Όταν ρωτάς τον άλλον για τις επιλογές του, με σκοπό να σου εξηγήσει, να σε πληροφορήσει ή να σε πείσει για την «ορθότητά τους», παραμένεις σε ένα παλιό τρόπο λειτουργίας της σκέψης, που ουσιαστικά σου αφαιρεί τη δύναμη και την αυτοκυριαρχία σου. Κανείς δεν «πρέπει» να σου εξηγήσει ή να πείσει για τίποτα.
Αν πραγματικά σ' ενδιαφέρει, κάνε πρώτα τη δική σου έρευνα, διάβασε, ψάξε, αμφισβήτησε αυτά που πιστεύεις πως γνωρίζεις ή απλά συνήθισες να κάνεις και συζήτησε με τον Εαυτό σου για το θέμα που σε απασχολεί συναισθηματικά.
Όταν αρχίσεις να παρατηρείς τον εαυτό σου πραγματικά, θα διαπιστώσεις ότι σπάνια (αν ποτέ) αμφισβητείς τις ιδέες σου, τις θέσεις και τις απόψεις σου, τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής σου, που εκπαιδεύτηκες ν’ ακολουθείς. Το ν' αμφισβητείς μόνιμα είτε τον εαυτό σου είτε τους άλλους, δεν είναι το ίδιο πράγμα με το ν' αμφισβητείς του νου σου!
Ζητάς συνέχεια εξηγήσεις από τους άλλους, κρίνοντας «αλλοπρόσαλλη», «περίεργη» ή (το λιγότερο) «ασυνήθιστη» την συμπεριφορά ή τις επιλογές τους, για να δικαιολογήσεις (υποσυνείδητα) τις δικές σου. Είτε το κάνεις αυτό λεκτικά είτε μόνο νοητικά, δεν έχει σημασία. Η αμφισβήτηση, η κριτική, η κατάταξη, η απόρριψη, παραμένουν και εξακολουθούν να είναι ουσιαστικές.
Η πολυμορφία, η διαφορετικότητα, υπάρχουν γι’ αυτό το λόγο ακριβώς: για να βλέπεις και να εξετάζεις τον εαυτό σου ΜΕΣΑ σε αυτά, όχι ΑΠΈΝΑΝΤΙ από αυτά. Αλλά, δεν έμαθες να το κάνεις… πιστεύοντας ότι γνωρίζεις και ότι το κάνεις ήδη!
Αυτό που μαθαίνουμε είναι να κρίνουμε, να κατηγοριοποιούμε, να διαφοροποιούμαστε ή να προσκολλούμαστε, να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε, να οχυρωνόμαστε, να αναλύουμε, να δικαιολογούμαστε, να απορρίπτουμε κ.ο.κ. Νομίζουμε φυσικά ότι αυτή είναι μια ώριμη, λογική, έξυπνη διαδικασία αυτό-ελέγχου και σταθερής θέσης μας στη ζωή και στην κοινωνία στην οποία ανήκουμε. Ουσιαστικά είναι μια περιοριστική, φοβική στάση ύπαρξης, στην οποία οι περισσότεροι δεν συνειδητοποιούν καν ότι βρίσκονται.
Δεν μαθαίνεις όμως ποτέ να λειτουργείς κάτι άλλο, δεν γνωρίζεις άλλο τρόπο να σκέφτεται, οπότε και παραμένεις στα ίδια. Όσο κι αν μελετάς, ακολουθείς την επιστήμη και «γνωρίζεις» ότι «ο κόσμος είναι μέσα σου» ή ότι «τα πάντα είναι ενέργεια» ή ακόμα ότι «τίποτα δεν είναι στατικό και στέρεο», δεν έχεις κανένα ουσιαστικό τρόπο να το βιώσεις όλο αυτό, στην καθημερινότητά σου, στα σημαντικά θέματα της ζωής σου, κάθε λεπτό της μέρας σου.
Για να μπορείς να πετύχεις κάτι τέτοιο ουσιαστικά, θα πρέπει να αλλάξεις ολόκληρο τον τρόπο που σκέπτεσαι, που αντιλαμβάνεσαι και λειτουργείς.
Την επόμενη φορά που θα πιάσεις τον εαυτό σου να απορρίπτει το διαφορετικό, να ορίζει λάθος αυτό που απλά δεν ταιριάζει στις επιλογές σου, να σε δυσκολεύουν οι ανταποκρίσεις που δεν έμαθες να περιμένεις (και πολλά άλλα καθημερινά συνηθισμένα που έχεις ήδη κατατάξει μέσα σου), σκέψου ότι αντιλαμβάνεσαι μέσα από τον προγραμματισμό και όχι μέσα από τον αυθεντικό εαυτό σου...
