρίνων, μετά από αιώνες με την μορφή του Μουσουλμανισμού!
Γιατί λοιπόν, μια τόσο απλή, απολύτως φυσιολογική και εντελώς δίκαια αντεπίθεση δεν έγινε ποτέ;
Διότι απλούστατα, όλα κρίθηκαν σε επίπεδο ιερατείων, κι όπως όλα δείχνουν, ένα τέτοιο διαχρονικό φυλακτήριο "ιερατείο" του πολιτισμού, δεν υπήρχε ανάμεσα στους Έλληνες! Η Βίβλος, οι προφητο-συγγραφείς της, και οι διαχρονικοί διάκονοι της, έκαναν πολύ καλά την δουλεία τους... το οδυνηρό ερώτημα είναι... εμείς γιατί δεν απαντήσαμε εξίσου καλά;
Σήμερα, η προτεινόμενη εδώ αντεπιθετική έρευνα, ακούγεται εξοργιστικά εύκολη, και εξαιρετικά αυτονόητη, κάνοντας το τελικό τεράστιο αναπάντητο γιατί; να μην το χωράει πια ο νους του ανθρώπου!
Οι σκεπτόμενοι Έλληνες, στον πολύμοχθο άγονα τους για μεγαλύτερη κατανόηση του κόσμου, πρέπει να βρέθηκαν στην δίνη κάποιων εκθαμβωτικών εξελίξεων. Στην αναζήτηση της παντοειδούς «αρμονίας» και τον προσδιορισμό του «μέτρου» των πραγμάτων, πρέπει να βρέθηκαν από τον μυθολογιμένο αρχαίο θρησκευτισμό, στο κέντρο μιας εντυπωσιακής έκρηξη νέων δεδομένων, του εντυπωσιακού φυσιογνωστικού τους πολιτισμού.
Οι αρχαίοι θρησκευτισμοί, μαζί με τις όποιες ιερατικές δομές ξεθώριαζαν. Οι αόριστες θεολογίες της μυθολογικής περιόδου, κάτω από το βάρος των νέων δεδομένων της φυσιογνωσίας, του φιλοπρόοδου θεατρικού αυτοσαρκασμού και της σκληρής κριτικής των φιλοσόφων υποχωρούσαν. Η ιερότητα μετατοπιζόταν αργά αλλά σταθερά, προς τις λαμπρές ήδη πολυσχιδείς φυσιογνωστικές επιστήμες. Η αόριστη μυθολογική φιλοθεΐα, με εκπληκτικούς ρυθμούς μεταμορφωνόταν σε θεραπευτική της άγνοιας φυσιογνωστική φιλοθεΐα.
Οι επιστήμες, οι ιαματικότερες της άγνοιας δυνάμεις που γέννησε ποτέ πολιτισμός, μπορεί να γεννήθηκαν στους ναούς, τις σχολές και τις βιβλιοθήκες, ήταν όμως προϊόν ρήξης και αμφισβήτησης του παρελθόντος.
Φαίνεται λοιπόν, πως ο ελληνισμός επιχειρώντας τον άθλο της μεταμόρφωσής του σε παγκόσμιο αγαθό, προκαλούσε στον εαυτό του μια πολυδιάσπαση, μια επικίνδυνη παρατεινομένη κρίση ταυτότητας και ένα διαρκές κενό κεντρικού διευθυντηρίου.
Ενώ λοιπόν ο ελληνισμός ακολουθούσε τους μεγαλειώδεις αργούς ρυθμούς της έρευνας και του πολιτισμικού μετασχηματισμού, διανύοντας την πλέον ενδιαφέρουσα καμπή αποσμίλευσης των βασικών δομών και δώρων του προς την ανθρωπότητα... καταμεσής δηλαδή στους σφοδρότερους πόνους της πολιτισμικής του μεταμόρφωσης, σε παγκόσμιο ηγέτη πολιτισμού, δέχθηκε ανελέητη επίθεση φθοράς. Το πολιτισμικό του διευθυντήριο, το "ιερατείο" των υπερασπιστών του πολιτισμού, δεν πρόλαβε να γεννηθεί!
