Ψιθυριστά να μου λες το σ’ αγαπώ…

Ψιθυριστά να μου λες το σ’ αγαπώ…
Δεν χρειάζεται να το φωνάζεις. Σε Ακούω!
Η Καρδιά μου είναι ανοικτή και δεν ακούω μόνο τα λόγια σου αλλά και τις σιωπές σου. Ακούω τον κάθε χτύπο της δικής σου καρδιάς…

Ακούω όλα τα θέλω και όλα τα δεν μπορώ σου… Ακούω την Αλήθεια σου και την αφήνω να με αγγίξει στην καρδιά μου…
Και δεν σε Ακούω μόνο, σε Βλέπω κιόλας. Βλέπω την ψυχή σου να καθρεφτίζεται στα μάτια σου. Νιώθω την μεταξένια απαλότητα της να με τυλίγει…
Γι’ αυτό δεν χρειάζεται να το φωνάζεις.
Ψιθυριστά να μου λες το σ’ αγαπώ!

Με μια φωνή βαθιά, μεστή, για να έχει η στιγμή την ιερότητα που της ταιριάζει. Ψιθύρισέ μου το όχι μόνο με τη φωνή σου. Νιώσε το με κάθε κύτταρό σου και άφησε τον ψίθυρο της αγάπης να ξεχειλίσει από μέσα του.
Και δώσε μου χώρο στη σιωπή για να το ακούσω, να το δεχτώ, να του παραδοθώ… Να κάψω μέσα στο ψιθύρισμα σου όλες μου τις αντιστάσεις, όλους μου τους φόβους, τις αμφιβολίες…
Δώσε μου χώρο να σε νιώσω… για να πεθάνω και να ξαναγεννηθώ μέσα στην αγάπη σου… Και κάνε το ίδιο κι εσύ!
Μη φοβάσαι! Δεν έχω σκοπό να εξαρτηθώ από εσένα.

Κάποια πράγματα τα έχεις μάθει λάθος. Άλλο παράδοση κι άλλο υποταγή. Υποταγή δεν δηλώνω ούτε στον εαυτό μου. Γιατί ο υποταγμένος ο άνθρωπος δεν μαθαίνει, δεν εξελίσσεται, δεν αναπτύσσεται πνευματικά. Απλά περιορίζεται στα λίγα μέτρα της φυλακής του. Όποια κι αν είναι αυτή. Ότι όνομα κι αν έχει.

Εγώ αγάπη μου είμαι Ζωή! Και η Ζωή δεν υποτάσσεται!
Η ζωή παραδίνεται στη στιγμή. Στην Αγάπη. Γεμίζει από την Αγάπη, εμπνέεται από αυτήν και συνεχίζει ατόφια για να συναντήσει την επόμενη στιγμή…
Όμως μη μιλάς… μη σκέφτεσαι… νιώσε…

Άσε με να σου δώσω κι εγώ ψιθυριστά τα χάδια μου, την αγάπη μου, την αφοσίωση μου. Δεν υπάρχει ποιο ιερή στιγμή από εκείνη που δυο καρδιές αγγίζονται, παραδίνονται και λιώνουν η μια μέσα στην άλλη κοινωνώντας τη ζωή.