ΑΡΧΑΪΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ, ΠΙΝΔΑΡΟΣ - •Πυθιονίκαις I - Ἱέρωνι Αἰτναίῳ ἅρματι (1.21-1.40)

τᾶς ἐρεύγονται μὲν ἀπλάτου πυρὸς ἁγνόταται [στρ. β]
ἐκ μυχῶν παγαί· ποταμοὶ δ᾽ ἁμέραισιν
μὲν προχέοντι ῥόον καπνοῦ
αἴθων᾽· ἀλλ᾽ ἐν ὄρφναισιν πέτρας
φοίνισσα κυλινδομένα φλὸξ ἐς βαθεῖ-
αν φέρει πόντου πλάκα σὺν πατάγῳ.
25 κεῖνο δ᾽ Ἁφαίστοιο κρουνοὺς ἑρπετόν
δεινοτάτους ἀναπέμπει· τέρας μὲν
θαυμάσιον προσιδέσθαι,
θαῦμα δὲ καὶ παρεόντων ἀκοῦσαι,

οἷον Αἴτνας ἐν μελαμφύλλοις δέδεται κορυφαῖς [αντ. β]
καὶ πέδῳ, στρωμνὰ δὲ χαράσσοισ᾽ ἅπαν νῶ-
τον ποτικεκλιμένον κεντεῖ.
εἴη, Ζεῦ, τὶν εἴη ἁνδάνειν,
30 ὃς τοῦτ᾽ ἐφέπεις ὄρος, εὐκάρποιο γαί-
ας μέτωπον, τοῦ μὲν ἐπωνυμίαν
κλεινὸς οἰκιστὴρ ἐκύδανεν πόλιν
γείτονα, Πυθιάδος δ᾽ ἐν δρόμῳ κά-
ρυξ ἀνέειπέ νιν ἀγγέλ-
λων Ἱέρωνος ὑπὲρ καλλινίκου

ἅρμασι. ναυσιφορήτοις δ᾽ ἀνδράσι πρώτα χάρις [επωδ. β]
ἐς πλόον ἀρχομένοις πομπαῖον ἐλθεῖν
οὖρον· ἐοικότα γάρ
35 καὶ τελευτᾷ φερτέρου νόστου τυχεῖν, ὁ δὲ λόγος
ταύταις ἐπὶ συντυχίαις δόξαν φέρει
λοιπὸν ἔσσεσθαι στεφάνοισί ν‹ιν› ἵπποις τε κλυτάν
καὶ σὺν εὐφώνοις θαλίαις ὀνυμαστάν.
Λύκιε καὶ Δάλοι᾽ ἀνάσσων
Φοῖβε Παρνασσοῦ τε κράναν Κασταλίαν φιλέων,
40 ἐθελήσαις ταῦτα νόῳ τιθέμεν εὔανδρόν τε χώραν.
***
Μέσ᾽ από τα έγκατά της ξεπηδούν [στρ. β]πηγές αγνότατες φωτιάς αζύγωτης·τη μέρα ποτάμια χύνονται ροές καυτές καπνού,και μες στη νύχτα καταπόρφυρη η φλόγα κυλάεικι ώς του βαθιού πελάου την απλωσιά κατρακυλάειμε πάταγο τα βράχια.25Και τους τρομαχτικούς κρουνούς του Ηφαίστουεκείνο το θεριό ψηλά τινάζει·θέαμα αλλόκοτο να το αντικρίσεις,φριχτό και μόνο απ᾽ όσους έτυχαν εκεί ν᾽ ακούσεις:
πώς είναι το θεριό δεμένο ανάμεσα στις βαθύσκιωτες [αντ. β]κορφές της Αίτνας και στον κάμπο,και όλη του τη ράχη την κεντάει οργώνοντάς τηντο στρώμα, όπου είναι πλαγιασμένη.Άμποτε, Δία, ω άμποτε να ᾽μαστε αρεστοί σε σένα30που προστατεύεις, τούτο το βουνό, μέτωπο χώρας καρπερής·τ᾽ όνομά του το ᾽χει πάρει κι η πόλη του η γειτονική,που ο ξακουστός τη δόξασε ιδρυτής της,γιατί ο κήρυκας τ᾽ όνομά της στον πυθικό τον στίβο διαλάλησε,αγγέλλοντας τη λαμπρή νίκη του Ιέρωνα στην αρματοδρομία.
Όσοι με πλοία γυρνούν τα πέλαγα ζητούν για πρώτη χάρη, [επωδ. β]σαν ξεκινούν, άνεμος ούριος να τους προπέμψει·35έτσι θαρρούν πως θα ᾽χουνε και πιο ωραίο γυρισμό στο τέλος.Κι η νίκη η σημερινή μοιάζει να δίνει υπόσχεσηπως και στο μέλλον η πόλη τούτη θα δοξαστεί για τ᾽ άλογά τηςπου θα στεφανωθούν, κι ονομαστή θα γίνειγια τα γλυκόφωνα τραγούδια στις γιορτές της.Άνακτα Φοίβε, Λύκιε και Δήλιε,εσύ που αγαπάς του Παρνασσού την Κασταλία κρήνη,40άμποτε αυτά μέσα στον νου σου καλόγνωμα να βάλειςκαι χάρισε στη χώρα αυτή άντρες γενναίους.