Τα όρια δεν είναι τιμωρία... Είναι στάση ζωής.Πόσες φορές έχουμε πληγωθεί από ανθρώπους που έχουν εισβάλλει στην ζωή μας και μας έχουν δημιουργήσει προβλήματα; Πόσες φορές ξαφνικά αντιλαμβανόμαστε ότι έχουν αρπάξει τον ρόλο μας στην οικογένεια, στη δουλειά, με αποτέλεσμα να νιώθουμε ισοπεδωμένοι, να χάνουμε την εσωτερική ισορροπία μας, με άμεση επίπτωση τόσο στη ψυχική όσο και στη σωματική μας υγεία;
Σεβόμαστε και αγαπάμε τον συνάνθρωπό μας, τον φίλο μας, το συνεργάτη μας, το σύντροφό μας, το γονιό μας, το παιδί μας, όμως έχουμε ανάγκη κι εμείς από το σεβασμό τους.
Είναι λίγοι άνθρωποι που έχουν καλλιεργήσει τον σεβασμό στο πλησίον τους, οριοθετημένοι σε κάθε επίπεδο της ζωής τους. Είναι ευλογία να συναναστρέφεσαι με αυτούς τους ανθρώπους. Τι κάνεις όμως στην αντίθετη περίπτωση;
Εφαρμόζεις όρια. Όχι γιατί τους θέλεις μακριά από τη ζωή σου. Το αντίθετο... τους θέλεις, αλλά χρειάζεται να προστατεύσεις τον εαυτό σου και τα κεκτημένα σου. Η επιβολή ορίων δεν είναι κάτι εγωιστικό. Τα όρια είναι χρήσιμα και επιβάλλεται να τα βάζει ο καθένας μας. Μεταβάλλονται συχνά, ανάλογα με τις ανάγκες και δεν μπορεί να είναι ίδια για όλους. Άλλα όρια βάζουμε στον ξένο κι άλλα στον δικό μας άνθρωπο.
Τα όρια δεν είναι τιμωρία. Είναι στάση ζωής.
Φορές χρειάζεται να τα επιβάλλουμε με σαφήνεια σε όσους δεν σέβονται τις ιδέες μας, τις σκέψεις μας, σ’ αυτούς που μας υποτιμούν, που μας ασκούν κριτική, που προσπαθούν με τον τρόπο τους να μας ακυρώσουν ή να μας ντροπιάσουν.
Στην ουσία τα όρια είναι σαν μια νοητή γραμμή. Μια κόκκινη γραμμή που γίνεται όριο της ανοχής μας.
Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να τα εφαρμόσουν, με τον φόβο της παρεξήγησης ή κι ακόμα τον κίνδυνο διάλυσης της σχέσης τους. Όμως είναι προτιμότερο και σωστότερο να μπουν όρια παρά να υποβόσκει θυμός, ο οποίος θα οδηγεί μοιραία σε ρήξη των σχέσεων
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου