Στις κρίσεις σου να σε αγαπάς λίγο παραπάνω

Έλα να σου πω, βαρέθηκα να σε βλέπω αδρανή και ανήμπορο να διαχειριστείς τις κρίσεις πανικού σου. Σου γράφω άρθρα κάθε μέρα, προσπαθώ με όλη μου την καρδιά να σε βοηθήσω και να σε πείσω για τα όμορφα και κάθε που ξεχνιέσαι, κυλάς ξανά στον βούρκο.

Ο 21ος αιώνας κυρίες και κύριοι και βιώνουμε την εποχή της τελειότητας. Την εποχή που κανένας άνθρωπος δεν διανοείται πως είναι άνθρωπος. Πως έχει τα καλά και τα κακά του. Δεν διανοείται πως δεν μπορεί να μην είναι τέλειος. Μα πώς; Αφού η εικόνα των γύρω του είναι αψεγάδιαστη.

Εποχή του «φαίνεσθαι». Το «είναι»; Εξαφανισμένο έως ανύπαρκτο. Κι εσύ, ψυχή μου, τρως αυτό που σου πουλάνε. Κρύβεσαι στο καβούκι σου, γιατί ντρέπεσαι. Ντρέπεσαι να βγεις εκεί, σε όλους εκείνους τους τέλειους και να πεις τη δική σου αλήθεια.

Να πεις πως ζορίστηκες στη ζωή σου, πως δεν σου ήρθαν όλα έτοιμα, πως η εμφάνισή σου δεν είναι άψογη, όπως η δική τους. Και πως η ζωή σου, αγάπη μου, είναι γεμάτη από σκαμπανεβάσματα και δυσκολίες. Μα είναι αληθινή.

Επανέρχομαι στο θέμα μας. Κλείστηκες, λοιπόν, στο σπιτάκι σου, βολεμένος στη σκέψη της ασφάλειας. Η οποία ασφάλεια εν τέλει είναι πλαστή. Φοβάσαι να χρησιμοποιήσεις τα μέσα μεταφοράς, να μπεις σε μπαρ και καφετέριες, ακόμα και να πας βόλτα στα μαγαζιά γιατί (ναι, ξέρω) θα αρχίσεις να ζαλίζεσαι και στην καλύτερη περίπτωση, αν δεν πεθάνεις, θα έχεις λιποθυμήσει σε κάποιο πολυσύχναστο μέρος και ποιος θα βρεθεί να σε βοηθήσει?

Αχ, θα με τρελάνεις. Το πολύ-πολύ να πάθεις μια κρίση πανικού μπροστά σε αγνώστους. Ναι, ίσως είναι παρόντες και όλοι εκείνοι οι «τέλειοι» που λέγαμε. Άσε τα «θα γίνω ρεζίλι». Γίνε. Σε ενδιαφέρει περισσότερο το να μη σε σχολιάσουν αρνητικά γι’ αυτό που βιώνεις, παρά το να έχεις στο νου σου να βοηθήσεις τον εαυτό σου εκείνη τη στιγμή.

Άλλωστε, έχεις δίπλα σου ένα σωρό δικούς σου ανθρώπους. Μοναδικούς κι αληθινούς, κι ας μην είναι τέλειοι. Τους υπόλοιπους έτσι κι αλλιώς δεν τους χρειάζεσαι. Στην πραγματικότητα, σε θυμώνει που συνειδητοποιείς πως δεν γίνεται να ελέγχεις τα πάντα. Μα έτσι είναι η ζωή. Και είναι υπέροχη.

Να ξέρεις πως όλα αυτά που σου γράφω τόσο καιρό ,στα γράφω, γιατί τα έζησα στο πετσί μου. Δεν παριστάνω τον ήρωα, ούτε και είμαι κάποια ονειροπαρμένη που γράφει για ουτοπίες. Κι εγώ νόμιζα πως θα πεθάνω. Για την ακρίβεια, το πίστευα κιόλας. Και ναι, ακόμα υπάρχουν στιγμές που κι εγώ φοβάμαι.

Όμως ξέρεις κάτι; Αποφάσισα πως οι φόβοι μου με φοβούνται περισσότερο. Το ίδιο ισχύει και για τους δικούς σου. Στις κρίσεις σου να σε αγαπάς και να σε προσέχεις λίγο περισσότερο. Το νου σου, ψυχή μου.