Είμαστε πιο σίγουροι πως μια φλόγα έχει σβήσει όταν τη βλέπουμε να σιγοσβήνει, παρά όταν σβήσει μονομιάς. Ένας χείμαρρος είναι συχνά πιο βαθύς από ένα ήσυχο ποτάμι, μόνο που ο πρώτος δεν έχει πάντα νερό ενώ το δεύτερο έχει συνεχώς. Ας φύγει ο έρωτας, ας διαλυθεί, ας εξατμισθεί κι ας πεθάνει σιγά σιγά, λίγο λίγο.Είναι κρίμα να μισήσει κανείς μια γυναίκα. Κάτι τέτοιο θα ταίριαζε μόνο σ’ έναν αγροίκο. Το να αδιαφορεί γι’ αυτήν φτάνει και περισσεύει. Αυτός που τερματίζει τον έρωτά του με μίσος εξακολουθεί να είναι ερωτευμένος. Μα κι ακόμη αν δεν αγαπάει πολύ, θα δυσκολευτεί να πάψει να νιώθει δυστυχισμένος.
Είναι ντροπή να βλέπεις έναν άντρα και μια γυναίκα που μέχρι χθες ήταν μαζί σήμερα να είναι εχθροί. H Αππιάδα νύμφη δε θα ήθελε τέτοιου είδους αντιδικίες. Συχνά οι πρώην εραστές ανταλλάσσουν ύβρεις και στην ουσία εξακολουθούν ν’ αγαπιούνται. Όταν παύσουν οι ανταλλαγές βελών, τότε εξαφανίζεται ο έρωτας.
Μια μέρα έβλεπα ένα νέο να εξαπολύει τρομερές απειλές εναντίον της ερωμένης του που βρισκόταν στο εδώλιο. Κράδαινε μια δικογραφία κι έλεγε πως θα βρει το δίκιο του στα δικαστήρια. Στο τέλος φώναξε «Ας σηκωθεί λοιπόν κι αυτή να μιλήσει!» Με το που σηκώθηκε του έφυγαν τα χαρτιά από τα χέρια, μένει άφωνος, μετά κάνει ένα βήμα μπροστά, την αγκαλιάζει, τη σφίγγει και ξαναφωνάζει: «Με νίκησες!». Είναι πολύ πιο λογικό και σίγουρο να χωρίσεις ειρηνικά παρά να περάσεις από την κρεβατοκάμαρα κατευθείαν στην αίθουσα του δικαστηρίου.
Τα δε δώρα που της έχεις κάνει, άκουσέ με, άφησέ τα χάρισμά της, ασυζητητί. Μικρή η θυσία μπροστά στο καλό που θ’ απολαύσεις.
Οβιδίου, Τα αντίδοτα του έρωτα
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου