Η εξορία της γνώσης

Λίγο να προσέξεις ή ακόμη και απρόσεκτος να είσαι, θα διαπιστώσεις πως ο νέο ελληνισμός φθίνει διαρκώς.

Η αποδόμηση των σύγχρονων από κάθε στοιχείο της αρχαιότητος έχει ήδη συντελεστεί εδώ και χρόνια αμέτρητα. Η εθνική υπερηφάνεια αντικαταστάθηκε από την εθνική σχιζοφρένεια και τον πνευματικό ευνουχισμό και ολοκληρώνεται στους καιρούς μας από την απογοήτευση και την διαπόμπευση των ηγετών του φωτός. Οι κληρονόμοι του Ελληνισμού λεηλάτησαν το εθνικό ταμείο και κατάφεραν μοναδικά σήμερα να ξεπουλούν κομμάτι κομμάτι την εθνική κληρονομιά της πατρίδας, αποκομίζοντας μικροκέρδη τα οποία απλόχερα προσφέρουν σε αφελείς συγγενείς, τρόφιμους της ζητιανιάς της οικουμένης.

Πρώτα πρώτα στην πατρίδα μας ήρθαν από μακριά φθονεροί ερημίτες, κρυμμένοι στις σκόνες της ερήμου, σήκωσαν ανεμοστρόβιλο μίσους και σάρωσαν στο πέρασμα τους καθετί ελληνικό, έσβησαν την δάδα του Προμηθέως φυλακίζοντας τον τιτάνα δωρητή. Μετά σκοτάδι παντού, οι μέρες μίκραιναν, ο ήλιος ξέμεινε λυπημένος να χαϊδεύει μια χώρα με ασεβείς κατοίκους, το καλοκαίρι μίκρυνε, ο χειμώνας στέρησε το φως από τους πολλούς και ο φόβος έγινε κυρίαρχο συναίσθημα του λαού.

Η εξορία της γνώσης ταυτίστηκε με την εξορία των προγόνων. Ο μέγιστος της γνώσης Αριστοτέλης άναψε πολλές φωτιές σε χρόνους σκοτεινούς, όχι όμως σαν εκείνες που άναψε στο παιδικό μυαλό του Αλέξανδρου, αλλά φωτιές δίωξης των ιδεών του.

Ο μέγιστος Αθηναίος Σωκράτης ήπιε το κώνειο από τους συμπολίτες του παρ’ αυτά όμως το δαιμόνιο του παρέμεινε ζωντανό στον θείο Πλάτωνα για να “δολοφονηθεί” μετέπειτα και ύπουλα από εκείνους που κήρυτταν το “αγάπα τον πλησίον σου”.

Η Αντιγόνη του Σοφοκλή παρέμεινε σταθερά προσηλωμένη στις επιθυμίες των Θεών, ο ανθρώπινος νόμος δεν μπορεί να υπερβεί τον Θείο. Οι ηθικές αρχές και αξίες των ανθρώπων είναι οι πράξεις των Θεών και αυτές καθοδηγούσαν τους Έλληνες. Ο “πατέρας” της Αντιγόνης έπαψε πια να φροντίζει τα παιδιά του. Η διδαχή του καταστράφηκε, ο κόπος του πατέρα χάθηκε, η πνευματική του παρακαταθήκη τροφοδότησε και αυτή μέρος της πυράς του σκότους. Η θρησκευτική υποτέλεια βεβήλωσε την λυγερόκορμη και ομορφοπλέξουδη Αντιγόνη της Ελλάδος.

Ο Μέγας Σωτήρ και θεραπευτής Ιπποκράτης είδε και αυτός τον δρόμο της εξορίας η επιστημονική του μελέτη η προσφορά του απέναντι σε κάθε άνθρωπο, αντικαταστάθηκε μετέπειτα από την προσευχή και το γόνυ.

Σήμερα κανένας σε αυτή την χώρα δεν τιμά τον Ιπποκράτη, ούτε ένα λεπτό της μέρας, δεν υπάρχει ένα σημείο αναφοράς για εμάς για την παγκόσμια προσφορά του και όλους τους υπολοίπους. Καμιά ημέρα δεν είναι επίσημα ΑΦΙΕΡΩΜΈΝΗ σε κανένα σπουδαίο ¨Έλληνα της αρχαιότητος. ΚΑΜΙΆ!

Ύβρις διαρκείας διαπραττόμενη από τους κληρονόμους έναντι ολάκερης της ανθρωπότητας. Ο σπουδαίος Έλληνας της αρχαιότητος στις μέρες μας ταυτίστηκε με ανθρώπους μέρος ενός συστήματος και μιας πολιτικής διεθνούς αλητείας και εξαθλίωσης. Η αποψίλωση των αξιών από τους ερημίτες έθρεψε εν μέσω της άγονης ερήμου ανθρώπους με αξίες ισοπεδωτικές. Αρνητές της προόδου και του ξεχωριστού. Η ισοπέδωση αναδεικνύει στις μέρες μας άτομα απροσδόκητα κενά, χωρίς πρότυπα και γνώση.

Οι μέρες πια ταυτίζονται με ασήμαντα πρότυπα, περιθωριακά, τα οποία προσδίδουν με μαθηματική ακρίβεια ένα ασήμαντο αύριο τόσο δικό μας όσο και της πατρίδας μας. Ο σπουδαίος άνθρωπος στις μέρες μας είναι πολύ χαμηλά ταγμένος στο αξιακό σύστημα των αρχαίων και κινείται με ακρίβεια πλησίον του μηδενός.

Η σπουδή στην γνώση μεταφράζεται τώρα σε αποχή από την γνώση. Ο πόλεμος έναντι των προ Ελλήνων συνεχίζεται, οι «ηγέτες» του νέο ελληνισμού σήμερα προχωρούν στον δρόμο της απομόνωσης, της ισοπέδωσης και της οριζόντιας εκπαίδευσης. Ότι ωφέλιμο και χρήσιμο προεξέχει στο χωράφι της γνώσης ξεριζώνεται και διώκεται. Σαν κανείς να μην θέλει πια να συναντηθούμε. Εκείνοι και εμείς. Γιατί όμως; Έχουμε αναρωτηθεί; Ότι απομένει πια είναι στην δική μας διάθεση και θέληση…

Τότε και τώρα οι ίδιοι θεριστές... Το μόνο διαφορετικό είσαι εσύ!