Χρειαζόταν ακόμα χρόνος, που θα τον κέρδιζε μόνο αν από κάπου ξεκινούσε αυτή, η κατά τα αλλά απλή θρησκευτική αντεπίθεση στις κατάμαυρες καταβολές τις νέας διεκδικητικής αβρααμικής θρησκείας. Κάτι τέτοιο, προκαλώντας ένα ισχυρό κοινωνικό σοκ, θα αφύπνιζε τις μαγεμένες από θεο-προσμονή μάζες, και θα περιόριζε στο ελάχιστο τις εμπρηστικές και κατεδαφιστικές υπονομεύσεις της νέο-ιουδαϊκής θρησκείας!
Όλα αυτά βέβαια, σήμερα ακούγονται δυστυχώς κατάπικρα και οδυνηρά και απ’ τις δυο μεριές των Ελλήνων. Τόσο απ' την μεριά των σκεπτόμενων θρησκευόμενων, που βλέπουν ότι κερδίζοντας την υποψηφιότητα της αιωνίου ζωή στους κόλπους του Αβραάμ, έχασαν μέσα απ’ τα χέρια τους τον μέγιστο των πολιτισμών, όσο και απ’ την μεριά εκείνων, που με αγανάκτηση μετρούν τις πληγές και τις απώλειες του ελληνισμού, γιατί θεωρούν την υπόθεση του ελληνικού πολιτισμού ιερότερη και θεϊκότερη πάσης θρησκείας!
Βέβαια οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν, ότι τα εκατομμύρια των πιστών αναγνωστών της Βίβλου, είναι μια αντίφαση σε όσα εδώ επιμόνως ισχυριζόμαστε! Πως επιτέλους, αν υπήρχαν τόσα πολλά τρωτά σημεία δύσοσμης μαγείας μέσα στην Παλαιά Διαθήκη, θα τα έβλεπαν οπωσδήποτε κάποιοι απ’ τα εκατομμύρια των αναγνωστών της! Δυστυχώς ο πιστός είναι απόλυτα ταυτισμένος με τα κείμενα της Βίβλου πολύ προτού τα διαβάσει! Όλα δείχνουν ότι πρόκειται για παγκόσμια "ασθένεια", ο πιστός είναι εξερευνητικά ανύπαρκτος! Κάθε αντικειμενική προσέγγιση της πίστης του έχει παντελώς αδρανήσει!
Άλλωστε ο κύριος όγκος των πιστών, δηλαδή ο λαός, ανέκαθεν αποτελείτο κυρίως από ανθρώπους που ποτέ δεν απέκτησαν ούτε τα στοιχειώδη προσόντα της αμφισβήτησης. Όσοι απ’ τους πιστούς διαβάζουν τα βιβλία της πίστης τους, το κάνουν μόνο λατρευτικά. Η στατιστική μάλιστα έρευνα μας διαβεβαιώνει, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πιστών, ποτέ δεν διάβασε ούτε επιφανειακά τα κείμενα της πίστης τους!
Το ότι πολύ πιστοί παραπέμπουν ευχερώς σε μερικά αποσπάσματα της Βίβλου, δείχνει ότι παπαγαλίζουν συγκεκριμένα υπερασπιστικά αποσπάσματα της πίστης τους, όπως αυτά τους έχουν υποδειχθεί, αλλά πληρέστερη επίγνωση των γραφών, σπανίως έχουν ακόμα και οι προχωρημένοι κατηχητές τους!
Απ’ την άλλη, όσοι αδιαφορούν για θρησκευτικά θέματα, δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για κριτική μελέτη των γραφών! Έτσι τα κείμενα των "ιερών" εβραϊκών γραφών, έχουν εξασφαλίσει μια ιδιότυπη ασυλία, από εχθρούς και φίλους!
