Ορισμένες φορές γινόμαστε έρμαια των καταστάσεων τριγύρω είτε μπορούμε εν τέλει να τις ελέγξουμε είτε όχι. Κι αυτό οφείλεται μόνο σε μια δικιά μας οικειοθελή αναποφασιστικότητα.
Η ανθρώπινη σκέψη διαγράφει μια πορεία μέσα στο χοροχρονικό συνεχές της ζωής. Η σκέψη και η πορεία της πάνω στο χώρο και στο χρόνο είναι που διαμορφώνουν αυτό που λέμε "ζωή". Είναι τόσο τρελή η "σκέψη" ότι χώρος, χρόνος, ζωή, κόσμος είναι όλα έννοιες που υπάρχουν καθαρά και μόνο εξαιτίας μας, εξαιτίας σου και εξαιτίας μου. Δεν μπορούσα να μην αναφερθώ σε αυτό όσο άσχετο κι αν είναι με το κυρίως θέμα της ανάρτησης. Γι' αυτό πάμε παρακάτω.
Η σκέψη λοιπόν διαμορφώνει τη ζωή και τον κόσμο. Τι διαμορφώνει όμως τη σκέψη; Ποιο είναι το φίδι που σέρνεται πονηρά πίσω από το αβγό; Ποια είναι η μήτρα; Ποια είναι η δύναμη που έχει δώσει αέναη ώθηση στα πάντα και αυτά υπακούν στο κάλεσμα της αέναης κίνησης; Τι διαμορφώνει τη σκέψη, ποια είναι η μάνα της σκέψης, της αντίληψης και της περιγραφής που δίνουμε δηλαδή εμείς στον κόσμο, στην ίδια μας τη ζωή;
Μπορεί να υπάρξει ο κόσμος, το σύμπαν χωρίς τον άνθρωπο. Αν και διαφωνώ σε πολλά με τους επιστημονιστές-υλιστές θα συμφωνούσα μαζί τους και θα έλεγα πως "ναι, μπορεί να υπάρξει το σύμπαν χωρίς την ύπαρξη του ανθρώπου". Αλλά το ερώτημα δεν έχει τεθεί στη σωστή του αφετηρία. Το ορθό ερώτημα που πρέπει να κάνουμε πριν το προαναφερθέν είναι το εξής: "Ο κόσμος μπορεί να υπάρχει χωρίς την αντίληψή του;". Με άλλα λόγια, μπορεί το ο,τιδήποτε να διεκδικεί την ύπαρξη, την υπόστασή του όταν δεν μπορεί να μπει σε κάποια νοητικά πλαίσια, όταν δεν βρίσκεται στα όρια ενός ορισμού, όταν τέλος πάντων, δεν υπάρχει ένα μυαλό, ένας νους, μια νόηση που να νοηματοδοτεί το σύμπαν;
Μπορεί λοιπόν να υπάρχει κάτι χωρίς να προϋπάρχει αυτού του κάτι, κάτι άλλο, που να αντιλαμβάνεται την ύπαρξη αυτού του κάτι; Αν λοιπόν Χ είναι το σύμπαν, δεν μπορεί να υπάρχει αυτό το Χ αν δεν υπάρχει πριν από αυτό ένας Ψ νους που να αντιλαμβάνεται την ύπαρξη του Χ σύμπαντος. Τα πράγματα για το Χ είναι εύκολα στην περίπτωσή μας. Αν δεν υπάρχει ο Ψ απλά δεν υπάρχει και το Χ και end of story. Αν από την άλλη ο Ψ υπάρχει, το Χ πάλι δεν επηρεάζεται διότι το Χ δεν έχει κάποια ας το πούμε "υποχρέωση να αντιληφθεί κάτι". Ο κόσμος, το σύμπαν λέει απλά "είμαι εγώ και είμαι εδώ και τώρα". Ο Ψ ωστόσο, ο νους, αυτός φέρει ένα βάρος, μια ευθύνη απέναντι στο σύμπαν. Έχει ευθύνη να νοήσει το σύμπαν, να αντιληφθεί την ύπαρξή του, πρόσεξε, δε λέω να μάθει το σύμπαν και να ξεκλειδώσει τα μυστικά του, αυτό είναι άλλη κουβέντα. Ο Ψ, ο Νους έχει χρέος να πει αυτές τις λέξεις "είμαι εγώ, είμαι εδώ, τώρα και το ξέρω". Ο Νους είναι κομμάτι του σύμπαντος, αλλά σε αντίθεση μ' αυτό (το σύμπαν-κόσμο) πρέπει να κατανοήσει. Πρέπει να κατανοήσει 1ον ότι είναι, 2ον ότι είναι κομμάτι του σύμπαντος και 3ον πρέπει να κατανοήσει το σύμπαν. Αυτά τα τρία επίπεδα νόησης είναι που αποτελούν και το πρώτο σκαλί της αυτοαντίληψης, της εξέλιξης του όποιου ανθρώπινου μεγαλείου ή αποπάτου. Για να αποκτήσει αυτά τα τρία skills η σκέψη, ο Ψ Νους, χρειάζεται κάτι άλλο που προηγείται ακριβώς της σκέψης. Μιλάμε φυσικά για τη Μητέρα της Σκέψης, τη Μάνα του Νου, μιλάμε για τη Θέληση.
Η πίστη, δηλαδή η Θέληση, λέει ο λαός, κινεί και βουνά. Η αληθινή Θέληση ενός ανθρώπου είναι αδύνατο να καμφθεί παρά τα εμπόδια και τις αντίθετες δυνάμεις. Η Θέληση θα μπορούσαμε να πούμε είναι ο ποιμένας της Ανθρωπότητας. Οι άνθρωποι χωρίς σκέψη δε διαφέρουν από τα πρόβατα σε κάτι. Ένας αδέσποτος αμνός δεν ενδιαφέρεται για τίποτα πέραν των περί της επιβιώσεώς του επιτηδευμάτων. Από κει και πέρα, δεν υπάρχει χώρος για ενασχόληση με το πνεύμα, τα κοινά, με ένα σχέδιο μεγαλύτερο από την αυστηρή διατήρηση στη ζωή. Η συνύπαρξη, η ασφάλεια, η εξάπλωση, η διαιώνιση, η κερδοφορία του "κοπαδιού"-κοινωνίας-ανθρωπότητας όμως ανήκει στη δικαιοδοσία του ποιμένος. Και ο ποιμένας είναι η Θέληση. Η Θέληση είναι ο θείος Σωτήρας της Ανθρωπότητας απένταντι και μέσα στο γίγνεσθαι, στην πραγματικότητα, στις συνθήκες και στις καταστάσεις. Είναι ο ήρωας που κρυφά παρεμβαίνει ανάμεσα στον αδύναμο και γυμνό άνθρωπο και στις κακουχίες που τον πολιορκούν. Είναι μυστικός σύμβουλος, προστάτης, φίλος και σύμμαχος. Είναι το ένστικτο εκείνο που διατηρεί τον Άνθρωπο στο ύψος του, σε μια καθαγιασμένα ακόλαστη ερωτική περίπτυξη με την ίδια την αξιοπρέπειά του. Η Θέληση είναι ο Φύλακας της Προσωπικής Τιμής του καθενός από μας.
Διανύουμε μια εποχή όπου η προσωπική τιμή γίνεται εύκολα debatable αντικείμενο. Έχουμε ως γνωστόν μπερδέψει τις λέξεις αφού δε μάθαμε και ποτέ το αληθινό τους νόημα. Έχουμε μπερδέψει λοιπόν την αξιοπρέπεια με την ψωροπερηφάνια. Το ανήθικο γίνεται φυσικό, το ανέντιμο κατέληξε να λέγεται "σωστό". Το "συγγνώμη" μεταφράζεται σε "καβάλα με", ο αγαθός είναι ο βλάκας, ο εξυπνάκιας είναι ο έξυπνος. Η μετάνοια, από μετά-νόηση έχει γίνει ικεσία για αποφυγή της τιμωρίας, γονυπετώς. Μετανοώ σημαίνει αλλάζω γνώμη, αλλάζω τον τρόπο που θα αντιδράσω σε ένα ερέθισμα την επόμενη φορά που θα το συναντήσω. Μετανοώ δε σημαίνει να πέφτω χάμω, να αγγίζω με γόνατα και χέρια το πάτωμα, να γλείφω εκεί που πατώ και να εύχομαι να μην είχα κάνει ή πει αυτό που έκανα ή είπα. Αυτά περνάνε μόνο στους μωρούς και στους φοβισμένους. Αυτά περνάνε στους ικέτες και στους επαίτες. Και δυστυχώς έχουμε γεμίσει με επαίτες, επαίτες στην ανθρωποκεντρική πολιτισμένη Δύση, επαίτες για δόσεις, για φράγκα, για προσοχή, για αποδοχή, για ψίχουλα σημασίας, για ψίχουλα νοήματος.
