Ο βαθύτερος φόβος της αναγνώρισης του μεγαλείου μας

Ο βαθύτερος φόβος μας δεν είναι πως είμαστε ανεπαρκείς.Ο βαθύτερος φόβος μας είναι πως είμαστε δυνατοίπέρα από κάθε όριο.Αυτό που μας τρομάζει περισσότερο είναιτο φως μας και όχι το σκοτάδι μας.Ρωτάς τον εαυτό σου: Ποιος είμαιεγώ για να είμαι τόσο έξυπνος, τόσο όμορφος, τόσο ταλαντούχος και τόσοσυναρπαστικός;Αλήθεια, ποιος είσαι εσύγια να μην είσαι όλα αυτά;Είσαι ένα παιδί τουΣύμπαντος.Αν πιστεύεις πωςείσαι ένα ασήμαντο παιδί, δεν βοηθάς τον κόσμο.Δεν υπάρχει τίποτατο διαφωτιστικό στη συρρίκνωση, ώστε οι άλλοι άνθρωποι να μη νιώθουν ανασφαλείςγύρω σου.Γεννιόμαστε για να υμνούμετη δόξα του σύμπαντος που υπάρχει μέσα μας. Δεν υπάρχει μόνο σε μερικούς από εμάς:Υπάρχει σε όλους μας!Και καθώς αφήνουμε το φωςμας να λάμψει, δίνουμε υποσυνείδητα την άδεια μας και σε άλλους ανθρώπους να κάνουντο ίδιο.Και καθώς ελευθερωνόμαστεαπό το φόβο μας,η παρουσία μας ελευθερώνειαυτομάτως κι άλλους».
Μαριάν Γουίλιαμσον
Ας αναλύσουμε και ας στοχαστούμε το παραπάνω κείμενο:
Ο βαθύτερος φόβος μας δεν είναι πως είμαστε ανεπαρκείς,
Ο βαθύτερος φόβος μας είναι ότι είμαστε δυνατοί πέρα από κάθε όριο…..
Και αν μπορούσαμε να δεχτούμε αυτό,
αυτό θα σήμαινε ότι θα έπρεπε να κάνουμε κάτι,
θα σήμαινε ότι έχουμε την ευθύνη για όλα αυτά που συμβαίνουν στη ζωή μας,
θα σήμαινε ότι μπορούμε να αλλάξουμε κάθε «κακό» που μας συμβαίνει και να δημιουργήσουμε το δικό μας παράδεισο στη γη.
Αυτό θα σήμαινε ότι είναι γελοίο να μιζεριάζω,
Αυτό θα σήμαινε ότι δεν είμαι το θύμα των καταστάσεων,
Αυτό θα σήμαινε πως έχω κάνει κάτι «λάθος»,
Αυτό θα σήμαινε πως εγώ έχω δημιουργήσει την ζωή μου ετσι όπως είναι τώρα,
Αυτό θα σήμαινε πως εγω βάζω τρικλοποδιές στον εαυτό μου,
Αυτό θα σήμαινε πως εγώ σαμποτάρω την εξέλιξη μου
Αυτό θα σήμαινε πως εγώ σαμποτάρω την υγεία,
Αυτό θα σήμαινε πως εγώ σαμποτάρω τις σχέσεις μου,
Αυτό θα σήμαινε πως εγώ δημιουργώ καταστάσεις που μου προκαλούν θυμό, πόνο, πίκρα, απόρριψη, εγκατάλειψη,
Θα σήμαινε πως μου αρέσει να βιώνω θυμό, πόνο, πίκρα, απόρριψη, εγκατάλειψη κ.τ.λ.
Αυτό που μας τρομάζει περισσότερο είναι
το φως μας και όχι το σκοτάδι μας.
Ρωτάς τον εαυτό σου: Ποιος είμαι
εγώ για να είμαι τόσο έξυπνος,
τόσο όμορφος, τόσο ταλαντούχος
και τόσο συναρπαστικός;
Αλήθεια, ποιος είσαι εσύ
για να μην είσαι όλα αυτά;

