Δουλεύω, μη νομίζεις… Πότε χτυπιέμαι, πότε γουργουρίζω στον καμβά και πότε κοπανιέμαι στα βάθη του μυαλού μου.Δεν πειράζει που δεν προλαβαίνουμε την μιλιά μας, ε τι να κάνουμε μωρέ που συνέχεια τρέχουν οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια από τις τσέπες μας...
Σάμπως φταίμε; Φταίμε!.. Αλλά ας κάνουμε το κορόιδο για λίγο, εντάξει..
Για λίγο θα ‘ναι σου λέω. Μέχρι να ακούσουμε τον πυροβολισμό της ψυχής μας και τότε μπαμ! θα το δεις, σαν ελατήριο θα τιναχτούμε όρθιοι από τον ύπνο μας! Σε λίγο…
Μου έλειψαν οι συζητήσεις και οι πολύτιμες βλακείες, οι σχεδόν ερωτικές…
Ερωτικές! Δηλαδή ιερές… Μα φυσικά, τι άλλο;
Για τέτοιον έρωτα σου μιλώ…
Ενώ εγώ, που λέω, κάνω και νομίζω, δοκιμάζομαι σε τούτη και την επόμενη ζωή. Και τι να κάνουμε δηλαδή… Άμα δεν έχεις άλλα παπούτσια, φοράς εκείνα με την τρύπα, κι ας γίνεται μούσκεμα η κάλτσα απ’ την βροχή και ας παπαριάζει η πατούσα.
Και τι να κάνουμε δηλαδή… Πας σπίτι, αλλάζεις κάλτσες, σκέφτεσαι πως δεν μπορεί να βρέχει για πάντα, μασάς μια μπουκιά χαμόγελο ωσότου φύγει η γεύση και συνεχίζεις. Αυτό. Μέχρι να καταφέρεις τα καινούργια σου…
Παπούτσια, στιγμές, ομορφιές, ταξίδια, όνειρα, ζωές…
Σε λίγο…
Δεν πειράζει που δεν προλαβαίνουμε την μιλιά μας… Εγώ πάντα θα σε ακούω ρε ψυχή μου και χωρίς φωνή. Τι; Δεν με πιστεύεις; Ναι, είπαμε είσαι άπιστη, όμως σε εμένα μπορείς να έχεις πίστη όποτε σου κάνει κέφι γιατί εγώ δεν είμαι τέλειος.
Μα είμαι βράχος που ποτέ του δεν τρέμει. Μόνο που καμιά φορά τρώγεται απ’ τα κύματα, αλλά πάντα παραμένει εκεί, ασάλευτος.
Δεν είμαι τέλειος. Τελεία είμαι!
Όταν... Σε αγαπάω. Σε νοιάζομαι. Σε ακούω. Σε στηρίζω. Σε βοηθάω.
Κι ας είμαι μουτζουρωμένος απ’ την κορφή μέχρι τα νύχια κι ας παλεύω κάθε μέρα να φτιάξω στις γραμμές μου, το αρμονικό σχέδιο της ζωής μου.
Σε λίγο… Λίγο ακόμα, σου λέω και θα γίνω πίνακας,
από αυτούς που μόνο (σε) ανυψώνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου