“Σου χρωστάω..” μου λες.Όχι, η αλήθεια είναι πως δεν μου χρωστάς.
Γιατί κι αυτό το χρέος σου το πλήρωσα εγώ.
Και μάλιστα αυτό το συγκεκριμένο, επειδή ήταν το τελευταίο, άφησα και πουρμπουάρ ένα κομμάτι της ψυχής μου για να κλείσει ο λογαριασμός για τα καλά.
Βλέπεις ότι μου χρωστούσες, δεν θα μου το έδινες ποτέ.
Κι έτσι φούσκωσα ένα κόκκινο μπαλόνι, σου έγραψα όλα μου τα παράπονα, όλα εκείνα τα ανείπωτα για να μην πονέσεις, το έδεσα σφιχτά και το άφησα να ταξιδέψει.
Ένα ταξίδι, ένα φιλί και μια αλήθεια.. αυτά μου χρωστούσες.
Την αλήθεια την ήξερα σχεδόν από την αρχή.
Και το ταξίδι, το κρατάω πια στα χέρια μου. Δικό μου, ολόδικό μου.
Κι εκείνο το φιλί το τελευταίο, μια εκκρεμότητα θα μείνει μα δεν πειράζει.
Μου πήρε καιρό να καταλάβω πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για όλα.
Κάποιοι δεν είναι για πολλά κι άλλοι δεν είναι για γενναία.
Κάποιοι θα τολμούν να ζουν τα όνειρά τους και τις αλήθειες τους ακόμα και σε ζωές μισές, ακόμα και σε στιγμές κλεμμένες..
Κι άλλοι θα μείνουν με στιγμές απωθημένες και όνειρα αιχμάλωτα στην ζωή που κάποιος άλλος διάλεξε για εκείνους.
Γι’αυτό σου λέω.. το λογαριασμό σου τον εξόφλησα εγώ και με το παραπάνω.
Και με τα ρέστα έβγαλα ένα εισητήριο μόνο για μένα.
Κοίτα μόνο, τη ζωή που χαράμισες, κάντην λίγο, έστω και λίγο να αξίζει.
Γιατί η τέλεια στιγμή, δεν υπήρξε ποτέ.
Και την αλήθεια σου την ήξερα από πάντα.
Μόνο που δεν κατάλαβες ποτέ, πως καλύτερα στιγμές κλεμμένες με κομμένη ανάσα από το πάθος, παρά στιγμές γεμάτες από ασφυκτική δυστυχία.
Κι εγώ αγάπη μου, θα ποντάρω πάντα στο “απλά”.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου