Είναι ίσως ότι ομορφότερο για την αξία των στόχων στη ζωή μας…Γιατί κάποτε κάποιος όταν τον ρωτούσα γιατί έχασε το χαμόγελό του, γιατί δεν χαίρεται με τα μικροπράγματα της ζωής μου απάντησε: “Γιατί δεν κάνω όνειρα πια. Δεν έχω στόχους.”…
Πρώτη φορά στη ζωή μου συνειδητοποίησα πόσο σημαντικά είναι τα όνειρα στη ζωή μας και οι στόχοι μας… Το να έχεις κάτι να περιμένεις, να ελπίζεις, να παλεύεις, να μάχεσαι…
Όταν για κάποιους λόγους – διαφορετικούς ο καθένας μας – χάσουμε τη δυνατότητα του να βάζουμε στόχους, είναι σα να παύει να έχει νόημα η ζωή μας…Σα να μην έχουμε λόγο ύπαρξης.
Γιατί αν έχεις καταφέρει τα πάντα που ήθελες και έχεις απογοητευτεί τόσο που δεν έχεις τη δύναμη να ονειρευτείς και το επόμενο, τι νόημα έχει η ζωή σου; Τι περιμένεις κάθε μέρα, κάθε πρωί που ξυπνάς;
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην κάνουμε όνειρα και να τη σπαταλάμε σε μικροπράγματα.
Η ζωή έχει νόημα όταν έχουμε κάτι να περιμένουμε. Τώρα πια, καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί φώναζε ο δάσκαλος κάποτε,
“Βάλτε στόχους!
Κι όταν τους πετύχετε, να έχετε έτοιμους τους επόμενους!”
Γιατί χωρίς στόχους δεν ζεις. Απλά υπάρχεις. Βαλτώνεις. Βυθίζεσαι.Δεν έχει πολύ σημασία τελικά εάν καταφέρεις να πετύχεις το στόχο σου.
Σημασία έχει ότι πάντα θα προσπαθείς. Θα έχεις κάτι να κυνηγάς.
“Βάλε στόχο και σημάδεψε το φεγγάρι. Ακόμα κι αν αστοχήσεις, θα προσγειωθείς ανάμεσα στα αστέρια”…
Γιατί κανείς δεν μπορεί να σου πει πόσο ψηλά μπορείς να πετάξεις, εάν εσύ ο ίδιος δεν αποφασίσεις να ανοίξεις τα φτερά σου…
Και πολλές φορές είτε ξεχνάμε ότι έχουμε τη δυνατότητα να τα ανοίξουμε, είτε πολλές φορές νομίζουμε πως οι καταστάσεις δεν μας επιτρέπουν να το κάνουμε… Τίποτα από τα δύο δεν ισχύει.
Η δύναμη είναι μέσα μας. Είναι εσωτερική.
Ας βάζουμε στόχους, ας σημαδεύουμε το φεγγάρι κι αν δεν τα καταφέρουμε, και τ’ αστέρια είναι εξίσου υπέροχα… Κι εξάλλου, αν βρεθούμε κοντά στ’ αστέρια, αυτό θα σημαίνει ότι τουλάχιστον πλησιάσαμε πολύ το φεγγάρι….
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου