Ζητάμε από τους ανθρώπους να μας πείσουν ότι είναι αυτό που ζητάμε, ενώ την ίδια στιγμή ακόμα δεν έχουμε πείσει τον εαυτό μας τι πραγματικά ζητάμε...Πλάσαμε στο υποσυνείδητο μας κάτι το ιδανικό και ταυτόχρονα το φανταστικό και πιστέψαμε ότι κάπου στην άκρη του δρόμου θα ζωντανέψει και θα βρεθεί μπροστά μας.
Το ονομάσαμε αγάπη, έρωτα, σεβασμό, αφοσίωση...
Σε τελική ανάλυση μιλάμε για πόθο, πάθος, ενθουσιασμό, έλξη...
Πράγματα παροδικά που αλλοιώνονται μέχρι να ανάψεις και να σβήσεις το φως.
Βρίσκουμε αυτά και έχουμε την ψευδαίσθηση ότι βρήκαμε τα άλλα. Γι’ αυτό μόλις σβήσουν έχουμε την εσφαλμένη εντύπωση ότι χάσαμε την αγάπη.
Μα ποια αγάπη χάσαμε; Ουσιαστικά δε χάσαμε τίποτα γιατί δεν είχαμε και τίποτα…
Η αγάπη δεν υπάρχει πουθενά. Ίσως τα άλλα να υπάρχουν, η αγάπη όμως πουθενά...
Και αν υπάρχει κάπου υφίσταται ως εξής: «Σε αγαπάω μεν αλλά….»
Σε αυτή την περίπτωση η αγάπη γίνεται κατ’ ανάγκην κάτι αρνητικό, κάτι που δεν θέλεις να το έχεις γιατί κουβαλά μαζί του μια άρνηση, γιατί για να τη ζήσεις πρέπει να ξοδευτείς και πρέπει να την πληρώσεις σε μαύρη αγορά, έστω για να κερδίσεις μια σταγόνα από τον ωκεανό της…
Αυτό μας κάνει να μην έχουμε καμιά απολύτως διαφορά από τα ζώα, που τρίβονται στα πόδια σου γιατί πεινάνε, γιατί θέλουν με τον τρόπο τους να σου πουν ότι κάτι θέλουν από σένα.
Και 'μεις αυτό είμαστε….
Ανικανοποίητα ζώα σε ανθρώπινη μορφή που θεωρούν τους εαυτούς τους σοφότερους μετά από κάθε βλακεία που κάνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου