Μέσα στο απόλυτο χάος, μέσα στη φασαρία απομακρύνομαι κι εγώ, όπως κι εσύ. Απομακρύνομαι για να ανασάνω.Κάπου μέσα στην ησυχία καταφέρνω τελικά να πάρω μία ανάσα. Εισπνοή, κι έρχεται στο νου μου μία σκέψη: Ποια τα πράγματα που αξίζουν αληθινά σε αυτή τη ζωή;
Κρατάω την ανάσα μου με κλειστά μάτια και όταν πια τ’ ανοίγω, είναι η ώρα να αφήσω όλο τον αέρα να φύγει και με καθαρό μυαλό να δώσω χώρο σε αυτή την απάντηση να αναδυθεί.
Η ίδια η ζωή είναι η απάντηση. Η ίδια η ζωή είναι ό,τι πιο σημαντικό έχουμε, γι’ αυτό και θα έπρεπε να την αξιοποιούμε συνειδητά.
Αντ’ αυτού όλοι μας χτίζουμε τις ζωές μας κυνηγώντας, με μανία, όλα τα υπόλοιπα. Τα γυαλιστερά και τα χρυσαφένια που θα μας κάνουν τάχα μου σημαντικούς, τα σπουδαία τα πολλά και τα δήθεν σημαντικά. Μα τελικά τα εντελώς ασήμαντα, που έχουμε όλοι λογαριάσει για σημαντικά.
Ένα μόνιμο άγχος πάνω στην πλάτη, κι ένα κυνήγι μιας καθημερινότητας που όλοι πασχίζουμε να τρέξουμε με κουρασμένα πόδια. Αναγκαστικά θα μου πεις, «Αφού έτσι πρέπει», κι «αφού έτσι είναι η ζωή».
Κι εγώ θα σ’ ακούσω κι ίσως να συμφωνήσω για λίγο, μα μετά θα σε ρωτήσω κι εγώ με τη σειρά μου. Έτσι είναι η ζωή ή μήπως έτσι την έχουμε καταντήσει εμείς; Μετατρέποντάς την από δώρο σε μια απλή επιβίωση.
Μέχρι να έρθουν στιγμές, σαν αυτή που ζούμε, που η ζωή μας δείχνει πόσο ευάλωτη είναι και πόσο εύκολα μπορεί να κινδυνέψει. Στον κίνδυνο της δικής μας ζωής και των αγαπημένων μας, εκεί είναι που τελικά θυμόμαστε την πραγματική και πανάρχαια ιεραρχία των πραγμάτων.
Εκεί είναι που πρέπει να γίνει μια παύση. Καθολική παύση που κανένας μας δεν ζήτησε και κανένας μας δεν περίμενε. Μία παύση όμως που θα ήταν ικανή να μας μάθει τόσα πολλά αν και εμείς μπορούσαμε να παραμείνουμε πειθαρχημένοι στα χέρια της.
Αν παραδοθούμε εντελώς σε αυτήν, μπορεί, μέσα από την ησυχία της να αναγεννήσει κομμάτια μας ολόκληρα που για καιρούς τα είχαμε για χαμένα, και εντελώς ανεκμετάλλευτα. Παρόλα αυτά κάτι μέσα σου επιμένει, ρωτάς: Μα πόσα στ’ αλήθεια πράγματα μπορούμε να κάνουμε κλεισμένοι σε ένα σπίτι;
Κι εγώ σου απαντώ. Πανικόβλητοι και τρομαγμένοι, πολύ λίγα. Μα συνειδητοί και παρόντες, πάρα πολλά. Πράγματα που θέλαμε κι όμως δεν υπήρχε χρόνος για να γίνουν, ίσως τώρα είναι η ώρα να καταπιαστούμε με αυτά.
Ας πάρουμε την παύση αυτή από το χέρι, κι εσύ όπως κι εγώ, κι ας την αφήσουμε να μας δώσει τα μικρά της δώρα. Να καθοδηγήσει τη ματιά μας σε ποιότητες που δεν σταματούν ακόμα και τώρα. Όπως είναι το γέλιο, το χιούμορ, η αλληλεγγύη, η συμπόνια, το νοιάξιμο και η αγάπη και τόσα ακόμη.
Όλα αυτά είναι στα χέρια σου, στα χέρια μας. Κανείς δεν τα πήρε. Χρησιμοποίησέ τα λοιπόν ορθά και όταν η παύση αυτή τελειώσει ίσως έχεις, ίσως έχω, ίσως έχουμε την ευκαιρία να βγούμε πιο δυνατοί μα και πιο συνειδητοποιημένοι εκτιμώντας πια και το παραμικρό που λίγο νωρίτερα θεωρούσαμε ως δεδομένο.
Πάρε στα χέρια σου ό,τι έχεις και ζωγράφισε με αυτά, για όσο χρειαστεί. Η δημιουργία ποτέ δεν σταματά κι αν σε τοίχους την κλείσεις, αυτή θα είναι εκεί για να σε μάθει πώς να τους ζωγραφίζεις με χρώματα. Ποτέ να μην το ξεχνάς αυτό!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου