<Ο γάμος του Πηλέα με την Θέτιδα, έργο του Hans RottenhammerΖούσε με τις 49 αδελφές της η Νηρηίδα Θέτις, σε μια ασημένια σπηλιά στα βάθη της θάλασσας, κοντά στον Νηρέα τον πατέρα τους και την Ωκεανίδα Δωρίδα, τη μάνα τους.
Υπερείχε σε ομορφιά των αδελφάδων της, τόσο, που θάμπωσε τον Δία και τον Ποσειδώνα, αδελφούς θεούς, που θα επιδίωκαν να την κατακτήσουν, αν δεν τους σταματούσε ένας χρησμός της Θέμιδας.
Αυτός πρόβλεπε ότι η ένωση μαζί της θα έφερνε στο φως ένα γιο δυνατότερο από τον πατέρα, που θ’ ανακάλυπτε ένα όπλο ισχυρότερο του κεραυνού και της τρίαινας.
Έτσι δόθηκε η λύση: Ο γάμος της μ’ έναν ώριμης ηλικίας θνητό.
Άλλη μυθική παραλλαγή εξηγεί διαφορετικά το γάμο της Θέτιδας.
Η Θέτιδα απορρίπτοντας τις ερωτικές προτάσεις του Δία, από σεβασμό προς την Ήρα που την ανάθρεψε, εξάπτει το εκδικητικό του μένος, μια που, ως βασιλιάς του Ολύμπου, δεν άντεχε τις αρνήσεις, και τη δίνει γυναίκα στον Πηλέα, άντρα που δεν ανήκε στην τάξη της, για να τη μειώσει.
Η ΘΕΤΙΔΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ Ν’ ΑΠΟΦΥΓΕΙ ΤΟ ΓΑΜΟ
Την πάντρεψαν, λοιπόν, με τον Πηλέα, παρόλο που η ίδια έκανε ό,τι μπορούσε να ματαιώσει το γάμο..
Πιστεύοντας πως θα γλυτώσει από την ερωτική του πολιορκία μεταμορφώνεται αλλοτε σε αγρίμι, άλλοτε σε νερό, άλλοτε σε φωτιά, σε άνεμο, σε δέντρο και σε ό,τι μπορείς να φανταστείς!
Του κάκου όμως!
Ο υποψήφιος γαμπρός απτόητος, ακολουθώντας τις συμβουλές του κένταυρου Χείρωνα, δε σταμά λεπτό να την κυνηγά, μέχρι που εκείνη αναγκάζεται να ενδώσει.
Ο Πηλέας όμως, Μυθολόγοι μου, δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε θνητός!
Τη βιολογική του ρίζα την ανακαλύπτουμε σε μια ερωτική περιπέτεια του Δία με την νύμφη Αίγινα, κόρη του ποταμού Ασωπού.
Καρπός αυτής της σχέσης ήταν ο Αιακός, ο πατέρας του.
Εγγόνι του Δία επομένως ο άντρας που επιβλήθηκε στη Θέτιδα.
Ο κένταυρος Χείρων στην αρπαγή της Θέτιδας από τον Πηλέα.
Μελανόμορφος αττικός αμφορέας από ζωγράφο κοντά στην Ομάδα του Λέαγρου, περίπου 510 π.Χ. Μόναχο, Staatliche Antikensammlungen
Ο ΓΑΜΟΣ
Στο λαμπρότατό τους γάμο στον Όλυμπο, παρουσία όλων των θεών, πλην της Έριδας, προς αποφυγή των διενέξεων, τραγούδησαν οι Μούσες, με τον Απόλλωνα να τις καθοδηγεί ως άριστος μαέστρος
Τα δώρα που πήραν για το γάμο τους οι νεόνυμφοι πάμπολλα και θαυμαστά:
Ξεχωρίζουμε το αλάνθαστο κοντάρι του Χείρωνα, τα δυο αθάνατα ταχύτατα άλογα, το Βαλίο και τον Ξάνθο, δώρα του Ποσειδώνα ή όλων των θεών, το σπαθί του Ήφαιστου, τη χρυσή κούπα της Αφροδίτης, το πέπλο της Ήρας και τους αυλούς της Αθηνάς.
Σ’ αυτά ο μύθος προσθέτει και ένα μικρό κουτί με αλάτι, που το χρησιμοποιούσαν οι ίδιοι οι θεοί, γιατί το περιεχόμενό του σου άνοιγε την όρεξη και εύκολα χώνευες ό,τι κι αν έτρωγες.
Ήταν το πολύτιμο δώρο του πατέρα της νύφης, του Νηρέα.
Μυθική η χρήση και η αξία του αλατιού, ανεκτίμητη, νόστιμη παρουσία στα ολύμπια γεύματα.
Σήμερα σε πολλές παραλλαγές συνεχίζει στο τραπέζι των θνητών να έχει τα ίδια αποτελέσματα.
Ενα όμως τελείως διαφορετικό δώρο, που δεν ξεχνιέται για τ’ αποτελέσματά του, είναι το χρυσό μήλο της Έριδος, με τη σημαδιακή επιγραφή: «τη καλλίστη».
Της Έριδας ήταν, η οποία βρήκε τον τρόπο να παραστεί με το δώρο της!
Ήταν το μήλο που άναψε τη μυθική φωτιά του Τρωικού πολέμου, όπου ο γόνος αυτού του γάμου θα διαδραματίσει το μεγαλύτερο ρόλο.
Ο κένταυρος Χείρων, ο Πηλέας και ο Αχιλλέας.
Μελανόμορφη λήκυθος λευκού εδάφους, περίπου 500 π.Χ. Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο
Ο ΚΑΡΠΟΣ του ΓΑΜΟΥ
Από την ετερόκλητη αυτή γαμήλια ένωση Πηλέα-Θέτιδας γεννιέται ο Αχιλλέας, ένας ημίθεος.
Η Θέτιδα, θέλοντας να τον κάνει θεό ολόκληρο, αθάνατο αλλιώς, προσπαθεί να εξαφανίσει ό,τι θνητό είχε πάρει από τον πατέρα του
Κρυφά απ’ τον Πηλέα, κάθε νύχτα βάζει το παιδί στη φωτιά και κάθε μέρα το αλείφει με αμβροσία.
Ένα βράδυ ο Πηλέας την παρακολουθεί και τη συλλαμβάνει επί το έργον.
Ακούγοντας το γιο του να σπαράζει μέσα στη φωτιά, βάζει αυτός τις φωνές και η Θέτιδα το βάζει στα πόδια.
Η Θέτις, καταλαβαίνοντας πως δεν μπορούσε να πετύχει σο σκοπό της, παρατά άντρα και παιδί και γυρνά στην ασημένια σπηλιά της, κοντά στις 49 αδελφάδες της, τις Νηρηίδες, και στους γονείς της..
Σύμφωνα με άλλο μύθο, η Θέτις απόκτησε πολλά παιδιά, που, μόλις γεννιούνταν, τα έριχνε σε ένα καζάνι με βραστό νερό, για να δει αν είναι θνητά. Τη στιγμή που ήταν έτοιμη να κάνει το ίδιο και με τον έβδομο στη σειρά Αχιλλέα, επεμβαίνει ο Πηλέας και τον αρπάζει από τα χέρια του θανάτου.
Σε μια άλλη παραλλαγή, την πιο διαδεδομένη, η Θέτις, για να κάνει τον Αχιλλέα αθάνατο, τον βούτηξε στα νερά του ποταμιού του Άδη, της Στύγας, κρατώντας τον από τη πτέρνα.
Έτσι η πτέρνα, που δεν βράχηκε, παρέμεινε το μόνο θνητό του σημείο.
Ο κένταυρος Χείρων και ο Αχιλλέας.
Regnault, Jean-Baptiste, 1782, λάδι σε μουσαμά. Παρίσι, Μουσείο του Λούβρου
Ο Αχιλλέας μεγαλώνει, όπως καταλαβαίνετε, Μυθολόγοι, χωρίς τη μητέρα του, κοντά στον Κένταυρο Χείρωνα, στα σοφά λόγια του οποίου Πηλέας εμπιστεύθηκε το σώμα και την ψυχή του.
Η Θέτιδα από τα βάθη της θάλασσας παρακολουθεί το μεγάλωμα του γιου της, νιώθοντας πάντα πίκρα που την καταδίκασαν σε ένα παρακατιανό γάμο, που δεν ήθελε και που δεν εξασφάλιζε την αθανασία στο παιδί της.
Δεν ήταν μια άκαρδη μάνα, αλλά μια μάνα που είχε άλλα όνειρα για τη ζωή της και το γιο της, για τον οποίο βαθιά επιθυμούσε μια αθάνατη ζωή, να μοιάζει στη δική της.
Προτίμησε, καλώς ή κακώς, να φύγει, να τον αγαπά και να τον προστατεύει από μακριά.
Μέσα στη θάλασσα ζούσε το δικό της δράμα και την αγάπη και την έγνοια της την εκδήλωνε σε κάθε δύσκολη στιγμή ο γιος της που περνούσε...
