Σκοτάδι. Σκοτάδια ατελείωτα, δρόμοι τόσο κουραστικοί, γεμάτοι αδιεξόδους, μονόδρομους, ψυχολογικά τέλματα. Εσύ, κατά κανόνα, ουραγός σε μία πορεία με άγνωστη εκκίνηση μα κυρίως έναν άγνωστο, αβέβαιο προορισμό. Όλα ένα πλέγμα, ένα κουβάρι ερωτηματικών, ένα μπέρδεμα που λειτουργεί ως μια εμφανή πρόκληση των αντοχών και των δυνάμεών σου.Τόσες οι μπόρες, άλλες τόσες οι ευκαιρίες να σε ψάξεις ενδελεχέστερα. Δεν ήταν, φαίνεται, αρκετά τα χαστούκια ως τώρα. Έπρεπε. Έπρεπε να το ζήσεις κι αυτό μπας και μπολιαστείς αυτή τη φορά ισχυρά με την επιθυμητή για την ψυχή σου, ισχύ. Η ζωή όμως, ξέρει. Ανέκαθεν, ήξερε. Μέσα στο συνονθύλευμα αγανάκτησης και απελπισίας ξεχνάς πως τίποτα δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα.
Ακόμα και τούτα τα σκοτάδια τα τρομακτικά, οι μέρες και οι νύκτες που πια αδυνατείς να ξεχωρίσεις, τα γελοκλάματα που έχασαν για λίγο το νόημα της υπόστασής τους, όλα υπάρχουν μόνο για να ξεθωριάσουν. Όλα κάποια στιγμή ξεθυμαίνουν, κουράζονται βλέπεις κι αυτά κι αποφασίζουν σαν αυτοάνοσα να αλλάξουν πορεία.
Έτσι ή αλλιώς, η ζωή σου προχωρά, τρέχει, χάνεται, φεύγει και αποδεικνύει κάθε μέρα όλο και πιο ισχυρά πως οι αναμνήσεις υπάρχουν μόνο για να αντικαθίστανται. Όλα εκείνα τα τραγούδια τα μόνο δικά σου, όλα εκείνα τα μέρη τα αυστηρώς στιγματισμένα με τη σφραγίδα σου, όλα εκείνα τα σημάδια, οι συμπτώσεις, όλα αυτά να τα επιδιώκεις να τα αλλάξεις, να τα αντικαταστήσεις με κάτι καινούριο. Βλέπεις, μόνο το μέλλον μπορεί να σου προσφέρει αλήθειες, μόνο το μέλλον μπορεί να κατορθώσει να επουλώσει τα τραύματα που τσούζουν υπερήφανα.
Άπαξ και η λογική ξεμπλοκάρει, όλα γίνονται αυτόματα λίγο πιο απλά. Στην τελική, όλα τούτα τα όνειρα, οι στόχοι, οι αυτοθυσίες, αξίζει, λες να αναιρεθούν για ένα ακόμα συναισθηματικό κατρακύλισμα; Τα έκτισες, τα γκρέμισες και τα ξαναέκτισες όλα τόσο αρμονικά, τόσο μεθοδικά που ποτέ δεν θα είναι πλέον αργά να θυμηθείς το λόγο ύπαρξής τους και να τα κυνηγήσεις πιο πεισματικά από ποτέ.
Λύγισε και ξαναλύγισε όσες φορές χρειαστεί μα κοίτα, κάθε φορά η άνοδος να γίνεται όλο και πιο αθόρυβα, γρήγορα, απλά και τυπικά διαδικαστικά. Ο χρόνος γνωρίζει. Ανέκαθεν γνώριζε. Μα κάποτε τον εμποδίζεις να δράσει όπως αυτός ξέρει καλύτερα.
Κι αν είχα να διαλέξω σε τούτο το παιγνίδι να είχα μόνο χρώματα, θα ήταν ό,τι πιο πληκτικό αποφάσιζα να προσφέρω στον εαυτό μου εκείνη τη στιγμή. Τα επιζητώ τα μαυρόασπρα γιατί, βλέπεις, κρύβουν διαμάντια δύναμης και υποσχέσεις που κάποτε ήμουν πεπεισμένη πως δεν υπήρχαν καν. Στα εύκολα, στα δύσκολα, στα πιο δύσκολα, λοιπόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου