Ίσως είναι κουραστικό, να αναφέρεται κάθε φορά, πως η Αγία Γραφή (και ειδικότερα η Παλαιά Διαθήκη), περιέχει κεφάλαια που είναι «ποτισμένα» με αίμα και «διανθισμένα» με θηριωδίες στο όνομα τού Γιαχβέ (όταν δεν τις διαπράττει ο ίδιος ο Γιαχβέ). Δηλαδή τού θεού των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών, (Ιουδαϊσμός, -Χριστιανισμός και -Ισλαμισμός).Το τραγικό σ' αυτή την υπόθεση είναι, πως οι Ιουδαιοχριστιανοί και οι διάφοροι απολογητές τού Χριστιανισμού, κατορθώνουν και βρίσκουν σ' αυτό το τερατούργημα, που το αποκαλούν «θεόπνευστο», ηθικά διδάγματα και μηνύματα «αγάπης». Όταν δε, έρχονται στη δύσκολη θέση να ερμηνεύσουν τις φρικαλεότητες που αναφέρονται στην Βίβλο, βγάζουν την εύκολη απάντηση που έχουν μονίμως στο τσεπάκι τους: Αυτές οι αναφορές έχουν καθαρά αλληγορική σημασία, κι ως εκ τούτου «άλλο είναι το πραγματικό νόημα». Ένα νόημα, που μάλλον, μόνο αυτοί αντιλαμβάνονται, καθώς κι ο νοσηρός νους που συνέγραψε αυτά τα «θεόπνευστα» κείμενα. Οπότε, δεν θα πρέπει να προκαλεί καμμία έκπληξη το γεγονός, ότι τουλάχιστον η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, δεν έχει κατατάξει ποτέ μέχρι τώρα την Παλαιά Διαθήκη στον Κατάλογο των Απαγορευμένων Βιβλίων που εκδίδει κάθε χρόνο. Μία θέση, που σαφώς την «δικαιούται».
Σήμερα στα ελληνικά σχολεία (κι όχι μόνο), διδάσκεται η ιστορία τού Αβραάμ και της παρ' ολίγον θυσίας τού γιου του Ισαάκ, ως απαράμιλλο παράδειγμα βαθιάς θρησκευτικής πίστης και αφοσίωσης στον Θεό.
Ας θυμηθούμε όμως αυτή την ιστορία: Ο Θεός, θέλοντας να δοκιμάσει την πίστη τού Αβραάμ, τον διατάσσει να θυσιάσει σ' αυτόν, τον γιο του Ισαάκ. Ο Αβραάμ ακολουθεί πιστά την θεϊκή εντολή. Μαζεύει ξύλα, και πάνω σ' αυτά εναποθέτει τον μικρό του γιο Ισαάκ. Την ώρα που υψώνει το μαχαίρι του, για να σφάξει το παιδί του, άγγελος Κυρίου κατεβαίνει και τον προλαβαίνει απ' την εκτέλεση αυτού του ανοσιουργήματος, λέγοντάς του, πως ο Θεός επείσθη για την πίστη του και του δίνει την υπόσχεση, πως αυτός (ο Αβραάμ) και οι απόγονοί του θα γίνουν ένα μεγάλο έθνος που θα μεγαλουργήσει.
Τώρα, αν ψειρίσει κάποιος τον κώλο τής μαϊμούς, δεν έχει παρά να αναρωτηθεί τουλάχιστον δυο πράγματα:
1. Ο Θεός δεν είναι σε θέση, ως «παντογνώστης», να γνωρίζει αν κάποιος πιστεύει πραγματικά σ' αυτόν και ζητά πειστήρια;
2. Αν υποθέσουμε ότι αυτό το «συμβάν» είναι πραγματικό (που δεν είναι βέβαια), τότε, όπως πολύ σωστά αναρωτιέται κι ο Ρίτσαρντ Ντόκινς στο βιβλίο του «Η περί Θεού αυταπάτη», μπορεί να αναλογιστεί κάποιος την ψυχική υγεία ενός παιδιού που βλέπει τον ίδιο τον πατέρα του να υψώνει το μαχαίρι καταπάνω του; Τί ηθικό δίδαγμα μπορεί να βγει από δω;
Φυσικά οι διάφοροι ηθικολόγοι, ως τελικό απόσταγμα αυτής τής ιστορίας εκλαμβάνουν μόνο την αφοσίωση τού Αβραάμ και την αναγνώρισή της εκ μέρους τού «δίκαιου» και «πανάγαθου» Θεού. Όλα τ' άλλα είναι λεπτομέρειες. Κι επαναλαμβάνεται για μία ακόμη φορά: Αυτή την φρικιαστική «ιστορία» την διδάσκουν σήμερα στα σχολεία, στα μικρά παιδιά, ως παράδειγμα προς μίμηση. Δηλαδή, τα πιτσιρίκια έρχονται για πρώτη φορά ίσως σε επαφή με ιστορίες αίματος, όχι στην, γεμάτη με αίμα και σπέρμα, τηλεόραση, όπως υποστηρίζεται συνήθως, αλλά μέσα στο ίδιο το σχολείο...
Αλλά, χάριν ευκολίας τής συζήτησης, ας αποδεχτούμε ότι απ' αυτή την βιβλική ιστορία, βγαίνει ένα ηθικό δίδαγμα κι ένα πρότυπο πίστης. Να δούμε όμως κι άλλη μια ιστορία τής Παλαιάς Διαθήκης, η οποία δεν διδάσκεται στο σχολείο και πόσο μάλλον, δεν είναι ευρέως γνωστή στο «ποίμνιο»;
Όπως διαβάζουμε στην Παλαιά Διαθήκη (Κριταί, 11: 30-40) ο ηγέτης των Ισραηλιτών, Ιεφθάε, κάνει τάμα στον Θεό, πως αν τον βοηθήσει να νικήσει στον πόλεμο τους αντίπαλους Αμμωνίτες, τότε, όταν γυρίσει στο σπίτι του, θα προσφέρει ως θυσία σ' αυτόν, το πρώτο πρόσωπο που θα βγει απ' την πόρτα για να τον προϋπαντήσει. Διευκρινίζει μάλιστα και τον τρόπο θυσίας: «ἀνοίσω αὐτὸν ὁλοκαύτωμα», δηλαδή θα τον ψήσει ζωντανό. Ο Ιεφθάε, πράγματι κερδίζει τον πόλεμο. Δυστυχώς όμως γι' αυτόν, το πρώτο πρόσωπο που αντικρίζει όταν επιστρέφει στο σπίτι του, είναι η ίδια του η κόρη, το μοναχοπαίδι του (δηλαδή, αναρωτιέται κάποιος «αφελής», ποιον άλλον, εκτός από κάποιο μέλος τής οικογένειάς του, θα περίμενε ο Ιεφθάε να τον υποδεχτεί; ο...κουμπάρος;)... Δεν μπορεί όμως να κάνει τίποτε, γιατί έδωσε υπόσχεση στον Θεό. Η κόρη του φέρεται συγκαταβατικά και δέχεται τη θυσία της και στο τέλος γίνεται παρανάλωμα τού πυρός απ' τον ίδιο τον πατέρα της.
Καλούνται τώρα λοιπόν οι διάφοροι απολογητές και ηθικολόγοι, να απαντήσουν στο αυτονόητο ερώτημα: Γιατί ο θεός δεν επέδειξε την ίδια «ευσπλαχνία» όπως και στην περίπτωση τού Αβραάμ; Πόσο μάλλον όταν το «θύμα» προσφέρεται χωρίς αντιρρήσεις. Το ηθικό δίδαγμα εν τέλει, ποιο είναι; Ότι τα χρέη πρέπει να πληρώνονται, ή ότι «δεν είναι κάθε μέρα τ' Άι Γιαννιού»;
Οι Δέκα Εντολές - Μαθήματα «ηθικής»
Οι Δέκα Εντολές (ή Δεκάλογος), υποτίθεται ότι αποτελούν έναν κώδικα ηθικής συμπεριφοράς, που δόθηκαν απ' τον Θεό στους ανθρώπους, μέσω του Μωυσή.
Πριν συνεχίσουμε, ίσως θα ήταν ενδιαφέρον, να παρατεθεί εδώ μια ενδιαφέρουσα μελέτη*, στα πλαίσια τής οποίας τέθηκε το εξής υποθετικό σενάριο:
Σ' ένα νοσοκομείο νοσηλεύονται πέντε άνθρωποι, οι οποίοι χρειάζονται επειγόντως μεταμόσχευση οργάνων (ο καθένας διαφορετικό) για να επιζήσουν. Τα μοσχεύματα δεν υπάρχουν. Ο χειρουργός, παρατηρεί ότι στην αίθουσα αναμονής, κάθεται ένας άνθρωπος καθ' όλα υγιής. Αυθόρμητα, περνά απ' το μυαλό του η σκέψη, πως αυτός ο άνθρωπος, με τον θάνατό του, θα μπορούσε να σώσει πέντε ζωές.
Το δίλημμα που τέθηκε είναι προφανές: Θα έπρεπε να θανατωθεί αυτός ο άνθρωπος για να σωθούν οι πέντε ασθενείς;
Η απάντηση των ερωτώμενων, ήταν μάλλον αναμενόμενη: Το 97% θεώρησε ηθικά ανεπίτρεπτο, να θανατώσουν τον άνθρωπο στα καλά καθούμενα, για να δώσουν τα όργανά του στους ασθενείς.
Αυτό που κάνει ενδιαφέρουσα την απάντηση, δεν είναι τόσο το -αναμενόμενο- ποσοστό, αλλά η σύσταση των ερωτώμενων, οι οποίοι ήταν θρησκευόμενοι και άθεοι.
Τα βασικό συμπέρασμα τής μελέτης ήταν, πως δεν υπάρχει σημαντική διαφορά ανάμεσα στους θρησκευόμενους και στους άθεους, στην διατύπωσης κρίσης με βάση την ηθική. Με άλλα λόγια, δεν χρειάζεται κάποιος θεός που θα υποδεικνύει το τι είναι καλό και τι είναι κακό.
Και θα πρέπει να γίνει ιδιαίτερη μνεία εδώ στην καταπληκτική λογική αρκετών θρησκευόμενων, που λέει: Αν υπάρχει Θεός, αυτός που θα χάσει, είναι ο άθεος. Αν δεν υπάρχει, τότε ο θρησκευόμενος, δεν χάνει κάτι επειδή «πίστευε» σ' αυτόν. Υπάρχει δηλαδή η παραδοχή, πως πιστεύουν από ανάγκη και φέρονται ηθικά, μόνο και μόνο επειδή υπάρχει ο φόβος τού Θεού. Με άλλα λόγια, προσποιούνται (αγνοώντας κι αναιρώντας έτσι την «παντογνωσία» τού Θεού). Βεβαίως, αν υπήρχε όντως Θεός, δεν θα πήγαινε κανένας στον υποτιθέμενο Παράδεισο, καθώς αυτή η προσποιητή πίστη και ηθική, ή πίστη από «ανάγκη», που κυριαρχεί στο «ποίμνιο» θα γινόταν άμεσα αντιληπτή απ' τον «Παντογνώστη».
Ξαναγυρνώντας σε αυτές καθ' αυτές τις Δέκα Εντολές, όπως αυτές αναφέρονται στην Αγία Γραφή και ειδικότερα στην Παλαιά Διαθήκη, δεν μπορεί να μην σταθεί κανείς στην διαιωνιζόμενη παρανόηση που υπάρχει. Ο πολύς κόσμος, πιστεύει ότι οι Δέκα Εντολές που «εκδόθηκαν» απ' τον Θεό απευθύνονται σ' όλον τον κόσμο. Μέγα λάθος!
Οι Δέκα Εντολές απευθύνονται στους Ιουδαίους και μόνο σ' αυτούς. Από την πρώτη κιόλας εντολή, καθίσταται σαφές σε ποιους απευθύνεται ο Γιαχβέ: «ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, ὅστις ἐξήγαγόν σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου, ἐξ οἴκου δουλείας» (Έξοδος, 20: 2). Επιπλέον, όταν ο Θεός λέει για παράδειγμα: «οὐ κλέψεις» και «οὐ φονεύσεις» (Έξοδος, 20: 14-15), δεν εννοεί μην σκοτώσει ή κλέψει κάποιος, γενικά τον συνάνθρωπό του, αλλά να μην τα διαπράξει αυτά ένας Ιουδαίος πάνω σε άλλον Ιουδαίο.
Αυτό διαφαίνεται έντονα μέσα στην ίδια την Αγία Γραφή, όπου μπορεί να διαπιστώσει κάποιος, ότι ο ίδιος ο Θεός καθοδηγεί τούς Ιουδαίους προς τον φόνο αλλογενών και αλλόθρησκων (άρα δεν υφίσταται αμαρτία). Π.χ.: «ἐὰν ἀκοῇ ἀκούσητε τῆς ἐμῆς φωνῆς καὶ ποιήσῃς πάντα, ὅσα ἂν ἐντείλωμαί σοι, καὶ φυλάξητε τὴν διαθήκην μου, ἔσεσθέ μοι λαὸς περιούσιος ἀπὸ πάντων τῶν ἐθνῶν· ἐμὴ γάρ ἐστι πᾶσα ἡ γῆ, ὑμεῖς δὲ ἔσεσθέ μοι βασίλειον ἱεράτευμα καὶ ἔθνος ἅγιον. ταῦτα τὰ ρήματα ἐρεῖς τοῖς υἱοῖς Ἰσραήλ· ἐὰν ἀκοῇ ἀκούσητε τῆς φωνῆς μου καὶ ποιήσητε πάντα ὅσα ἂν εἴπω σοι, ἐχθρεύσω τοῖς ἐχθροῖς σου καὶ ἀντικείσομαι τοῖς ἀντικειμένοις σοι· πορεύσεται γὰρ ὁ ἄγγελός μου ἡγούμενός σου καὶ εἰσάξει σε πρὸς τὸν Ἀμορραῖον καὶ Χετταῖον καὶ Φερεζαῖον καὶ Χαναναῖον καὶ Γεργεσαῖον καὶ Εὐαῖον καὶ Ἰεβουσαῖον, καὶ ἐκτρίψω αὐτούς» (Έξοδος, 23: 22-23).
Σε άλλες δε περιπτώσεις, αναλαμβάνει να «καθαρίσει» ο ίδιος για λογαριασμό των Ιουδαίων. Ενδεικτικά: «διὰ τοῦτο τάδε λέγει Κύριος· ἰδοὺ ἐγὼ ἐκτείνω τὴν χεῖρά μου ἐπὶ τοὺς ἀλλοφύλους καὶ ἐξολοθρεύσω Κρῆτας καὶ ἀπολῶ τοὺς καταλοίπους τοὺς κατοικοῦντας τὴν παραλίαν· καὶ ποιήσω ἐν αὐτοῖς ἐκδικήσεις μεγάλας, καὶ ἐπιγνώσονται διότι ἐγὼ Κύριος ἐν τῷ δοῦναι τὴν ἐκδίκησίν μου ἐπ' αὐτούς» (Ιεζεκιήλ, 25: 16-17). Αυτό ας το έχουν υπόψιν οι Κρήτες, που πίνουν νερό στο όνομα του Γιαχβέ.
Αν πάει κάποιος στην Καινή Διαθήκη, εκεί μπορεί να διαπιστώσει, ότι ο ίδιος ο Ιησούς παραβιάζει βάναυσα την εντολή που λέει «τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου, ἵνα εὖ σοι γένηται, καὶ ἵνα μακροχρόνιος γένῃ ἐπὶ τῆς γῆς τῆς ἀγαθῆς, ἧς Κύριος ὁ Θεός σου δίδωσί σοι» (Έξοδος, 20: 12), μιλώντας απαξιωτικά και περιφρονητικά για την μητέρα του: «λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Τί ἐμοὶ καὶ σοί, γύναι;» (Κατά Ιωάννην, 2: 4), δηλαδή «τι είναι κοινό ανάμεσα σε μένα και σε σένα, γυναίκα;», ή σε άλλο σημείο που λέει «Τίς ἐστιν ἡ μήτηρ μου ἢ οἱ ἀδελφοί μου;» (Κατά Μάρκον, 3: 33), δηλαδή «και ποια είναι η μάνα μου, ή οι αδερφοί μου;». Το πάει δε, ακόμη παραπέρα, όταν θέτει ως προϋπόθεση στους μαθητές του, το μίσος κατά των γονέων τους κι όχι μόνο: «Εἴ τις ἔρχεται πρός με καὶ οὐ μισεῖ τὸν πατέρα ἑαυτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ τὴν γυναῖκα καὶ τὰ τέκνα καὶ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τὰς ἀδελφάς, ἔτι δὲ καὶ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν, οὐ δύναταί μου μαθητής εἶναι» (Κατά Λουκάν, 14: 26).
Είναι περιττό να ειπωθεί βέβαια, πως οι θρήσκοι χριστιανοί, παραβιάζουν συνειδητά την έκτη εντολή, η οποία απαγορεύει την εργασία το Σάββατο, ακόμα και στα...ζώα(!): «μνήσθητι τὴν ἡμέρα τῶν σαββάτων ἁγιάζειν αὐτήν. ἓξ ἡμέρας ἐργᾷ καὶ ποιήσεις πάντα τὰ ἔργα σου· τῇ δὲ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ σάββατα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου· οὐ ποιήσεις ἐν αὐτῇ πᾶν ἔργον, σὺ καὶ ὁ υἱός σου καὶ ἡ θυγάτηρ σου, ὁ παῖς σου καὶ ἡ παιδίσκη σου, ὁ βοῦς σου καὶ τὸ ὑποζύγιόν σου καὶ πᾶν κτῆνός σου καὶ ὁ προσήλυτος ὁ παροικῶν ἐν σοί» (Έξοδος, 20: 8-10).
Βέβαια, αυτή δεν είναι η μόνη εντολή που παραβιάζουν, αποδεικνύοντας έτσι και στην πράξη, ότι δεν τους απασχολεί, το «τι ψυχή θα παραδώσουν»...
-------------
* Μελέτη Hauser και Singer («Η περί Θεού αυταπάτη» - Ρίτσαρντ Ντόκινς)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου