Να μη μεταλλαχθείς!

Να μη μεταλλαχθείς!
Δεν είναι τόσο απλό...

Σε εκφοβίζουν με το παραμικρό.
Κινδυνεύεις να χάσεις τα λογικά σου κάθε λεπτό.

Παραμορφώνεται τόσο πολύ η αλήθεια που δυσκολεύεσαι ακόμα κι εσύ που την υπηρετείς, να τη διακρίνεις.

Η δυστυχία του να διαβάζεις τη σκέψη των άλλων ...Και κανείς να μη σε πιστεύει γιατί ακόμα δεν την έχουν εκφράσει. Οι αποδείξεις που ετεροχρονισμένα, έχουν ήδη αλλάξει το τοπίο, που οι μεταλλαγμένοι δε βλέπουν.

Άλλο ένστικτο, άλλο διαίσθηση. Έχουν άλλο κέντρο εκκίνησης, αν και είναι και τα δυο χρήσιμα, μόνο αν τα ξεχωρίζεις.

Να διατηρείς τον Εαυτό σου ανάμεσα στα είδωλα, στις υποσχέσεις, στο φαίνεσθαι. Την ίδια στιγμή που Τον χάνεις, που μένεις (θαρρείς) ακάλυπτος, γυμνός, και μόνος!

Ν' αντιμετωπίζεις τον Γολιάθ, την επιβολή της υποτιθέμενης υπεροχής της κοινής γνώσης, ξέροντας ότι η παραμικρή λανθασμένη κίνησή σου, μπορεί να στοιχίσει τη ζωή σου. 

 

Ποια ζωή;

 

Μια θάλασσα ζωντανών νεκρών περιμένουν αιμοβόρα τον θάνατό σου. "Σου το είπα εγώ!"

 

Να ακούς όλες τις φωνές αλλά να μη μεταλλάσσεσαι. Να βλέπεις τη μετάλλαξη να σε ακουμπάει και πάλι να τη διώχνεις.

 

Αν δεν τη δεις απλώνεται σαν επιδημία πάνω σου και να σε θερίζει, πρώτα εσωτερικά ...εκεί όπου τα φυσικά σου μάτια δεν μπορούν να σού προσφέρουν τη γνώση που αναζητάς.

 

Να μην εμπιστεύεσαι τα φυσικά σου μάτια και τα φυσικά σου αυτιά. Να βλέπεις τη μεταμόρφωση τους και τον απατηλό κόσμο που φτιάχνουν.

 

Το να παραμένεις πιστός στην πρόθεσή σου, είναι το να τη διακρίνεις και να τη διατηρείς κρυστάλλινη, επιλέγοντάς τη συνειδητά, κάθε δευτερόλεπτο.

 

Και τα δευτερόλεπτα εκείνα που την ξεχνάς, τη χάνεις, γιατί παρασύρεσαι από τον πόνο, το ψέμα, την προσποίηση, το θεατρικό, μοιάζουν αιώνια. Βασανιστικά αιώνια!

 

Κανείς δε βρίσκεται εκεί μαζί σου για να σού θυμίσει, να σε σηκώσει, να σε ξυπνήσει από τον εφιάλτη που ζεις, να σε επαναφέρει: δυνατό, αρματωμένο, οχυρωμένο, μαχητικό, ανανεωμένο, ταπεινά και μεγαλόπρεπα όρθια, στο ιερό κέντρο σου.

 

Γιατί αυτή η παντοδύναμη, αδιάψευστη, μοναδική δύναμη, δεν ανήκει σε οποιοδήποτε όνειρο, δεν βρίσκεται πουθενά εκεί έξω, δεν ενεργοποιείται με εξωτερικούς μηχανισμούς ...με κανέναν άλλο τρόπο, παρά μόνο από Εσένα.

 

Και μόνο αν νοιώσεις παντελώς αδύναμο, ολοκληρωτικά νικημένο, αφόρητα διαλυμένο. Μόνο όταν ακούσεις τις παραμορφωμένες ζητωκραυγές νίκης πάνω από το πτώμα σου. Μόνο όταν συναντήσεις το απόλυτο σκοτάδι της ανυπαρξίας και της ασημαντότητάς σου. Μόνο όταν υπάρξεις στο απόλυτο κενό της απουσίας σκέψης, λόγων, εικόνων, σχεδιασμών.

 

Μόνο όταν συναντήσεις το απόλυτο τίποτα του ενδιάμεσου θανάτου, ως υπαρκτή, κατακλυσμιαία, αιώνια πραγματικότητα, που είναι αδύνατον να παραβλέψεις, να ελέγξεις ή να διαχειριστείς. 

 

Μόνο τότε, μπορείς να έχεις τα φτερά σου, να πετάξεις ελεύθερος, αμόλυντος, ακέραιος, αναστημένος. Σε κόσμους που δημιούργησες με τη συγκατάθεση και το πέρασμα των οδυνών της εμπειρίας σου.
 

Να γιατί ακόμα οι μεταλλαγμένοι πολεμούν. Να γιατί οι ψεύτικοι θεοί επιδεικνύουν την επιβολή της δανεικής δύναμής τους, προσποιούμενοι τον Έναν, που δεν θέλουν να βρεις.

Να γιατί ο Έρωτας έχει ενοχοποιηθεί, έχει παραμορφωθεί, απουσιάζει από κάθε αληθινή πράξη, στάση ζωής! Να γιατί έγινε κυνήγι, συμφέρον, βία, όνειρο απατηλό για τους πεθαμένους...

 

Χρειάζεται να καταλάβεις το παραμύθι ...και τότε αποκτά νόημα αλλά και σκοπό η ζωή!

Παραμύθια αληθινά, που τα ζεις απόλυτα, κινδυνεύοντας στιγμή με στιγμή να χαθείς μέσα στις σελίδες, τις προτάσεις, τις επικρίσεις και τα σύμβολα που σού πούλησαν και πίστεψες...