Δυστυχώς η αλήθεια είναι πικρή! "Γράψαμε" κυριολεκτικά εκατομμύρια βιβλία... και νικηθήκαμε από 40-50 βιβλιαράκια[4] παλαιοδιαθηκικής Ιουδαϊκής σοφίας, που (προς μεγάλη έκπληξη και απερίγραπτη χαρά κάποιων), ποτέ δεν διαβάστηκαν ερευνητικά! Αν μόνο δέκα εξ αυτών, δηλαδή, Πεντάτευχος (πρώτα πέντε βιβλία) Ιησούς του Ναυή, Κριταί και τρεις μεγάλοι προφήτες, Ησαΐας, Ιερεμίας, Ιεζεκιήλ, δηλαδή ένα πραγματικό σύνολο 350 σελίδων (!) περνούσαν από εξονυχιστικό "οδυσσειακό έλεγχο"... η δυσοσμία της αναβλύζουσας κακότητας και η μαγική δηλητηριολογία της Παλαιάς Διαθήκης, θα χαλούσε οπωσδήποτε την ειδυλλιακή συνεύρεση των μάγων, με τις λαϊκές προσδοκίες.
Μια μεταδοτική ανατριχίλα έκπληξης και απορίας, θα σάρωνε τις μάζες των εύπιστων αγαθόμυαλων ανθρώπων, και θα τους καθιστούσε τουλάχιστον επιφυλακτικότερους, γύρω απ’ οποιαδήποτε σωτηριακά "δώρα" προερχόμενα απ’ την Παλαιά Διαθήκη!
Για να φανεί δε καλύτερα η ασυγχώρητη συλλογική πνευματική μας απουσία, απ’ τις θρησκευτικο-ιστορικές εξελίξεις εκείνης της εποχής και να συνειδητοποιήσουμε την απίστευτη αδικαιολόγητη ήττα του Ελληνισμού (που δυστυχώς ακόμα συνεχίζεται) ας δώσουμε ένα ακόμα απλοϊκό παράδειγμα.
Αν λοιπόν π.χ. ο Ιουλιανός ή ο Κέλσος ή οποιοιδήποτε άλλοι πνευματικοί υπερασπιστές του Ελληνισμού, καταλάβαιναν τις τεράστιες ιστορικές τους ευθύνες, και αποφάσιζαν ως όφειλαν να διεισδύσουν στο φυσικό οπλοστάσιο αντεπιχειρημάτων των αντιπάλων τους, την Παλαιά Διαθήκη, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια καθ’ όλα νόμιμη σχολή αναλυτικής κριτικής μελέτης των Βιβλικών κειμένων!
Χωρίζοντας επιτέλους τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης, σε δέκα διαφορετικούς όμιλους μελέτης, κάθε όμιλος μελέτης θα είχε αντικείμενο κριτικής έρευνας μόνο 85 σελίδες! Αν δε οι όμιλοι αυτής της μελέτης ήταν των 10 ατόμων, τότε θα μπορούσαν κυριολεκτικά να αποστηθίσουν με κάθε λεπτομέρεια και τις 8 (οκτώ!) περίπου σελίδες που θα αναλογούσαν στον καθένα!
Σύντομα και με την πλέον επιφανειακή κριτική διάθεση, στους 100 αυτούς ανθρώπους[5] δεν θα έμενε τίποτε κρυφό από τις κατάμαυρες αυτές συνταγές δαιμονοποίησης της ιστορίας του κόσμου!!! Εκατό, ή και πολύ λιγότεροι άνθρωποι, κρατώντας σταθερά το Αριάδνιο νήμα των αντίπαλων καταβολών, ψάχνοντας διαχρονικά και επίμονα στους δαιδαλώδης μαιάνδρους των αντίπαλων θέσεων, θα μπορούσαν να ανακαλύψουν το μοχθηρό "Μινώταυρο" του θρησκευτικού λαβυρίνθου και να ανατρέψουν την κατάμαυρη τύχη του κόσμου!
Σταδιακά, οι κατασυντριμμένοι Έλληνες, πρώτοι απ’ όλους, θα γνώριζαν ως όφειλαν, άριστα όλες τις αδυναμίες των ιουδαϊκών κειμένων! Αποτέλεσμα; θα ανταπαντούσαν τουλάχιστον ως ίσος προς ίσον, στους μεθοδικούς σπιλωτές της ελληνικής αρχαιότητας!
