Η Προσευχή της Καρδιάς

Πάντα, ψηλά, μας Περιβάλλει ο Ουρανός του Πραγματικού, ο Ουρανός της Αλήθειας, ο Ουρανός της Αληθινής Ζωής...

ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΠΤΙΑΣ

Όσο κι αν ψάξεις... όπου κι αν ψάξεις... ό,τι κι αν ψάξεις... μέσα στον χρόνο... έξω από τον χρόνο... πέρα από τον χρόνο... μονάχα το Παν Υπάρχει στο τέλος... Ήταν από την αρχή Εδώ, Είναι για Πάντα Εδώ... μέσα στην Σιωπή... Αλλά πως να ακούσεις την Σιωπή σε τόσο θόρυβο του νου... Μονάχα μέσα στην σιωπή αναγνωρίζεται η Σιωπή... Μονάχα μέσα στην σιωπή παίρνει υπόσταση η Σιωπή, Γίνεται Παρουσία, πέρα από τον χρόνο... Παν...

Όσους δρόμους κι αν περπατήσεις, πάλι στο μονοπάτι της Σιωπής θα οδηγηθείς... μέσα στην σιωπή και με την σιωπή θα φτάσεις στην Σιωπή...

Όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι... κι όμως κάθε άνθρωπος, μοιάζει τόσο διαφορετικός...

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΟΥ ΟΡΑΜΑΤΟΣ

Κάποιοι άνθρωποι, χωρίς να τους διδάξει κάποιος, μαθαίνουν μόνοι τους, να πετούν, πάνω από τον κόσμο των αισθήσεων, πάνω από τον ουρανό της σκέψης, πάνω από τον ουρανό του εαυτού... στον Ανοιχτό Ουρανό του Απείρου... Εγκαταλείποντάς τα όλα, υψώνονται ψηλά, πέρα από τις δραστηριότητες... γιατί έτσι νοιώθουν, έτσι κατανοούν, έτσι ξέρουν να ζουν...

Η ΕΡΗΜΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ

Κάποιοι άνθρωποι, νοιώθουν μέσα τους την ανάγκη να «φύγουν», να διασχίσουν την έρημο της ύπαρξης, να βρουν αλλού αναπαμό... Κι έτσι παίρνουν τον δρόμο μες στην έρημο... κι όσο κι αν τα πόδια τους βυθίζονται στην άμμο της ιστορίας... ο άνεμος του χρόνου γρήγορα σβήνει τα ίχνη τους... Χωρίς παρελθόν, χωρίς ένα όραμα πέρα από την ερημιά της ύπαρξης, έχουν μονάχα το παρόν, κι αυτή την έρημο που πρέπει να διασχίσουν... Κι όσο κι αν ψάχνουν στην έρημο των αισθήσεων, αναπαμό δεν βρίσκουν... Και πέρα από τον ορίζοντα, στην οφθαλμαπάτη της σκέψης, μήτε εκεί δεν θα βρουν κάπου να γείρουν... μονάχα ερημιά υπάρχει, χωρίς ζωή, και πράγματα στεγνά από κάθε κίνηση, σκόρπια παντού... Κι η ερημιά της σκέψης τίποτα δεν έχει να δώσει, στον κουρασμένο οδοιπόρο... Κι ακόμα πιο μακριά στην νύχτα της ερημιάς, μόνο τον εαυτό σου έχεις... Υπάρχει μόνο ερημιά, παγωνιά και μοναξιά... κι όλα είναι άδεια από νόημα... Ακόμα και την έρημο του εαυτού πρέπει να περάσεις... Αν θέλεις να βρεις κάπου αναπαμό... μία Όαση Ζωής...

ΣΤΗΝ ΣΚΗΤΗ ΤΩΝ ΤΑΠΕΙΝΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Κι υπάρχουν μετά, κάποιοι άνθρωποι, που νοιώθουν που δεν έχουν που να πάνε... σαν τα μικρά παιδιά που χάθηκαν και γυρνούν γύρω-γύρω σαστισμένα, χωρίς να ξεχωρίζουν μία κατεύθυνση, χωρίς να μπορούν να αποφασίσουν προς τα που θα πάνε... επειδή ο κόσμος είναι χωρίς νόημα, χάος παντού, χωρίς ελπίδα που θα σε βγάλει κάπου... Κι έτσι αυτοί οι άνθρωποι, σαν τα χαμένα παιδιά, βρίσκουν κάποια γωνιά στην θρησκεία των πατέρων τους... και δεν έχουν τίποτα, κανέναν, να φωνάξουν παρά μόνο κάποιον πατέρα στον ουρανό, για τον οποίο άκουσαν... Πρώτα με το στόμα... κι η προσευχή γίνεται λόγος, μία λέξη μόνο... πατέρα... κύριε... Κι όταν κουραστεί το στόμα και σβήσει ο ήχος στα χείλη, αναλαμβάνει ο νους, να επαναλαμβάνει νοερά την επίκληση, την μονολόγιστη ευχή... πατέρα... κύριε... συνέχεια... Κι όταν κουραστεί ο νους... και σβήνει το νόημα μες στο κεφάλι, αναλαμβάνει ο εαυτός, η καρδιά της ύπαρξης... ο ίδιος σου εαυτός γίνεται αδιάλειπτη μνεία... του πατέρα... του κυρίου... Κι όταν πιά ακόμα κι η καρδιά κουραστεί και νοιώθεις να λιγοθυμάς χωρίς στάλα ζωής δική σου... αναλαμβάνει το Παν, να σε σηκώσει πάλι, επειδή το Παν είναι η δύναμή σου, η Μόνη σου Δύναμη Πιά...

Όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι... κι όμως κάθε άνθρωπος, μοιάζει τόσο διαφορετικός...

Την ίδια φύση μοιραζόμαστε... Η Συνείδηση σε τρεις κατευθύνσεις σκορπίζεται, είτε στις αισθήσεις του κόσμου, είτε στο χώρο της σκέψης, είτε στην αντίληψη του εαυτού... Μα πάντα, ψηλά, μας Περιβάλλει ο Ουρανός του Πραγματικού, ο Ουρανός της Αλήθειας, ο Ουρανός της Αληθινής Ζωής...
Καθένας, ανάλογα την χαρακτήρα του, διαχειρίζεται την συνειδητότητα διαφορετικά... Κι έτσι η προσευχή, άλλοτε γίνεται εγκατάλειψη (για να πετάξουμε ελεύθεροι ως τον απότατο ουρανό), άλλοτε γίνεται διερεύνηση και παραίτηση από όλα τα άχρηστα (για να βρούμε στην ερημιά της ζωής την αληθινή Όαση Ζωής), κι άλλοτε γίνεται μονολόγιστη ευχή και νοερή επίκληση και αδιάλειπτη μνεία και Δύναμη του Παντός (γιατί δεν έχουμε τίποτα άλλο στην ζωή, παρά μόνο τον πατέρα... τον κύριο... για τον οποίο ακούσαμε κάποτε...)…

Δεν έχει σημασία τι σου ταιριάζει, τι θα κάνεις... Όποιο δρόμο όμως κι αν πάρεις, πάνω από όλους τους ουρανούς υπάρχει ο Ουρανός του Απείρου, πέρα από όλες τις ερήμους, υπάρχει η Όαση της Ζωής, πέρα από όλες τις δυνάμεις που μπορείς να διαθέσεις, την «καρδιά» σου που επιλέγει δρόμους στον κόσμο των αισθήσεων, την «ψυχή» σου που αφοσιώνεται σε ένα σκοπό, στον χώρο της σκέψης, την «διάνοιά» σου που υψώνεται ως την γνώση στον χώρο της αυτογνωσίας, υπάρχει όλη σου η «ισχύς» στο σύμπαν της ύπαρξης, κι όλη σου η «ισχύς» είναι το Παν...

Συχνά, οι άνθρωποι μπερδεύονται με τις διδασκαλίες, με τις λέξεις, και με την χρήση των λέξεων με διαφορετική έννοια, περιεχόμενο... Όταν όμως αρχίζουν να ζουν τα πράγματα τότε δεν χρειάζονται οι λέξεις... κι όταν ακόμα χρησιμοποιούν λέξεις, γνωρίζουν με ποια έννοια τις χρησιμοποιεί ο καθένας όταν λέει κάτι, κι έτσι δεν υπάρχει κανένα μπέρδεμα... Κάποιοι ακόμα προσπαθούν να συνδυάσουν την προσευχή, την ανύψωση ως το Παν, την εσωτερική διαδικασία με μέρη ή λειτουργίες του ανθρώπου (αισθήσεις, σκέψη, εαυτός, Συνείδηση) ή «τόπους» του σώματος, το στόμα, τον νου την «καρδιά»... Όταν όμως παίρνουμε το μονοπάτι της προσευχής, όλα γίνονται καθώς πρέπει, όλα στην ώρα τους, κι εκεί που πρέπει... Αυτό που χρειάζεται είναι να πάρουμε το μονοπάτι κι όχι οι διδασκαλίες, οι εξηγήσεις, τα λόγια...

Ξεκίνα με το στόμα... Η ίδια η ζωή θα σε οδηγήσει πιο ψηλά, πιο βαθιά, στην ίδια την καρδιά του Πραγματικού... στο Παν...