Μας καταδιώκει η Ιστορία…

Αξίζει στη χρονική αυτή θέση να λεχθούν λίγα λόγια, μάλλον όχι ευχάριστα για πολλούς, για τη στάση του νεοέλληνα, ο οποίος “μετασχηματίζεται” σ’ ένα απονευρωμένο όν, ανασφαλές και φοβισμένο, μπροστά στο εύρος των προβλημάτων. Και ο φόβος αυτός, δεν έχει να κάνει μόνο με όσους βρίσκονται σε εξαθλίωση αλλά και για τους εν δυνάμει να εξαθλιωθούν, με εξαίρεση πάντα τους μονίμως “βολεμένους” και τα τρωκτικά του δημοσίου χρήματος, των ιματισμένων ευπρεπώς πολιτικών και επιχειρηματιών…

Ο νεοέλληνας λοιπόν με το υδροχαρές εκτόπλασμα του φόβου να τον συνοδεύει, με την όλη του συμπεριφορά να στηρίζεται σε ατελείς πνευματικές διαδικασίες, με τη μωροπιστία του και μιας επικούρειας λογικής καθημερινότητας μέχρι πρότινος για τους πολλούς, με παραλείψεις εξαρτήσεων και συνδέσεων, ήταν βέβαιο ότι οποιαδήποτε πορεία στεριωμένη σ’ αυτή τη συμπεριφορά, θα παρουσίαζε αργά ή γρήγορα τα ελαττώματα μιας αναπόφευκτης και βιαστικής εξέλιξης με δυσάρεστες προεκτάσεις…

Αν ληφθεί μάλιστα υπόψη ότι από τους προορισμούς που παρουσιάζει ο άνθρωπος, ο πιο άμεσος και κοντινός είναι εκείνος που υπηρετεί την ύπαρξη, την υπόσταση του ίδιου του ανθρώπου, γίνεται κατανοητό γιατί η φυλή των Ελλήνων ξεχώριζε κατά την εκτίμηση αυτού του προορισμού. Κι αν επρόκειτο να ταξινομήσουμε τις φυλές του κόσμου, σύμφωνα με τις ροπές και τις βλέψεις, θα λέγαμε ότι η φυλή αυτή εμφανίστηκε μ’ όλα τα δομικά χαρακτηριστικά των ορθολογικών επιδιώξεων και των συνδέσεων με έντονες τις εκδηλώσεις ευθύνης.

Ο δε δυναμισμός του πάθους ήταν για τον Έλληνα καθημερινό γεγονός και συνιστούσε το πραγματικό πρόσωπο της ιστορίας, που είναι η αλήθεια. Ολα αυτά όμως πριν πολλάαααααα χρόνια. Ο νεοέλληνας πλέον, αντί να προσφεύγει στους παροξυσμούς του πάθους για ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη, πολύ περισσότερο για εθνική αξιοπρέπεια, αυτοπαγιδεύεται και αυτοπροδίδεται ως “χαρακτήρας” που υποκύπτει απλώς σε πάθη ευκαιριακά και σε καταστάσεις πρόσκαιρες. Δίνει την εντύπωση πως δεν ξέρει τι να κάνει, πως να διαχειριστεί, την αρετή που κληρονόμησε…

Η τελευταία δεν έχει θέση σε τούτη την κοινωνία, είναι κάτι που επιφαίνεται ανεξήγητα, αρνητικά για τον “μέσο” Ελληνα, θα έλεγα, σε σχέση με το ρυθμό της ζωής. Γιατί οι εκφραστές του δυναμικού πάθους πηγαίνουν πιο πέρα, φτάνουν στις έσχατες συνέπειες, στην αντίδραση και αντίσταση απέναντι στην αθλιότητα που του επιβάλλουν οι υπαίτιοι της παρακμής του. Και ενίοτε κάνουν την “ηρωική” έξοδο από τις συνήθειες του παρελθόντος, από τους εθισμούς των εξαρτήσεων…

Η σύλληψη της αναγκαιότητας για αντίδραση στη δράση των επιτηδείων, η σύλληψη του ηρωισμού ήταν πάντα ελληνικότατη, γιατί ήγγιζε την πεμπτουσία του έθνους, μακριά από οποιαδήποτε πατριδοπληξία και υστερισμούς. Με τα σημεία της παρακμής σήμερα τόσο έντονα, μέσα στον Έλληνα δεν αναθάλλει η ακριβή υπόσχεση του αγώνα με την πίστη ότι το έθνος έχει ακόμη ζωτικότητα. Τι είδους ζωτικότητα; Τη ζωή που προβάλλει από την ιερότητα της ιστορίας του, από τις μεγάλες αξίες που συνδυάστηκαν με τη διιστορική παρουσία του Ελληνισμού.

Θα έπρεπε ως Έλληνες να βλέπαμε σ’ αυτές τις αξίες αιώνια νεότητα και τον Ελληνισμό να ενσαρκώνει ό,τι είναι αιώνια σύμφυτο με την ανθρώπινη φύση. Γι’ αυτό το κλέος του αγώνα, το ενθαδικό κλέος, του αγώνα κατά της αυθαιρεσίας της εξουσίας, σημαίνει και την επέκεινα δόξα, η οποία νοηματοδοτεί την ιστορία.

Αν συνειδητοποιούσαμε αυτή την αλήθεια, δεν θα τοποθετούσαμε τον εαυτό μας στο ασφυκτικό πλαίσιο των κομματικών σκοπιμοτήτων, το περιφραγμένο με την πολιτική βλακεία. Ούτε θα είμασταν αδρανείς και φοβισμένοι, μη τυχόν και χάσουμε έστω και τα λίγα κεκτημένα. Θα συγκινούμασταν από τις υποθήκες του παρελθόντος. Θα ανατρέχαμε στους μεγάλους του Ελληνισμού και θα συνειδητοποιούσαμε με συγκίνηση τη σημαίνει ελληνική παρουσία. Και κυρίως αυτό θα το εισέπρατταν οι Ευρωπαίοι, όσο τέλος πάντων έχουν βλέψεις συμφεροντολογικές απέναντι στην Ελλάδα και περιμένουν σαν τους γύπες να αρπάξουν ό,τι τους προκαλεί το ενδιαφέρον…

Η ιστορικότητα είναι κεντρισμένη με την αιωνιότητα σ’ όλες τις μεγάλες εκφράσεις του ελληνικού πνεύματος. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο λαμπρό από το φως του Ελληνισμού, έτσι όπως επισκοπείται από τους μεγάλους μύστες του…

Η γραφίδα αυτή, αν και ενίοτε φαίνεται να δημιουργεί την εντύπωση ότι την κρατά ένας ρομαντικός διαδρομιστής της ουτοπίας και των ατελεύτητων δογκιχωτικών διαδρομών, επιμένει να εξαντλεί το μελάνι της στην στέρεη άποψη ότι η οικονομική κρίση δεν είναι το επιστέγασμα της καταστροφής κι ότι η σημερινή αθλιότητα, αλλά και τα επερχόμενα γεγονότα, δεν αντιμετωπίζονται με τη λογική της υποτέλειας και της παθητικής αποδοχής των τετελεσμένων. Ο κοινωνικός πόνος θα αυξάνεται και θα συνιστούν…ασπιρίνη οι πολιτικοί της εξαγορασμένης επιβίωσης.

Οσο η πολιτική ασκείται χωρίς ειλικρίνεια, με τη ψυχρότητα των υπολογισμών και το διαβλητό των επιχειρούμενων ελιγμών, τόσο η εξουσία θα γίνεται αυτοσκοπός.

Γι’ αυτό, η γραφίδα αυτή, επιμένει να συναντιέται με τις μαρτυρίες του παρελθόντος, να αναστρέφεται με τα φιλόσοφα μηνύματα, να αρδεύει από την ιστορική εμπειρία, να θυμίζει ότι η ζωή είναι και πράξη αναμέτρησης με το έρεβος της απραξίας και της δουλείας με την όποια μορφή της…

Η ελευθερία, ατομική, κοινωνική και εθνική, θέλουν συνεχή τόλμη. Ετσι μόνο το έγχρονο μαρτυρείται ως έκφραση του αιώνιου. Αν δεν τολμήσουμε να αντιδράσουμε, θα μας καταδιώκει η ίδια η ιστορία, η οποία είναι πολύ πιο αμείλκικτη από τους δανειστές μας!..