Να είναι άραγε αυτή... η οδυνηρότερη απραξία όλων των εποχών;!
Αντί λοιπόν όλων αυτών, που ακούγονται σαν χαμένο όνειρο, το βιβλίο αυτό (η Παλαιά Διαθήκη) καταφέρνει ακόμα μέχρι και σήμερα, πατώντας σταθερά πάνω στον ύπνο των λαών, υπερτονίζοντας τις ελάχιστες αγαθοφανείς σελίδες του, να διέρχεται αλώβητο ανάμεσα από εκατομμύρια απαθείς μυθο-μηρυκαστικούς εθελόδουλους, και με κάθε άνεση ολόφωτο και ακατηγόρητο, να δεσπόζει κατάσχοντας σαρωτικά τις κορυφές κάθε ιερότητας!
Ατέλειωτη η έκπληξη! Απύθμενη και η αγανάκτηση για τα απλά αυτά πράγματα που ποτέ δεν κάναμε...!
Εμείς οι απλοϊκή άνθρωποι, κλαίμε από χαρά όταν σώζουμε μια ζωή από τα παγωμένα νύχια του θανάτου, αλλά φαίνεται πως αγανακτούμε ελάχιστα και αναλαμβάνουμε ακόμα λιγότερα, όταν ένας ολόκληρος πολιτισμός ποδοπατείται ή τραυματίζεται θανάσιμα!
Το περίεργο είναι, ότι κάποιοι ακόμα δεν βλέπουν κανένα νόημα σε όλα αυτά. Δεν εννοούν να καταλάβουν ότι οποιοσδήποτε πόλεμος ιδεολογιών, στην προέκτασή του έχει εντελώς υλικές απώλειες! Ο ιδεολογικο-θρησκευτικός πόλεμος της Μεσογείου έγινε. Οι απώλειες όμως, δεν λένε να τελειώσουν!
Πίσω από ένα ραβδί ή μαχαίρι που ορθώνεται απειλητικά. Πάνω από μια μεζούρα που μέτρα το βιό σου. Πίσω από μια διαμελιστική οριοθέτηση και πίσω από μια σκληρή κατασχετική απόφαση... καιρό ολόκληρο προϋπήρχε κρυμμένη μια διεκδικητική ιδέα. Αυτή γεννήθηκε πρώτα, αθόρυβα μπροστά στα μάτια σου, αναπτύχθηκε στον ίσκιο της αδράνειά σου και μετά όπλισε το χέρι του κατασχετικού δυνάστη σου.
Την κατασχετική ιδέα λοιπόν πρέπει να μάχεσαι όταν αυτή γεννιέται. Όταν ανεμπόδιστη εδραιωθεί και όπλιση οριστικά το χέρι του διεκδικητή των αγαθών σου, είναι η ώρα που θα πληρώσεις οπωσδήποτε τον ιδεολογικό σου ύπνο!
Αντί να ελέγξουμε λοιπόν σκληρά τους "προφήτες", που με τους πλέον απλούς τρόπους έστηναν στην Παλαιά Διαθήκη τα "θαύματα" της δηλητηριο-μαγγανείας τους, εμείς κυριολεκτικά τους αποθεώσαμε. Αλλά και όταν ακόμα μεθυσμένοι απ’ την έπαρση του νικητή, οι κάθε λογής "Λευίτες" καλοκρυμμένοι πίσω από την μετονομασία τους σε Χριστιανούς επισκόπους, κατασύντριβαν άσπλαχνα τον πολλά υποσχόμενο πολιτισμό μας, εμείς αντί για αιώνιους όρκους εκδίκησης,[6] δεχθήκαμε το άλλοθι της παρηγορήτρας αγάπης και ανταλλάξαμε την καταστροφή ενός λαμπρού πολιτισμού, του δικού μας, με άφθονα παχιά λόγια! Ε, νομίζω πως γίνεται ολοφάνερο πια, ότι μόνοι μας με τις συγκεκριμένες αδυναμίες και αδράνειές μας, καθορίσαμε και εξακολουθούμε να σφραγίζουμε την ιστορική μαύρη μας μοίρα!
Αλλά και σήμερα ακόμα, ενώ είναι βέβαιο ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο που συνεχώς κατασπαράσσεται από ιδεολογικές απατές, εμείς επιμένουμε να ζούμε μόνο με τις έγνοιες του απλού βιοπορισμού!
Μοιάζουμε εκπληκτικά με τα ανυπεράσπιστα θύματα της ανοιχτής σαβάνας, που τρέχοντας κατά χιλιάδες κυνηγημένα από ένα μοναδικό αιλουροειδές, διακατέχονται από μια μοναδική παρήγορη σκέψη, πως με λίγο καλό τρέξιμο... κάποιος άλλος θα φαγωθεί και σήμερα!
Είναι εκπληκτικό, χιλιάδες σουβλερά κέρατα και σκληρές σαν την πέτρα οπλές, που θα μπορούσαν αν δεν ήταν (τόσο) ζώα, να κάνουν ένα απροσπέλαστο φονικό αμυντικό τοίχος, τρέχουν πανικόβλητα κυνηγημένα, μόνο από δυο επιθετικούς κυνόδοντες! Ακριβώς αυτή όμως η συμπεριφορά, είναι που κάνει και τον πιο ασήμαντο θηρευτή, αληθινό θηρίο!
Σήμερα όμως, ακόμα κι αυτή η ψευδο-παρήγορη σκέψη είναι εντελώς ξεπερασμένη. Το γερό "τρέξιμο" έπαψε προ πολλού να εγγυάται σωτήρια απ’ τα αιλουροειδή της απάτης. Ότι φιλότιμα σήμερα αποταμιεύεις, θα καταλήξει τροφή στα σαγόνια των ιδεολογικών επιδρομέων. Ακριβώς όπως δουλώθηκε ολόκληρος ο Ελληνισμός και έγινε εύκολα παρανάλωμα πυρός και απροστάτευτη λεία στους θηρευτές του!
Τα δίχτυα έχουν στηθεί τριγύρω και σφίγγουν τον κλοιό της θυματοποίησης. Οι εθνο-διαμελιστές είχαν ανεμπόδιστοι όλο τον καιρό να οργανώσουν την άλωση του πολιτισμού με ότι αυτό συνεπάγεται!
Ένα ολιγομελές, οργανωμένο αντεπιθετικό ιερατείο πολιτισμού τότε, θα μπορούσε λοιπόν να περιορίσει στο ελάχιστο τις απώλειες. Να προστατέψει την ίδια την ουσία της ιερότητας! Να γλυτώσει από τον αφανισμό γνώσεις, ευκαιρίες, νεογέννητους θεσμούς και δυνατότητες ενός παν-ιαματικού πολιτισμού! Να αποτρέψει μια πολιτισμική γενοκτονία!
Ένα διαχρονικό "οδυσσειακό ιερατείο" τότε, θα μετρίαζε τουλάχιστον το απίστευτο θράσος του ηθικολόγου εμπρηστή! Αν δεν τους "αφαιρούσαμε το ρούχο της ντροπής" θα αφαιρούσαμε τουλάχιστον κάτι απ’ το ολόλαμπρο φωτοστέφανο του δήθεν ουρανοκατέβατου κατεδαφιστή σοφού. Ότι περισώζαμε, θα ήταν υπερβολικά πολύτιμο στις απόπειρες ανασύνταξης του πολιτισμού και της άδολης ελληνότροπης φυσιογνωστικής φιλοθεΐας!
Φαντασθείτε... να σώζαμε απείραχτη έστω και μια απ’ τις πολλές βιβλιοθήκες των μεγάλων πόλεων της αρχαιότητας!
Με έκπληξη σήμερα κάποιοι, για πρώτη φορά μαθαίνουν για τις τεράστιες καταστροφές του ελληνισμού απ’ τον Ιουδαιο-χειραγωγούμενο χριστιανισμό. Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε μόνο τις δακρύβρεχτες εξιστορήσεις του νικητή, που περιγράφουν τα δικά του πραγματικά ή φανταστικά αδικοχαμένα θύματα. Μερικοί μάλιστα επιμένουν να επικαλούνται τις χιλιάδες αυτών των μαρτύρων που έδωσαν την ζωή τους για την θρησκευτική αυτή ιδέα, σαν την καλύτερη απόδειξη της ουράνιας καταγωγής της!
Μα είναι πραγματικά αστείο... να ορίζουμε τον αριθμό των υπερασπιστών και των θυμάτων ενός αγώνα, σαν το αλάθητο κριτήριο της ορθότητάς του! Συνήθως κανείς δεν δέχεται να πεθάνει για τις μεγάλες αρετές και αλήθειες, γιατί απλούστατα... δυσκολεύεται να τις καταλάβει!
Οι "μάρτυρες" λοιπόν είναι ένα σταθερά επαναλαμβανόμενο θρησκειολαϊκό φαινόμενο, που δεν είναι διόλου ίδιον του Χριστιανισμού! Μάρτυρες ιδεών και θυσιαστική συμπεριφορά εξασφάλισαν με ευκολία όλες οι λαοφιλείς ή αγαθοφανείς ιδεολογίες, κατά μήκος και πλάτος της πανανθρώπινης ιστορίας. Από τις πρόσφατες λαοφιλείς πολιτικές ιδεολογίες, μέχρι τις πιο αρχαίες και περίεργες μαγικές κοινωνίες, οι αγαθοί άνθρωποι, με αξιοθαύμαστη ευκολία έδιναν ότι πολυτιμότερο είχαν, σ’ αυτό που πίστεψαν. Αυτοί είναι οι σταθεροί μάρτυρες και θυσιαστικοί υποστηρικτές κάθε παράταξης!
Το πραγματικό ζητούμενο είναι, πόσο μπορείς να σώσεις την τοπική ή την συλλογική ανθρώπινη ιστορία από περιττές κακοτοπιές και όχι αν θα πεθάνεις παρασυρόμενος από συναισθηματική φόρτιση για "κάποιο" πιστεύω!
Λοιπόν, μέγα το ερώτημα, που δυστυχώς επισημαίνει ένα διαχρονικό θανάσιμο ελάττωμα του ελληνικού πολιτισμού: γιατί δεν άντεξε ο ελληνικός πολιτισμός στον ανατολίτικο (χαλδαιογεννή) επιδρομικό θρησκευτισμό;
Η απάντηση μάλλον είναι, διότι ο θαυμάσιος αυτός πολιτισμός ποτέ δυστυχώς δεν απέκτησε τους αντάξιους διαχρονικούς υπερασπιστές του. Στον διαχρονικό δόλο, δεν μπορείς να αντιτάξεις εφήμερους μαχητές!
Όλα λοιπόν φαίνεται πως κρίθηκαν σε επίπεδο "ιερατείου". Τις μάχες σώμα με σώμα τις διεξάγουν στρατηγοί. Τις ιδεολογικο-θρησκευτικές μάχες... τα αντεπιθετικά διαχρονικής σοφίας και πανουργίας "ιερατεία"! Όλα όμως δείχνουν ότι οι Έλληνες δεν απέκτησαν ποτέ, τέτοιο θεσμοθετημένο διαχρονικά παρών αξιόμαχο ιερατείο!
Θανάσιμη η έλλειψη! Τραγικότατη η απουσία, που δυστυχώς ούτε μέχρι σήμερα φαίνεται πως αναπληρώθηκε! Η μνηστήρες του Ελληνομεσογειακού πολιτισμού, ακόμα παρασιτοζωούν κατατρώγοντας ανενόχλητοι το βιός των Ελλήνων... αλλά και η αντεπιθετική πανουργία... ακόμα να επιστρέψει στους απόγονους του Οδυσσέα!
Είναι τόσο παράξενο! Ένα έθνος με μια τέτοια γιγάντια ιστορική παρουσία, να διαθέτει τόσο ασήμαντη επαγρύπνηση, και τέτοιο μικρό βαθμό αντιπαλογνωσίας και φυλακτήριων υποψιασμών!
