Οι συμπεριφορές των ανθρώπων...

Οι άνθρωποι είναι απρόβλεπτοι.

Μπορούν να μας εκπλήξουν καθημερινά, ανά πάσα στιγμή… Κάποιες φορές νομίζεις ότι ξέρεις καλά κάποιον, άλλες φορές ότι μπορείς να ελέγξεις την συμπεριφορά του. Άλλοτε νομίζεις ότι σε ξέρει και σε κατανοεί κι εκείνος το ίδιο…

Πρόκειται για μια λανθασμένη αντίληψη, η οποία όλο και περισσότερο αυξάνεται όσο προχωράμε στη λεγόμενη εδώ και χρόνια «οικονομική κρίση». Καθόλου οικονομική. Κρίση αξιών, κρίση συνειδήσεως, κρίση ηθικής, κρίση ιδεολογίας, κρίση ανθρωπίνων σχέσεων.

Θα έλεγε κανείς πως η παρούσα κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας – άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο δύσκολα – θα είχε τη δυνατότητα να ενώσει τους ανθρώπους. Να μας κάνει δυνατούς, προσιτούς στα προβλήματα και τις δυσκολίες, ανώτερους των περιστάσεων…

Δεύτερο λάθος: οι άνθρωποι δεν αλλάζουν εύκολα. Όχι καθόλου, απλώς εύκολα… Μας δίνουν τις περισσότερες φορές αυτή την ψευδαίσθηση. Δεν είναι αλήθεια… Κι εμάς μας αρέσει αυτή η ψευδαίσθηση. Μας αρέσει να πιστεύουμε πως επικοινωνούμε, πως έχουμε μια καλή και υγιή σχέση, έναν υπέροχο γάμο, μια συνεργασία, μια σπάνια φιλία. Κι έρχεται μια στιγμή, έτσι ξαφνικά – γιατί όλα στη ζωή έτσι ξαφνικά έρχονται – που όλα αλλάζουν… Που χάνεσαι με ανθρώπους σπάνιους, που χάνεσαι επειδή το θέλησαν εκείνοι ή επειδή το θέλησαν οι «καταστάσεις». Ποιες είναι αυτές;; Η «κρίση», κοινώς το χρήμα. Αυτό που μας κρατάει δέσμιους ολόκληρης της ζωής μας. Αυτό που για χάρη του αψηφούμε όλους τους κανόνες της αληθινής ζωής. Ελάχιστοι είναι πραγματικά ελεύθεροι, ψυχικά ελεύθεροι, παραμερίζοντας τις υλικές «υποχρεώσεις»… Κι όμως, ελάχιστοι σήμερα κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια…

Ας μη γελιόμαστε: είμαστε μόνοι σε αυτόν τον κόσμο, εμείς και ο εαυτός μας. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Η ανάγκη του ανθρώπου να εμπιστευτεί τον συνάνθρωπο δεν θα πάψει ποτέ να υφίσταται. Όμως η εμπιστοσύνη καταρρίπτεται πολύ εύκολα στις μέρες μας, μόλις μπει ανάμεσα η λέξη «συμφέρον»: οικονομικό, ηθικό, ερωτικό, φιλικό… Οτιδήποτε… Τον μόνο αληθινό φίλο, συνεργάτη, άνθρωπο δίπλα μας που δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ είναι ο εαυτός μας… Αυτός που δεν εκτιμάμε και τόσο πολλές φορές, που υποτιμάμε, που του φερόμαστε άσχημα, που δεν πιστεύουμε σε αυτόν… Πιστεύουμε στους μεγάλους έρωτες, αλλά όχι σ’ αυτόν… Κι όμως, η συμπεριφορά του εαυτού μας δεν πρόκειται ποτέ να μας προδώσει και να πει ψέματα. Δεν πρόκειται ποτέ να εξαφανιστεί, σαν να μην υπήρξαμε ποτέ… Σίγουρα όχι…

Συνεπώς μην ψάχνετε αλλού. Αναζητήστε αυτούς που σας ψάχνουν. Αναζητήστε και δείτε δίπλα σας εκείνους που θέλουν πραγματικά να σας έχουν στη ζωή σας. Όχι μεγάλα λόγια, όχι υποσχέσεις, όχι άλλα «για πάντα»… Εκείνους που με έργα μπορούν να χαράξουν μια κοινή πορεία, για όποιον τομέα κι αν μιλάμε. Τους υπόλοιπους, ας τους διαγράψουμε, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, ό, τι κι αν μας έχουν προσφέρει…

Γιατί οι συμπεριφορές των ανθρώπων είναι απρόβλεπτες… Και οι άνθρωποι ξεχνάνε τόσο, μα τόσο εύκολα…