Αν το σήμερα περάσει ανεκμετάλλευτο, γίνεται απλά ένα χθες που δεν ζήσαμε

– Αύριο, Θα το κάνω αύριο, Κι αύριο μέρα είναι, δεν πειράζει, Δεν βαριέσαι, αύριο μπορεί να έχω τον χρόνο και να το κάνω.

Όλοι μας δεν λέμε συχνά αυτές τις φράσεις για να καθησυχάσουμε τους εαυτούς μας κάθε φορά που δεν ολοκληρώνουμε κάποιο από τα σχέδιά μας, από το πλάνο που είχαμε στο νου μας κι απ’ όλα αυτά που έχουμε επιθυμήσει να πραγματοποιήσουμε;

Θυμάσαι, μιλώ για όλα αυτά που είχες πει ότι θα κάνεις μα σύντομα πέρασαν στη μοίρα του μέλλοντος. Το χειρότερο είναι ότι εμείς τα βάλαμε εκεί, στην άκρη, στην “καμπούρα” του αύριο. Κρίμα, αλήθεια κρίμα γιατί ξέρεις κάτι;

Πρέπει τη ζωή μας τελικά να τη ζούμε αγκαλιά με το σήμερα, μονάχα αυτό έχουμε στα σίγουρα. Την παρούσα στιγμή. Κι είναι τόσο άδικο που δεν τη ζούμε όπως της αξίζει, ολοκληρωτικά, αλλά τη δανείζουμε συνεχώς σ’ ένα παρελθόν ή σ’ ένα μέλλον που στριφογυρίζει και ελέγχει το μυαλό μας.

Δανείζοντας όμως το σήμερα σε άλλους, ανύπαρκτους, χρόνους δεν θα το ξαναπάρουμε ποτέ πίσω με τη μορφή που μας δόθηκε. Ποτέ. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό, μόλις το σήμερα περάσει ανεκμετάλλευτο, αμέσως γίνεται απλά ένα χθες που δεν ζήσαμε.

Η ζωή συμβαίνει τώρα, όχι χθες όχι αύριο. Τώρα! Γι’ αυτό μην αναπολείς κανένα παρελθόν και μην ονειροπολείς ατελείωτα σε κανένα μέλλον, μα ζήσε κάθε λεπτό όπως θέλεις κι όπως βλέπεις τα ονειρά σου και τον ίδιο τον εαυτό σου στο μέλλον.

Άλλωστε είναι και ο μόνος τρόπος να αρχίσεις να τα δημιουργείς. Να είσαι παρών στο σήμερα. Αγάπησε όσο βαστάει κι αντέχει η καρδιά σου, δώσε, μοίρασε αυτή την αγάπη γύρω σου τώρα, τώρα μ’ ακούς, αύριο θα’ναι αργά.

Γιατί για το αύριο δεν ξέρεις τίποτα, κανείς μας δεν ξέρει. Στο παρελθόν πάψε να κοιτάς γιατί ματιά νεκρή κι εγκλωβισμένη φοβάμαι πως θα έχεις. Το παρελθόν έχει πεθάνει το μόνο που έχεις, που έχουμε, είναι το σήμερα. Ζήσε το. Ζήσε για το σήμερα, μαζί του, όχι για το αύριο. Άσε το αύριο να έρθει αυτό να σε συναντήσει όταν θα είναι η ώρα του.