Ο Ιδεολογικός πόλεμος μαίνεται ακόμα ανεξέλεγκτος! Οξυδερκείς άνθρωποι που εκτιμούν την ελληνική αναλυτική σκέψη, σαν τον μοναδικό αντίπαλο του επεκτεινόμενου σκοταδισμού, πρέπει επιτέλους να αντιδράσουν σωστά! Οι πάσης φύσεως ισχυροί (πνευματικά και οικονομικά) πρέπει να ενωθούν και να επενδύσουν σε ιδέες αντιπαλογνωσία, δημιουργώντας επιτέλους μια ικανή διαχρονική ομάδα, που με την δράση, την έρευνα και τις απομυθοποιητικές αποκαλύψεις της, θα ενημερώνει και θα βοηθάει τους λαούς να αντισταθούν στους σωτηριακούς δόλους! Μόνο μια τέτοια ορκισμένη διαχρονική ομάδα, είναι ικανή να αναχαιτίσει την επέλαση της χαλδαϊκής σαγήνης (μαγείας) στο διεθνές ιστορικό σκηνικό!
Αυτό ακριβώς έγινε στην περίοδο του διαφωτισμού! Οι πνευματικοί Γίγαντες (π.χ. Αδαμάντιος Κοραής) ενισχύθηκαν από οικονομικά πανίσχυρους πατριώτες (π. χ. Ζωσιμάδες) και έφεραν «δωρεάν κατά μυριάδες» τα βιβλία του διαφωτισμού στην χώρα μας! Ας ελπίσουμε ότι κάτι ανάλογο θα γίνει ξανά σήμερα, πριν ο αβρααμικός εθνοδιαμελισμός καταστρέψει κάθε δυνατότητα αντίστασης!
------------------------------
[1] Οποίος αμφιβάλει για την παλαιοδιαθηκική δυσοσμία, ας διαβάσει: Η ''ΜΑΓΕΙΑ'' ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ και
[2] «Παρά Κυρίου Σαβαώθ εξήλθαν τα τέρατα» Ο΄ Ησαΐας ΚΗ΄29 Στον Μωυσή δίδονται οδηγίες ξεκάθαρης θαυματοποιίας: «Κοίταξε να κανείς εναντίον του Φαραώ όλα τα τέρατα που έδωσα στα χέρια σου» Ο΄Εξ. Δ΄21 Εντυπωσιακή είναι σήμερα στην φαρμακολογία η χρήση του όρου τερατογονία σε τοξικά φάρμακα, όπως στο Sermion Nicergolin!
[3] «Θυμόσοφος: ο εκ του ιδίου θυμού σοφός, ουκ εκ μαθήσεως αλλά τους εκ φύσεως οξυμαθείς ούτως εκάλουν» Σουΐδας.
[4] Η Παλαιά Διαθήκη μετά την Μασσοριτική λαίλαπα, έχει σήμερα μόνο 39 βιβλία. ενώ η Ο΄ (εκδ. 9η 1983) έχουν 50 βιβλία σε ένα σύνολο 855 σελίδων. Ο μέσος όρος λοιπόν στους Ο΄ είναι περίπου 17 σελ. ανά βιβλίο!
[5] Στην Παλαιά Διαθήκη, συχνά εβδομήντα άνδρες συνεργάζονται στενά για έναν συγκεκριμένο στόχο. Αριθμοί ΙΑ΄16 Στην Καινή Διαθήκη βλέπουμε και Εβδομήντα, άλλα και πεντακόσιους συγκεντρωμένους για να λάβουν συγκεκριμένες εντολές δράσης. Α΄ Κορινθ. ΙΕ΄6. Οι Έλληνες όμως, ολοφάνερα πλήρωσαν πανάκριβα τον ατομισμό τους, που ποτέ δεν κατάφεραν δυστυχώς να ξεπεράσουν!
[6] «Θεέ των εκδικήσεων Κύριε, Θεέ της ανταπόδοσης εμφανίσου» Ψαλμός 93.1. Η λέξη εκδίκηση εμφανίζεται 145 φορές μόνο στην Π. Δ. ενώ η λέξη ανταπόδοση 108! Οι Έλληνες όμως δεν είχαν ούτε θεό εκδικήσεων, ούτε συνήθεια ανταποδόσεων!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου