Μην αγαπάς κάποιον περισσότερο απ’ όσο του αξίζει

Ιστορίες αγάπης μπορεί να σου διηγηθεί ο καθένας· άλλες είναι σπαρακτικές, άλλες του κώλου, άλλες σε κάνουν να μισείς τον έρωτα κι άλλες να ελπίζεις σε αυτόν. Ιστορίες που φόρμαραν προσωπικότητες, άλλαξαν ψυχοσυνθέσεις, έκαναν ανθρώπους που δεν ένιωθαν να νιώσουν και μεταμόρφωσαν ψυχούλες τρυφερές σε καθάρματα του κερατά.

Έφταιγαν οι περιστάσεις θα σου πει ο ένας, ήταν η κακιά η ώρα θα σου πει ο άλλος, μα σχεδόν κανένας δε θα παραδεχτεί πως έφταιγε ο ίδιος που κάνει ηλίθιες επιλογές ή ο άλλος που έχει μπάσταρδη ψυχή και ταλαιπωρεί ανθρώπους που τον αγαπάνε από χόμπι επειδή δεν ξέρει πώς να γεμίσει τις ώρες του. Πάνω απ’ όλα όμως ξέρεις ποιοι φταίνε; Eκείνοι που πάνε κι αγαπούν ανθρώπους περισσότερο απ’ όσο αξίζουν, αγνοώντας μακαρίως πως οι ίδιοι εκείνοι άνθρωποι θα είναι αυτοί που θα τους πληγώσουν περισσότερο απ’ όσο αξίζουν επίσης.

Τι σημαίνει «αγαπάω κάποιον περισσότερο απ’ όσο αξίζει» θα αναρωτηθείς. Ας ξεκινήσουμε με το αξίωμα πως όλοι οι άνθρωποι αξίζουν να αγαπηθούν και πως όταν κάποιος δε μας αγαπάει με τον τρόπο που ονειρευόμαστε να αγαπηθούμε δε σημαίνει απαραίτητα πως δε μας αγαπάει με όλο του το είναι. Υπάρχει λοιπόν περίπτωση κάποιος να είναι λιγότερο εκδηλωτικός από αυτό που θέλεις μα πάλι να τρελαίνεται και μόνο στη σκέψη σου, παίρνεις-δεν παίρνεις χαμπάρι εσύ κι αυτό μεμπτό δεν πρέπει να θεωρείται σε καμία των περιπτώσεων.

Υπάρχει επίσης κόσμος που ίσως να είναι παραπάνω παθιάρης απ’ όσο θεωρείς πρέπον, τόσο που να σε πνίγει. Υπάρχουν άνθρωποι που απλά δεν ξέρουν πώς παίζεται το παιχνίδι και οι συμπεριφορές τους παλαντζάρουν λόγω άγνοιας. Υπάρχουν εκεί έξω κι άτομα που φέρονται σκληρά επειδή σε προηγούμενες παρτίδες τα έχασαν όλα και παριστάνουν πως δε γουστάρουν να παίζουν αντί να σου παραδεχτούν ντροπιασμένα πως δεν έχουν πια να ποντάρουν ούτε μισό ευρώ.

Δε σημαίνει πως δεν αξίζουν να αγαπηθούν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι· σημαίνει πως ίσως δεν κάνουν για εσένα. Πως ίσως πρέπει να απομακρυνθείς και να βρεις κάτι που θα ταιριάζει περισσότερο στα δικά σου θέλω, ίσως ακόμα και να σημαίνει πως αν, λέω αν, έχεις την όποια καλή διάθεση, θα μπορούσες να τους πάρεις αγκαλιά και με υπομονή κι επιμονή να τους μαντάρεις τα τραύματα και να τους ξαναγεννήσεις, χωρίς να σε νοιάζει η όποια πιθανότητα επικείμενης αποτυχίας που ίσως κάνει εκείνους καλά και σπάσει εσένα στα δυο.

Ξέρεις όμως ποιοι δεν αξίζουν να αγαπηθούνε; Εκείνοι που νοιάζονται περισσότερο για τον κώλο τους παρά για το δικό σου. Όσοι σε αγαπάνε τις ώρες που τους βολεύει, όταν ξεμένουν από τρυφερότητα, όταν τους φτύσουν οι εναλλακτικές τους, όταν δεν έχουν τρόπο να γεμίσουν τις βαρετές ζωές τους. Όλοι εκείνοι που δε σε κάνουν να αισθάνεσαι πολύτιμος, σπάνιος ή μοναδικός, που σου λένε πως είσαι «πολύς» ή «λίγος», που έχουν δυο χέρια και συμπεριφέρονται σαν κουλοί για να μη σε πιάσουν όταν σε βλέπουν να χάνεις την ισορροπία σου. Αυτό ήθελαν άλλωστε εξαρχής, να δουν πώς σου πάει η πτώση.

Δεν αξίζουν να αγαπηθούν οι άνθρωποι που δεν είναι ερωτευμένοι με εσένα μα με τη δύναμη που έχουν πάνω σου, που σε διεκδικούν απλά και μόνο για να επιβεβαιωθούν, που άρρωστα σε ψάχνουν κάθε φορά που μυρίζονται πως πας να κάνεις ένα βήμα χωρίς να τους λάβεις υπόψιν, που θεωρούν τις ανθρώπινες καρδιές παιχνίδι και παίζουν θεατράκι μέχρι να σε ρίξουν και μετά σου λένε πως κατάλαβες λάθος, που φεύγουν επειδή ξέρουν πως όταν γυρίσουν δε θα έχεις κουνήσει ρούπι.

Ούτε εκείνοι που κεντράρουν πάντα στα σημεία που πονάς, που σε χειροτερεύουν αντί να σε καλυτερεύουν, που σε γεμίζουν ανασφάλειες κι αβεβαιότητα αντί να σου πουν «ξέρεις, μπορεί να μην είμαι αυτό που ονειρεύεσαι, αλλά θα κάνω τα πάντα για να χαμογελάς και να νομίζεις πως έστω πλησιάζω». Δεν αξίζει να αγαπηθεί κανένας που δε λατρεύει την παράνοιά σου, που δε γελάει με τα άκυρα νεύρα σου, που βλέπει τις βροχούλες σου για τυφώνες, που σε κάνει να αισθάνεσαι υπό για να εξισορροπεί το λίγο του.

Όχι, δεν αξίζουν να αγαπηθούν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι κι ας είμαστε όλοι, έστω θεωρητικά, άξιοι αγάπης. Δεν το αξίζουν επειδή δεν εκτιμούν τη σπάνια ευλογία που λέγεται έρωτας, δε χωράει η καρδιά τους την αβάσταχτη σημασία της ανιδιοτέλειας που εσωκλείουν έννοιες όπως η αγάπη και δεν πρόκειται ποτέ να αποβάλλουν την οποιαδήποτε ναρκισσιστική ασπίδα τους για να σταθούν αδύναμοι μπροστά σου, όπως στέκονται εκείνοι οι μακαρίως χαζογενναίοι που δε χαμπαριάζουν ούτε απειλές, ούτε βέλη, ούτε βόμβες Ναπάλμ μπροστά στις πιθανότητες ευτυχίας τους.

Μην αγαπάς αυτούς που δεν το αξίζουν λοιπόν, αν δε θες να σε κάνουν να κλάψεις περισσότερο απ’ όσο αξίζεις. Άσε τα κασκαντεριλίκια για εκείνους που τους πρέπει, μη σκας, θα καταλάβεις ποιοι είναι. Κι όταν τους βρεις εύχομαι να είσαι πρόθυμος να πηδήξεις γι’ αυτούς μέσα από φλεγόμενους κρίκους, να προτίθεσαι να κάνεις ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο, να είσαι έτοιμος να παλέψεις με θηρία. «Τα ίδια θα έκανα και για τους άλλους που δεν το άξιζαν», θα μου πεις. Ξέρεις όμως ποια είναι η διαφορά; Αυτοί που το αξίζουν δε θα σε άφηναν.