Επαιτούν και δηλώνουν εξαρτημένοι με την επαιτία τους. Και είναι εξαρτημένοι από την πραγματικότητα, από τον κόσμο και από τη ζωή. Σαν καλά πρόβατα που είναι αδιαφόρησαν, αγνόησαν το βασικό κανόνα που διέπει την Αλήθεια, ότι η Θέληση διαμορφώνει τη σκέψη κι εκείνη με τη σειρά της τον κόσμο, ποτέ vice versa. Αιτούμαι λοιπόν και δεν επαιτώ όπως και δεν απαιτώ από κανέναν να ασκήσει μέσα του κάποιες αρχές προκειμένου να τιμήσει τη χαμένη του τιμή.
- Ίσος προς ίσον. Τελούμε σε μια διαρκή σχέση μαθητού-δασκάλου. Πρώτιστη έγνοιά μας οφείλει να είναι ότι δεν ξέρουμε τίποτα. Αυτό που έχουμε την εντύπωση ότι ξέρουμε είναι απλά μια σκιά γνώσης, ένα αμιδρό σκοτάδι και σε καμία περίπτωση φως. Δεν είναι η γνώση αυτή καθεαυτή το κίνητρο, αλλά ο δρόμος προς αυτή που μας κινητοποιεί. Γι' αυτό δεν κοιτάμε τον διπλανό μας αφ' υψηλού. Αν σέρνεται έχουμε χρέος να του στρίψουμε το κεφάλι προς την έξοδο της σπηλιάς του. Αν πάλι αρνηθεί, ψάχνουμε για κάποιον άλλον που έχει περισσότερο την ανάγκη μας μέσα στο λάκκο με τα φίδια από τον προηγούμενο.
- Αυτό-Διάθεση. Προθυμία για να συμμετέχουμε στο έργο, σε κάθε έργο, σε κάθε εγχείρημα μικρό και καθημερινό ή μεγάλο και αιώνιο. Με τον τρόπο αυτό δημιουργούμε, γινόμαστε μέτοχοι στο μέλλον, στη διαιώνιση, στην ελπίδα κυρίως, όχι σε κάποια μεγάλη συλλογική ιδέα, αλλά στην προσωπική ελπίδα. Η προσωπική ελπίδα είναι η ηλιαχτίδα που μας υπενθυμίζει πως όσα συμβαίνουν τριγύρω έχουν νόημα, έχουν σκοπό, όλα είναι ευκαιρίες και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τις αρπάξουμε ή να τις αφήσουμε. Δουλεύουμε, δημιουργούμε συνειδητά, υπηρετούμε ελεύθεροι, διατάζουμε τους εαυτούς μας. Γινόμαστε καλοί ηγέτες αφού μάθουμε πρώτα καλά να υπηρετούμε.
- Πόνος. Κανείς δε θέλει να πονά. Όλοι θέλουν να βρίσκονται σε μια κατάσταση ηδονής, μόνιμη ει δυνατόν. Αλλά ο Νόμος των Αντιθέτων δεν παρακάμπτεται. Για να αντιληφθώ την ηδονή πρέπει να ζήσω τον πόνο. Καλοσορίζουμε τον πόνο, τον αντιλαμβανόμαστε ως κίνητρο, ως δάσκαλο. Πρέπει να σταματήσουμε να βάζουμε ως σκοπό σε κάθε μας πράξη την απόκτηση κέρδους, τη νίκη, την επιτυχή έκβαση, την ευχαρίστηση. Υπάρχουν πράξεις που όλοι καλούμεθα κάποτε να κάνουμε οι οποίες δεν έχουν κάποιο ευχάριστο αποτέλεσμα, αλλά πρέπει να τις κάνουμε. Γιατί; Γιατί το οφείλουμε στον εαυτό μας, στην Τιμή και την Αξιοπρέπειά μας. Κάποτε στους δρόμους μπορούσες να δεις κυνικούς φιλοσόφους να ζουν δίπλα σε ζητιάνους που ήταν πρόθυμοι να σου φιλήσουν το χέρι για λίγο τσίγγο από την τσέπη σου. Εδώ έγγειται η διαφορά ανθρώπου και Ανθρώπου. Δουλεύουμε λοιπόν πάνω στον πόνο και στη στέρηση μέχρι ο πόνος να γίνει Αξιοπρέπεια και η στέρηση Αυτάρκεια. Βλέπεις και τα δύο ζεύγη είναι η πλευρές του ίδιου νομίσματος, το θέμα είναι να αλλάξει η αντίληψη.
- Όχι. Παρά τις όποιες συνέπειες και την αντιπάθεια που θα εισπράξεις, είναι λυτρωτική λέξη. Πίστεψέ με, δεν είναι taboo, δεν είναι απαγορευμένη λέξη, μπορείς να την πεις. Το θέμα είναι ότι μάλλον φοβάσαι το μετά. Η Αξιοπρέπειά σου απαιτεί να παίρνεις αποφάσεις, να δέχεσαι και να αρνείσαι. Η όποια μεταμέλεια και φοβία θα πρέπει να εξαϋλώνεται άμα τη λήψει της αποφάσεως, αρκεί να έχει παρθεί σύμφωνα με τον προσωπικό ηθικό κώδικα, σύμφωνα με την προσωπική Τιμή. Το ΟΧΙ λοιπόν δεν είναι casus belli, είναι απλά μια απόφαση.
- Είμαι εδώ και τώρα. Δεν έχει να κάνει με την αξιοποίηση της στιγμής στο έπακρο. Δεν έχει να κάνει με το αν απολαμβάνεις τη ζωή και αν της ρουφάς το μεδούλι. Έχει να κάνει με το αν αντιλαμβάνεσαι πού είσαι, τη στιγμή που είσαι εκεί, αν ατιλαμβάνεσαι τι κάνεις τη στιγμή που το κάνεις, αν αντιλαμβάνεσαι ποιος είσαι, αν εν τέλει αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι. Αυτό είναι ένα σημαντικό φάρμακο για τις συνήθειες και ακόμα πιο σημαντικό για τις εξαρτήσεις.
- Πολεμιστής. Πάντα πρότυπο, μόνιμα πρότυπο. Αυτός και ο στόχος του, οι περισπασμοί έρχονται και παρέρχονται, ο στόχος όμως μένει εκεί στο τέλος της διαδρομής. Ο Πολεμιστής θα τελειώσει όταν αγγίξει το στόχο, θα τελειώσει μαζί του. Ο Πολεμιστής είναι ο Σκοπός του. Αυτό το μυστικό παλεύει να μάθει μια ζωή, αλλά η όμορφή του περηφάνια δεν τον αφήνει να δει κάτω από τη μύτη του. Ας είναι, είναι πάντα και μόνιμα πρότυπο, αυτός, το σκοτεινό του πρόσωπο και τα αλύγιστα γόνατά του. Είναι το σύμβολο της πορείας μας, η ελπίδα.
- Αμφιβολία. Το λεγόμενο self-doubt. Ιερή στιγμή. Πού και πού ερχόμαστε μπροστά σε θησαυρούς γνώσης, για τον εαυτό μας, τις αντοχές μας, τα λάθη μας, τους φόβους και τις νίκες μας (που πιστέψτε με είναι πολύ περισσότερες από αυτές που νομίζετε). Είναι η στιγμή που πρέπει να απομονωθείς, να βρεις το προσωπικό σου άσυλο, να φροντίσεις τις πληγές σου, να σταθείς στα πόδια σου και να καταβάλεις ξανά τους φόβους σου. Θα σου πάρει μέρες, μήνες, ίσως χρόνια, αλλά θα το κάνεις, για να μη σε πάρει ο διάολος, θα το κάνεις!
