Οι δυσάρεστες καταστάσεις και οι ευλογίες τους

Οι δυσάρεστες καταστάσεις βοηθάνε να δεις κρυμμένα κομμάτια σου που δε θα είχες τη δυνατότητα να τα δεις διαφορετικά. Είναι η ευκαιρία που ζητούσες για να φέρεις στην επιφάνεια βαθύτερα κομμάτια που σου στερούν την ελευθερία, που σου κόβουν τη χαρά, που σου στερούν τη δύναμη της επιλογής και της πράξης, τη δύναμη να είσαι ο κύριος της ζωής σου.

Σχολιασμός-Επεξήγηση-Περισσότερες σκέψεις
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που ενώ όλα κυλάνε ομαλά και ήρεμα, κάτι μέσα μας, παραπονιέται. Δεν αισθανόμαστε γεμάτοι, πλήρεις, επαρκείς, δεν είμαστε χαρούμενοι ενώ φαινομενικά όλα πάνε καλά. Με λίγα λόγια δεν αισθανόμαστε οτι είμαστε στο δρόμο μας. Κάτι μέσα μας κλαίει που τις περισσότερες φορές είμαστε τόσο απασχολημένοι με την καθημερινότητα μας, τις υποχρεώσεις μας και τις διάφορες φωνές και σενάρια του νου που αγνοούμε αυτό το εσωτερικό κλάμα. Και αν μάλιστα η ζωή μας φαινομενικά είναι ήρεμη χωρίς προβλήματα και χωρίς δύσκολες καταστάσεις, τότε συνεχίζουμε ακάθεκτοι να αυτό-υπνωτιζόμαστε στα συνηθισμένα, τα οικεία και τα καλώς καμωμένα.

Κάποια αναταραχή, κάποιο εμπόδιο, μια ασθένεια ή απώλεια που θα μας διαλύσει τη ρουτίνα του καθημερινού προγράμματος μας είναι συνήθως ένας τρόπος για να αντιληφθούμε την εσωτερική μας οδύνη. Τις περισσότερες φορές παρατηρούμε μόνο το σύμπτωμα και δίνουμε τόση ενέργεια σε αυτό γιατί αυτό θεωρούμε υπεύθυνο που μας διατάραξε το καθημερινό μας πρόγραμμα. Και όμως η ευλογία είναι ότι αυτή η αναταραχή έρχεται να μας ξυπνήσει, να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε ευτυχισμένοι, δεν είμαστε γεμάτοι, δεν είμαστε πλήρεις και ξεκινώντας από το σύμπτωμα έχουμε την ευκαιρία να δούμε λίγο την ζωή μας σε ένα ευρύτερο πλαίσιο.

Κάπως έτσι ανακόπτεται και η φόρα της τρελής κούρσας που είχαμε πάρει. Μπορεί η θλίψη να μας χτυπήσει την πόρτα, μπορεί ο πόνος να φαίνεται βουνό, αλλά είναι η ευκαιρία που ψάχναμε να απελευθερωθούμε λίγο από όλα που είχαμε περιστοιχίσει γύρω μας και θέλαμε να πιστεύουμε πως είμαστε ευτυχισμένοι. Υπάρχει αντίσταση να το αντιληφθούμε, υπάρχει αντίσταση να αποδεχτούμε ότι είχαμε πάρει την ζωή μας λάθος και χρειάζεται αναπροσανατολισμός. Όμως όταν παραιτηθούμε και σταματήσουμε να αντιστεκόμαστε και αντέξουμε να δούμε και να βιώσουμε το πόνο μας, θα νιώσουμε και την λύτρωση, θα νιώσουμε και την απελευθέρωση από το ψεύδος με το οποίο είχαμε ντύσει τη ζωή μας. Και αυτό θα συμβεί σταδιακά.

Γιατί αυτό το ψεύδος μας στερεί την χαρά, την δημιουργικότητα, την επιλογή της πράξης και του λόγου αλλά και την θέληση να είμαστε ο καπετάνιος της ζωής μας.

Για αυτό χρειάζεται κάθε ώρα και στιγμή να είμαστε σε εγρήγορση και αυτοπαρατήρηση. Να σταματήσουμε να λειτουργούμε στον αυτόματο για να αρχίζουμε να ζούμε με περισσότερη ουσία. Στην αρχή αυτό σημαίνει ότι θα πονέσουμε, ότι θα χρειαστεί να απελευθερώσουμε πράγματα που μας εξυπηρετούν και μας βολεύουν, αλλά ως πότε θα τα συντηρούμε και αρνούμαστε να ζούμε ολοκληρωτικά, πληρώνοντας ξανά και ξανά αυτό το σκληρό τίμημα της έλλειψης ευτυχίας;