Τώρα καταλαβαίνω τι σημαίνει να ακούς τον άλλο, τώρα καταλαβαίνω ότι, δε με έχει ακούσει ποτέ κανείς πραγματικά

Τώρα καταλαβαίνω τι σημαίνει να ακούς τον άλλο, τώρα καταλαβαίνω ότι, δε με έχει ακούσει ποτέ κανείς πραγματικά.

 

Οι άνθρωποι που είχα ως τώρα στη ζωή μου, φίλοι, γονείς, ακόμα και η γυναίκα μου, όλοι αυτοί, ακούνε με τα αυτιά τους αυτά που λέω, αλλά δεν τα βάζουν μέσα τους, είναι σαν να μην ξέρουν τι να τα κάνουν. Όπως τρως ένα φαγητό και το κάνεις εμετό, χωρίς να το χωνέψεις. Σαν να μην ξέρει το στομάχι σου τι είναι η χώνεψη. Καταλαβαίνεις τι σου λέω; Είναι κάτι τόσο απλό, τόσο καθημερινό, μιλάμε κάθε μέρα. Υποτίθεται πως ακούμε. Είναι εντελώς καθημερινό, αυτονόητο, αλλά τόσο δύσκολο...

 

Όταν δε μπορείς να ακούσεις πραγματικά τον άλλο, ακούς μόνο με τα αυτιά, ξεφτίζεις τις λέξεις, τις υποτιμάς. Οι λέξεις δεν είναι απλώς γράμματα, δεν είναι ήχοι, είναι σώμα, είναι ουσία, είναι κομμάτι αυτού που τις παράγει. Κάθε λέξη, κάθε ίδια λέξη, είναι άλλη ουσία, ανάλογα με το στόμα που την εκφέρει.

Έχεις παρατηρήσει πως προφέρουν οι άνθρωποι τα χειλικά σύμφωνα; Άλλος ανεπαίσθητα, άλλος στραβώνει κάπως τα χείλη - θέλω να πω, οι ίδιες λέξεις, από διαφορετικό στόμα, δεν έχουν μόνο άλλη ουσία, αποκτούν και άλλο χαρακτήρα, άλλο σχήμα. Εκατό άνθρωποι θα σου πουν "σ' αγαπώ", ένας θα σε πείσει.

 

Αναρωτιέμαι, γιατί αφού έχω ανάγκη να με ακούσουν πραγματικά, βάζω στη ζωή μου ανθρώπους που είναι ανίκανοι για κάτι τέτοιο; 

 

Δεν ξέρω.. Ίσως δε φτάνει να θες να σε ακούσουν, πρέπει να είσαι έτοιμος και να μιλήσεις. Θέλει θάρρος αυτό, είναι ένα ρίσκο. Το να χρησιμοποιούμε τις λέξεις σαν τα σπαθιά, να συζητάμε κουτοπόνηρα δήθεν για να λύσουμε προβλήματα, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που μας απασχολεί είναι να νικήσουμε, να επικρατήσουμε και όχι να μοιραστούμε, είναι εύκολο. Είναι πάντα ευκολότερο να ξεσκίζεις τα σωθικά του άλλου, από το να τον σεβαστείς, να δώσεις τις λέξεις σου, να τις εμπιστευτείς σε άλλα χέρια.

 

Μπορεί να είχα τεράστια ανάγκη να βρεθεί κάποιος να με ακούσει, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήθελα να συμβεί, τουλάχιστον ως τώρα, γιατί δεν ήθελα να κινδυνεύσω. Όταν σε ακούνε, δένεσαι. Όταν δένεσαι, σχετίζεσαι, όταν σχετίζεσαι, κινδυνεύεις.

 

Αυτά σκεφτόμουν όταν ήμουν νεότερος. Αλλά τώρα πια, θεωρώ χειρότερο το να μην καταφέρω να κάνω μια γνήσια σχέση, από το να φοβάμαι τι θα συμβεί αν πράγματι βρω κάποιον να με αγαπήσει.

 

Άλλη μια πλάνη. 

Πέρασα τη μισή μου ζωή νομίζοντας ότι έψαχνα κάποιον να με αγαπήσει, μυξόκλαιγα τόσα χρόνια γιατί δήθεν οι άνθρωποι με εκμεταλλεύονται, έλεγα όλα αυτά που λέμε συνήθως, ξέρεις, όταν παίζουμε καταπληκτικά τα θύματα. Στην πραγματικότητα σπατάλησα τόσα χρόνια κοροϊδεύοντας τον εαυτό μου, αλλά δεν αντέχω να το κάνω άλλο.

Μου αξίζει μια αλήθεια. Μου αξίζει η αλήθεια. Και αυτή είναι ότι δεν έψαχνα κάποιον να με αγαπήσει, γιατί δεν πίστευα ότι αξίζω να με αγαπούν, δεν πίστευα ότι είμαι ικανός να αγαπώ.

 

Φοβάμαι το καλό περισσότερο από το κακό. Το κακό ξέρεις τι να το κάνεις, όλοι έχουμε πάνω-κάτω εμπειρία από αυτό. 

 

Το καλό όμως; Αυτό δε μου το έμαθε κανείς. 

Αυτό μαθαίνω τώρα. 

 

Είμαι μεγάλος πια, αλλά δεν είναι αργά.