Είσαι ένα παιδί του Σύμπαντος.
Έχω συνειδητοποιήσει τι ευθύνη φέρνει αυτό; Σημαίνει πως οτιδήποτε χρειάζομαι το έχω αυτήν εδώ την στιγμή, δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα, δεν χρειάζεται να προσπαθήσω για τίποτα, δεν χρειάζεται να επιτύχω τίποτα. Και εδώ έρχεται η προσωπικότητα να μου πει, ότι αν δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα, τότε ποιος είμαι; Μέχρι στιγμής γνωρίζω ποιος είμαι από τα επιτεύγματα μου, από τους ρόλους μου, από τις δημιουργίες μου, από τις θετικές επιβεβαιώσεις που λαμβάνω από τους άλλους όταν έχω επιτύχει κάτι. Αλλά αν δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα από όλα αυτά, τότε ποιος είμαι;
Και αν δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα, σημαίνει να μείνω στην σιωπή και να συνδεθώ, να θυμηθώ απλά όλα όσα Είμαι. Αλλά πως θα το κάνω αυτό; Πως θα το κάνω, αφού πάντα εκπαιδευόμουν για το αντίθετο, πώς θα το κάνω αυτό τώρα;
Αν δεχθώ αυτή την εκδοχή σημαίνει ότι όλα όσα μου έμαθαν, όλα όσα δημιούργησα, και όλα αυτά πάνω στα οποία στηρίχτηκα ήταν απλά ……. Ψευδαισθήσεις.
Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να παραδεχτώ ότι ζούσα και ζώ μέσα στις ψευδαισθήσεις.
Και αυτό σημαίνει ότι είμαι έτοιμη και αποφασισμένη πια να δω και να γνωρίσω την αληθινή μου ταυτότητα.

Είμαι;
Αν πιστεύεις πως
είσαι ένα ασήμαντο παιδί, δεν βοηθάς τον κόσμο.
Δεν υπάρχει τίποτα το διαφωτιστικό στη συρρίκνωση,
ώστε οι άλλοι άνθρωποι να μη νιώθουν ανασφαλείς γύρω σου.
Δεν υπάρχει καμία εξέλιξη, καμία ροή αν πιστεύεις πως είσαι ασήμαντος. Συνεχίζεις να σέρνεσαι μέσα στο βάλτο, μέσα στο βούρκο και τίποτα δεν ρέει στην ζωή σου. Επαναλαμβάνεις τα ίδια και τα ίδια, κάνεις τα ίδια λάθη, κρύβεις το πρόσωπο σου γιατί νομίζεις και καλά ότι οι άλλοι θα φοβηθούν όταν αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την δύναμη σου. Γιατί φοβάσαι να παραδεχτείς ότι μπορείς να σώσεις αρχικά τον εαυτό σου και μετά να βοηθήσεις και τους άλλους; Ναι το ξέρω είναι βαρύ το καθήκον. Καταλαβαίνω πως δεν το αντέχουν οι ώμοι σου, αλλά νομίζεις πως δεν το αντέχουν. Και έτσι προτιμάς να σέρνεσαι στα χαμηλά από το να «κοπιάσεις» να «ανέβεις». Όμως όλος ο κόπος που χρειάζεται να κάνεις είναι απλά να κουνηθείς από το λήθαργο της ασημαντοσύνης σου.

Το αντέχεις αυτό;
Γεννιόμαστε για να υμνούμε
τη δόξα του σύμπαντος που υπάρχει μέσα μας. Δεν υπάρχει μόνο σε μερικούς από εμάς:
Υπάρχει σε όλους μας!
Και καθώς αφήνουμε το φως
μας να λάμψει, δίνουμε υποσυνείδητα την άδεια μας και
σε άλλους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.
Και καθώς ελευθερωνόμαστε
από το φόβο μας,
η παρουσία μας ελευθερώνει
αυτομάτως κι άλλους».
Και έτσι είναι! Αξίζει να το τολμήσουμε και να μην το φοβηθούμε. Γιατί μόνο έτσι «κινδυνεύουμε» να ζήσουμε αληθινά.

Το θέλουμε;
Όμως το αξίζουμε, όμως έχουμε έρθει για να ζήσουμε, για να χαρούμε, να δημιουργήσουμε και να εκφράσουμε το μεγαλείο μας.
Ας μην αφήσουμε τη ζωή να πάει χαμένη, ας μην «κάψουμε» ακόμα μια ενσάρκωση. Ας μην χάσουμε αυτή την ευκαιρία.
Τώρα πέρα από κάθε άλλη φορά μπορούμε!
Μπορούμε και η ώρα είναι Τώρα για να εκφράσουμε το θεό που είμαστε.
Ας το κάνουμε, με Ερεβοκτόνο φώς, αγάπη και θέληση.