Νοιώθω ότι αυτό είναι το σημαντικότερο θέμα που έχω/θα έχω γράψει ποτέ! Σαφώς δεν μπορώ να πω αρκετά γι’ αυτό μέσα από ένα μόνο άρθρο, αλλά μπορώ να δώσω το πλαίσιο, τα ουσιαστικά σημεία… εύχομαι προς περεταίρω σκέψη και προβληματισμό.
Μπορούμε να λύσουμε ΟΛΑ τα προβλήματα που έχουμε ως κοινωνία με μιας, αν το θέλουμε πραγματικά. Όλα μαζί! Αλλά δεν θέλουμε ακόμα… θα καταλάβετε το γιατί.
Θεωρώ ότι συμφωνούμε στο ότι τα ουσιαστικά προβλήματά μας ως ανθρώπινες κοινωνίες είναι η εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά και γενικά οι εθισμοί αυτοί, η κατάθλιψη και οι αυτοκτονίες, η βία (ορατή και μη) και όλα τα παρακλάδια αυτών, με συνέπειες σε όλους τους τομείς της ζωής μας.
Η λύση βρίσκεται στην παιδεία, όχι όμως με την έννοια της εκπαίδευσης, του σχολείου, του υπουργείου, των υπευθύνων, και λοιπές παρανοήσεις του αρχικού όρου. Τι εννοώ λοιπόν…
Ο καλύτερος τρόπος που έχω για να περιγράψω ή να δώσω κάποιο «πλαίσιο» είναι να σας ζητήσω να εξασκήσετε την ξεχασμένη λειτουργία της φαντασίας σας, χωρίς περιορισμούς, δεσμεύσεις και εγωικά δεδομένα βάσει μνήμης.
Φανταστείτε λοιπόν…
- Να επιτρέπαμε στα μικρά παιδιά να εξερευνήσουν τα όριά τους
- Να επιτρέπαμε στα μικρά παιδιά να βιώνουν τον πόνο, την απόρριψη, την αποτυχία, βοηθώντας τα να μαθαίνουν σε αυτή τη βιωματική διαδικασία.
- Να μαθαίναμε/επιτρέπαμε στα παιδιά να Διαλογίζονται με τον Εαυτό τους.
- Να τους μαθαίναμε πρακτικά πώς λειτουργεί ο νους τους, ο κόσμος, η δυαδική διάσταση.
- Να τα ακούγαμε περισσότερο και να μαθαίναμε τον δικό τους τρόπο σκέψη, από βρέφη μέχρι όλες τις αλλαγές τους.
- Να δείχναμε έμπρακτα στα μικρά παιδιά την έννοια του αλληλοσεβασμού (αυτί της επιβολής ή της ανοχής), της διαφορετικότητας (αντί του «φυσιολογικού), της συνεργασίας (αντί του ανταγωνισμού), της εμπειρίας του παιχνιδιού (αντί της νίκης ή της ήττας, της επιτυχίας ή της αποτυχίας).
- Να εμπιστευόμασταν τα μικρά παιδιά αντί μόνο να θέλουμε να τους δείχνουμε και να τα διορθώνουμε.
- Να τα αφήναμε να επιλέξουν τι θέλουν να μάθουν και πότε.
- Να τους δείχναμε έμπρακτα ότι δεν μπορούν να έχουν όλο το χρόνο μας… όμως όχι βγάζοντάς τα από τη ζωή μας, παρκάροντάς τα από δω κι από κει αλλά βάζοντάς τα στη συνολική ζωή μας.
- Να δίναμε σε αυτά την αμέριστη απόλυτη προσοχή μας όταν είμαστε μαζί τους.
- Να τα αφήναμε να αναλάβουν τις συνέπειες των πράξεών τους, βοηθώντας τα να διδαχθούν συνειδητά από αυτές.
- Να εμπιστευόμασταν το ότι τίποτα δεν αντικαθιστά τη συνειδητή/βιωματική μάθηση.
- Να δείχναμε σε αυτά, έμπρακτα, ότι η τεχνολογία είναι για να μας εξυπηρετεί όχι να την εξυπηρετούμε.
- Να επιτρέπαμε σε αυτά να ζουν σε αρμονία με τη φύση, όπως γνωρίζουν ενστικτωδώς.
Και τόσα άλλα που αγνοούμε και θα μπορούσαμε να προσφέρουμε δίνοντας την κατάλληλη παιδεία στους εαυτούς μας! Απλά, δεν συνειδητοποιούμε ακόμα πόσο σημαντικό και αναγκαίο είναι αυτό. Δεν κατανοούμε ότι δεν έχουμε τίποτα άλλο να κάνουμε ή να προσφέρουμε πριν από αυτό.
Δεν βλέπουμε άλλο μέλλον γιατί δεν το έχουμε προσφέρει στα παιδιά μας...