- Ευθύνη. Άνθρωπος χωρίς Ευθύνη δεν έχει αξιοπρέπεια και τιμή. Ευθύνη απέναντι στον εαυτό του, απέναντι στους άλλους και κυρίως στους πειρασμούς του. Συχνά η αδιαμφισβήτητη ανωτερότητά σου απέναντι στους άλλους σε κάνει αλαζόνα, με μια λαβή όμως η Ευθύνη θα σε φέρει στα γόνατα. Άλλοτε πάλι, ανακατεύεσαι με τις μάζες, ακολουθάς τις γνώμες της, το θυμοειδές της, τα συνθήματά της και ξεχνάς ποιος είσαι. Η Ευθύνη θα σε χαστουκίσει και ο πόνος θα σε ανεβάσει πίσω εκεί που ήσουν. Η Ευθύνη είναι η αυτολογοκρισία που πρέπει να έχει κάθε Έντιμος Άνθρωπος, προκειμένου να είναι καθαρός και αγνός μπροστά στην Αξιοπρέπειά του, στον ένα και μοναδικό Κριτή του.
Η Θέληση ατσαλώνει τον χαρακτήρα. Η Θέληση μας κάνει κυρίαρχους της μοίρας μας μέσα σε έναν κόσμο χάους και μηδενικής λογικής. Η Θέληση άλλους μας κάνει ήρωες της ζωής μας και άλλους μοιραίους ζητιάνους και παρακατιανούς, αναλόγως αν την έχουμε ή όχι.
Ο άνθρωπος που δεν έχει Θέληση, φοβάται, κλαίει σκυφτός και ζητάει βοήθεια από τους άλλους, λες και υπάρχουν άλλοι. Θέλει να κρατήσει ζωντανές τις συνήθειές του και τη ματαιότητά του. Πέφτει στα γόνατα και σφουγκαρίζει τα πατώματα με το σώμα του προκειμένου κάποιος να τον δει κάποια στιγμή και να του πει "ναι, έχεις αξία, ναι έχεις σημασία", γιατί ποτέ δεν το πίστεψε μόνος του για τον εαυτό του.
Ο Άνθρωπος που έχει Θέληση, είναι Ήρωας Αφανής. Εργάζεται στο όνομα της Τιμής ακόμα και στον ύπνο του. Ο Άνθρωπος της Θέλησης είναι ελεύθερος γιατί ξέρει πότε να ξεχύνει και πότε να δυναστεύει τον εαυτό του. Ξέρει να χρησιμοποιεί τα γκέμια και δεν αφήνει τους άλλους, ούτε τις συνθήκες να κάνουν τη δουλειά γι' αυτόν. Ο Άνθρωπος που έχει Θέληση, βρίσκεται στους μύθους, στον παλιό Ιπποτισμό. Ο Άνθρωπος της Θέλησης έχει κώδικα ηθικής, έχει αρχές. Και οι αρχές στη ζωή δίνουν ένα μεγάλο ατού, σε απαλλάσσουν από πολλά ψευτοδιλήμματα. Οι πολεμιστές της εντιμότητας έχουν λάβει από καιρό την απόφασή τους για το πώς θα πορευθούν. Όλα τα άλλα είναι απλά πλοήγηση βάσει σχεδίου.
Αν ακολουθάς τυφλά τη μοίρα σου, ξέρεις καλά το δρόμο σου, δεν έχεις λόγο να ανησυχείς.
Αν πάλι έχεις Θέληση μέσα σου, αν ζεις και λειτουργείς σύμφωνα με τις επιταγές της Αξιοπρέπειας και της Αλήθειας, βάλε τέλος στις αμφιβολίες. Ήρθε η στιγμή της Έγερσης, στείλε τους φόβους πίσω στο σκοτάδι και φέρε το φως.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου