Σήμερα, στον σύγχρονο αστικό κόσμο που ζούμε, βιώνουμε καθημερινά μια πληθώρα αλληλεπιδράσεων με ανθρώπους που μπορεί να είναι δίπλα μας, στον ίδιο περιβάλλοντα χώρο ή μίλια μακριά, μπροστά στην παράλληλη οθόνη.Η τεχνολογία σαφώς έχει μηδενίσει τις αποστάσεις, αλλά ταυτόχρονα εκμηδένισε τον Άνθρωπο… Ισοπέδωσε τα αγνά συναισθήματα της αγάπης, του έρωτα, της αποδοχής και του ανήκειν. Αντιθέτως μεγάλωσε το χάσμα των προσωπικών επαφών, εκείνων των εφήμερων και ανέπαφων…
Το εγώ είναι, όσο ποτέ άλλοτε, πάνω από το εμείς!
Την ημέρα είμαστε χαρούμενοι, γελαστοί, σκληροί στις διαπραγματεύσεις και επιτυχημένοι επαγγελματίες, ανεξάρτητοι και δυναμικοί, έτοιμοι να στύψουμε όλο το μεδούλι της ζωής…
Μα όταν σβήσουν τα φώτα, αυτή η μάσκα πέφτει…
Η αήττητη περσόνα του επιτυχημένου που δεν έχει ανάγκη τίποτα και κανέναν κρύβεται στη σκιά και εμφανίζεται ο πραγματικός εαυτός…
Εκείνος που κλαίει, φοβάται, πονάει, λυπάται…
Εκείνος που νιώθει μόνος, που θέλει να αγαπηθεί, να πάρει φροντίδα, να νιώσει ότι κάπου ανήκει…
Εκείνος που ονειρεύεται ότι κάποιος τον περιμένει, να του ανοίξει την πόρτα, να τον αγκαλιάσει, να μοιραστούν ένα πιάτο φαΐ και το ίδιο κρεβάτι…
Η ανθρώπινη επιθυμία για συναισθηματική εγγύτητα είναι μια καθολική, έμφυτη και διαρκής ανάγκη, που ξεκινά από τη στιγμή της γέννησης, όταν το βρέφος αποχωρίστηκε την μήτρα της μητέρα του.
Κανείς φυσιολογικός άνθρωπος δεν μπορεί να ζει μόνος για πολύ καιρό. Αν το κάνει, σύντομα η μοναξιά του θα αντικατασταθεί από την θλίψη.
Δυστυχώς όμως υπάρχει γύρω μας πολλή μοναξιά…
Που αν όντως δεν την επιδιώκουμε και δεν την επιθυμούμε, τότε γιατί δεν κάνουμε κάτι για να απαλλαχθούμε από αυτήν…;
Έχουμε εθιστεί στην μοναξιά και στα πικρά συναισθήματα της ματαίωσης που μας προκαλεί. Την θεωρούμε πλέον κομμάτι της ζωής μας.
Έχουμε πείσει τους εαυτούς μας ότι η ζωή μας θα είναι έτσι τούδε και στο εξής.
Δεν κοιτάμε την αξία και την ομορφιά των ανθρώπων που έχουμε δίπλα μας και αναζητούμε τον ιδεατό ανύπαρκτο σύντροφο.
Άλλοτε πάλι έχουμε πολύ υψηλές προσδοκίες από τον σύντροφό μας ή στεκόμαστε συνεχώς στα αρνητικά του στοιχεία, συνεπώς μας φαίνεται λειψός ή λίγος.
Πολύ συχνά υπερεκτιμούμε τον εαυτό μας και την αξία μας και δεν αναγνωρίζουμε τα λάθη και τις ανεπάρκειες μας.
Επιπλέον, αρκετά συχνά προβάλουμε πάνω στους άλλους τις προκαταλήψεις μας και τα διάφορα λάθη του παρελθόντος προδικάζοντας την πορεία μιας σχέσης αλλά και τον ίδιο τον άνθρωπο.
Κάποιες φορές κρίνουμε τους ανθρώπους πολύ αυστηρά, με κριτήριο την εμφάνιση τους, την οικογενειακή τους κατάσταση, το επάγγελμα τους και άλλα γνωρίσματα που δεν αποκλείουν το γεγονός πίσω από αυτά τα χαρακτηριστικά να υπάρχει ένας υπέροχος άνθρωπος που να μπορεί να μας δώσει αυτό που μας λείπει.
Ίσως τελικά καμουφλάρουμε την μοναξιά μας με έξεις που προσφέρουν προσωρινή ευχαρίστηση και συναισθηματική λύτρωση. Καταναλώνουμε αγαθά μανιωδώς, τρώμε πολύ, πίνουμε, καπνίζουμε, παριστάνουμε τους ινφλουενσερς ή εθιζόμαστε στα λάικς.
Τελικά, καλύπτουμε αυτό το κενό με πολλαπλούς ερωτικούς συντρόφους και εφήμερες σχέσεις…
Φαύλος κύκλος στο γαϊτανάκι του αναλώσιμου, άλλοτε πρωταγωνιστές και άλλοτε κομπάρσοι.
Όταν έρθει η νύχτα και πέσει το σκοτάδι, γυμνοί μπροστά στον καθρέπτη κοιτάμε το πρόσωπο της μοναξιάς και μπαίνοντας κάτω από ντους προσπαθούμε να γεμίσουμε το κενό με το τρεχούμενο νερό…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου