Θα μπορούσε να είναι εκτός από τον Σοπενχάουερ και ο Καντ οπαδός ετούτης τής θεώρησης μέσα από σκεπτικό πως το αίτιο τής μεταχρονολογημένης απόλαυσης, ραδιουργεί. Θα ήταν ακόμη εφικτό κάποιοι να θεωρήσουν τη θεώρηση μία ακόμη σοφιστεία από εκείνες τις στείρες τις άνευ ουσίας εκφορές ταιριαστών λέξεων που σκοπό μονάχα έχουν τον εντυπωσιασμό και τίποτα άλλο.Είναι όμως έτσι;
Εάν λάβουμε ως δεδομένο πως η ευτυχία ουδέποτε υπήρξε περίοδος ή εποχή, αλλά μόνο μία ιδέα τής μίας και μόνης στιγμής (το οποίον και είναι απολύτως αληθές) τότε ερχόμαστε να λατρέψουμε το παρόν, ως την μία και μόνη ευόδωση όλων των προσπαθειών μας.
Η απόλυτη χαρά, η ευδαιμονία και το άπλετο συναίσθημα εάν προτιμάτε εκεί εδρεύει για όσο χρόνο διαρκεί και η συναίσθηση και η συναίσθηση, πέραν τής ευεργετούσης μνήμης κρατάει ελάχιστα. Μερικές ανάσες. Κατόπιν απομυζάται η απόρροια του συναισθήματος προς τέρψιν με την βοήθεια τής πρόσφατης θύμησης.
Και γεννάται η ελπίδα. Η ελπίδα, ως ένα μακρύ και αδυσώπητο ‘θέλω’’ για την διαιώνιση τού ευεργετικού συναισθήματος, η οποία και καθορίζει τις μετέπειτα πράξεις μας ως αιτίες.
Κάνω αυτό ώστε να αποκομίσω εκείνο…
Ζω το σήμερα στη σκιά του αύριο…
Και εδώ ο Σοπενχάουερ έχει απόλυτο δίκιο. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν κοιτάξουν την ζωή τους προς τα πίσω βλέπουν μία τεράστια αναμονή… Κοιτούν το κυνήγι μιας χίμαιρας και προσπαθώντας να ζήσουν το αύριο, έχασαν την ζωή!
Ζωή δεν είναι παρά μόνο το παρόν.
Το μέλλον είναι αόριστο -με την έννοια του ευμετάβλητου- από τις χιλιάδες αιτίες που θα προβάλλουν ακόμα και ως προσχήματα από εμάς τους ίδιους μέσα από τους χρόνιους καταναγκασμούς και τις διαρκώς αναπροσαρμοζόμενες επιθυμίες μας. Εκείνο που μας ευχαριστεί σήμερα οι πιθανότητες είναι, να μας είναι σχεδόν αδιάφορο ‘αύριο’. Ο κόπος λοιπόν για την κατάκτηση τού στόχου καθιστά τη πράξη μια άνευ αξίας κίνηση και ο καταναλωθείς χρόνος υπερβολικά πολύτιμος, μια και επιστροφή δεν υφίσταται. Οι ημέρες λιγοστεύουν…
Η μόνη περίπτωση τής πλήρους ζωής είναι η αποδοχή τής ιδέας πως κάθε μικρή δυστυχία μπροστά σε κάθε άλλη λιγάκι μεγαλύτερη μηδενίζεται.
Ζωή χωρίς δυστυχία είναι μία αποδεκτή ζωή, μια καλή ζωή, μία όμορφη ζωή, γιατί κάθε δυστυχία έχει και κάποια άλλη κάπως μεγαλύτερη εκείνης που βιώνουμε και εξακολουθούν τα μεγέθη να εναλλάσσονται μέχρι τον θάνατο, που όμως και ο θάνατος σε πολλές περιπτώσεις θεωρείται (και είναι) πλούσιο δώρο. Δώρο για κάποιους τυχερούς…
Έξω από τις φυλακές λοιπόν. Μακριά από εκείνο που κάποτε ζήσαμε και μας άρεσε. Έξω από την ύπουλη ελπίδα πως κάποτε θα έρθει και πάλι η μέρα να δώσει πνοή στην θερμή ανάμνηση ή να μας προσφέρει το δείπνο που ποτέ δεν δοκιμάσαμε και άρα φανταζόμαστε πως θα μας αρέσει.
Τα περισσότερα όνειρα είναι ασυνεπή. Δυστυχώς το μαθαίνουμε αφού τους συστηθούμε έχοντας σπαταλήσει το πολύτιμο χρόνο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου