Εικονοσειρά [timelapse] παρουσιάζει εικοσιπενταετή πορεία της ζωής του πιο μελετημένου αντικειμένου στην αστρονομία: του υπερκαινοφανούς 1987a

Από τότε που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον νότιο νυχτερινό ουρανό, την 24η Φεβρουαρίου 1987, ο υπερκαινοφανής 1987Α έχει υπάρξει ένα από τα αντικείμενα που έχουν μελετηθεί περισσότερο στην ιστορία της αστρονομίας. Ο υπερκαινοφανής ήταν ο κατακλυσμιαίος θάνατος ενός μπλε υπεργιγάντιου αστέρα, κάπου 168000 έτη φωτός μακριά από τη Γη, στο Μεγάλο Μαγγελανικό Νέφος, έναν δορυφόρο γαλαξία του δικού μας Γαλαξία. Ήταν η φωτεινότερη υπερκαινοφανής (έκρηξη) που εμφανίστηκε στους ουρανούς μας από την υπερκαινοφανή που παρατήρησε ο Kepler το 1604 και η πρώτη από την ανακάλυψη του τηλεσκοπίου.

Το λαμπερό νέο άστρο εντοπίστηκε πρώτα από δυο αστρονόμους που εργάζονταν στο Παρατηρητήριο Las Campanas, στη βόρεια Χιλή τη νύχτα της 24ης: τον Ian Shelton από το Πανεπιστήμιο του Τορόντο και τον Oscar Duhalde, χειριστή του τηλεσκοπίου στο Παρατηρητήριο [και μέσα στο ίδιο 24ωρο από τον ερασιτέχνη αστρονόμο Albert Francis Arthur Lofley Jones, στη Νέα Ζηλανδία].

Η Yvette Cendes, τώρα, με το Πανεπιστήμιο του Τορόντο και το Παρατηρητήριο Leiden, έχουν δημιουργήσει μια time-lapse παρουσίαση του απόηχου της υπερκαινοφανούς [έκρηξης] κατά τη διάρκεια μιας 25-ετούς περιόδου, από το 1992 μέχρι το 2017. Οι εικόνες δείχνουν το ωστικό κύμα που εξαπλώνεται προς τα έξω και την ορμητική πρόσπτωσή του στα συντρίμμια που περικύκλωναν το αρχικό άστρο πριν το θάνατό του.

Σε συνοδευτική μελέτη, που δημοσιεύθηκε 31 Οκτωβρίου στο Astrophysical Journal, η Cendes και οι συνάδελφοί της προσθέτουν στοιχεία ότι τα επεκτεινόμενα συντρίμμια διαμορφώθηκαν – όχι ως δακτύλιοι όπως αυτοί του Κρόνου – αλλά σαν ντόνατ, μια μορφή γνωστή ως «τόρος». Επίσης επιβεβαιώνουν ότι το ωστικό κύμα έχει τώρα πιάσει μια ταχύτητα κάπου χίλια χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Η επιτάχυνση έχει συμβεί λόγω του ότι ο διαστελλόμενος τόρος διαπερνά το δακτύλιο των συντριμμιών.