Η θεωρία των χορδών, η οποία προσπαθεί να ενοποιήσει όλες τις γνωστές δυνάμεις, πιστεύει στην παρουσία επιπλέον χωρικών διαστάσεων πέραν των τριών που βιώνουμε. Ωστόσο, ο έλεγχος αυτής της θεωρίας αποδείχθηκε πολύ δύσκολη περίπτωση.
Τώρα, ο John Simonetti του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Βιρτζίνιας και οι συνεργάτες του λένε οι μαύρες τρύπες που βρίσκονται σε ένα δυαδικό σύστημα μαζί με ένα πάλσαρ – που περιστρέφεται γύρω από την κολοσσιαία μαύρη τρύπα -, θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να ελέγξουμε ακριβώς αυτές τις επιπλέον διαστάσεις – αν οι κοσμική έρευνες μπορούν βεβαίως να εντοπίσουν τέτοια ζευγάρια. "Το σύμπαν μας προσφέρει «πειραματικές» διατάξεις που δεν μπορούμε να φτιάξουμε στη Γη," λέει.
Οι μαύρες τρύπες από την άλλη προβλέπεται ότι θα απομακρύνουν τη μάζα τους με την πάροδο του χρόνου εκπέμποντας σωματίδια, ένα φαινόμενο που ονομάζεται ακτινοβολία Hawking. Χωρίς όμως τις επιπλέον διαστάσεις, η διαδικασία αυτή αναμένεται να είναι βασανιστικά αργή, για τις μαύρες τρύπες που ζυγίζουν μερικές φορές όσο ο ήλιος μας, οπότε είναι αδύνατο να μετρηθεί από μας εδώ στη Γη η απειροελάχιστη μείωση της μάζας της.
Οι πρόσθετες όμως διαστάσεις θα δώσουν στα σωματίδια την ευκαιρία να έχουν περισσότερους δρόμους για να ξεφύγουν από τη μαύρη τρύπα, επιταχύνοντας την έτσι και αλλιώς αργή διαδικασία. Αυτή η σχετικά γρήγορη απώλεια βάρους (λόγων των πρόσθετων διαστάσεων) θα μειώσει τη βαρυτική έλξη μιας μαύρης τρύπας πάνω σε κάθε αντικείμενο που βρίσκεται σε τροχιά γύρω της, αναγκάζοντας το να κινηθεί σπειροειδώς προς τα έξω κατά λίγα μέτρα ανά έτος, όπως υπολογίζει η ομάδα. Το φαινόμενο αυτό ας λεχθεί πως προκαλεί την αντίθετη συμπεριφορά που έχει ένα πάλσαρ λόγω της απώλειας ενέργειας από την βαρυτική ακτινοβολία (μείωση της ακτίνας της τροχιάς του).
Ένα πάλσαρ λοιπόν σε τροχιά γύρω από μια μαύρη τρύπα θα μπορούσε να μας αποκαλύψει αυτή την μικρή απομάκρυνση. Αυτό συμβαίνει γιατί οι παλμοί που εκπέμπουν, σαν το φως του φάρου που περιστρέφεται, θα διαφέρουν ελαφρώς ανάλογα με το μέγεθος της τροχιάς του άστρου νετρονίων.
Τώρα, ο John Simonetti του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Βιρτζίνιας και οι συνεργάτες του λένε οι μαύρες τρύπες που βρίσκονται σε ένα δυαδικό σύστημα μαζί με ένα πάλσαρ – που περιστρέφεται γύρω από την κολοσσιαία μαύρη τρύπα -, θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να ελέγξουμε ακριβώς αυτές τις επιπλέον διαστάσεις – αν οι κοσμική έρευνες μπορούν βεβαίως να εντοπίσουν τέτοια ζευγάρια. "Το σύμπαν μας προσφέρει «πειραματικές» διατάξεις που δεν μπορούμε να φτιάξουμε στη Γη," λέει.
Οι μαύρες τρύπες από την άλλη προβλέπεται ότι θα απομακρύνουν τη μάζα τους με την πάροδο του χρόνου εκπέμποντας σωματίδια, ένα φαινόμενο που ονομάζεται ακτινοβολία Hawking. Χωρίς όμως τις επιπλέον διαστάσεις, η διαδικασία αυτή αναμένεται να είναι βασανιστικά αργή, για τις μαύρες τρύπες που ζυγίζουν μερικές φορές όσο ο ήλιος μας, οπότε είναι αδύνατο να μετρηθεί από μας εδώ στη Γη η απειροελάχιστη μείωση της μάζας της.
Οι πρόσθετες όμως διαστάσεις θα δώσουν στα σωματίδια την ευκαιρία να έχουν περισσότερους δρόμους για να ξεφύγουν από τη μαύρη τρύπα, επιταχύνοντας την έτσι και αλλιώς αργή διαδικασία. Αυτή η σχετικά γρήγορη απώλεια βάρους (λόγων των πρόσθετων διαστάσεων) θα μειώσει τη βαρυτική έλξη μιας μαύρης τρύπας πάνω σε κάθε αντικείμενο που βρίσκεται σε τροχιά γύρω της, αναγκάζοντας το να κινηθεί σπειροειδώς προς τα έξω κατά λίγα μέτρα ανά έτος, όπως υπολογίζει η ομάδα. Το φαινόμενο αυτό ας λεχθεί πως προκαλεί την αντίθετη συμπεριφορά που έχει ένα πάλσαρ λόγω της απώλειας ενέργειας από την βαρυτική ακτινοβολία (μείωση της ακτίνας της τροχιάς του).
Ένα πάλσαρ λοιπόν σε τροχιά γύρω από μια μαύρη τρύπα θα μπορούσε να μας αποκαλύψει αυτή την μικρή απομάκρυνση. Αυτό συμβαίνει γιατί οι παλμοί που εκπέμπουν, σαν το φως του φάρου που περιστρέφεται, θα διαφέρουν ελαφρώς ανάλογα με το μέγεθος της τροχιάς του άστρου νετρονίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου