Οι αρχαίοι σοφοί μιλούσαν για την παροδικότητα του κόσμου, παρομοιάζοντάς τον με όνειρο. Η εφήμερη φύση των εμπειριών μας υπενθυμίζει ότι τίποτα δεν μένει ίδιο. Αυτό που είναι σήμερα δεν θα είναι αύριο. Ωστόσο, στην ανθρώπινη φύση μας, κολλάμε σε αυτές τις φευγαλέες στιγμές, προσπαθώντας να τις κρατήσουμε ζωντανές, να τις κάνουμε αληθινές. Κρατάμε τους ανθρώπους, τα μέρη, τα συναισθήματα, ακόμα κι όταν αυτά γλιστρούν μέσα από τα δάχτυλά μας σαν κόκκοι άμμου.
Γιατί αγωνιζόμαστε τόσο ένθερμα να συλλάβουμε και να διατηρήσουμε αυτό που είναι προορισμένο να αλλάξει; Ίσως είναι μια αναζήτηση για μονιμότητα σε έναν μη μόνιμο κόσμο, μια αναζήτηση για το αιώνιο στη μέση του πρόσκαιρου. Αλλά καθώς κοιτάμε βαθύτερα στον ιστό της ύπαρξης, μπορεί να συνειδητοποιήσουμε ότι ό,τι προσπαθούμε να κρατήσουμε έχει ήδη αρχίσει να ξεθωριάζει. Ο κόσμος που βλέπουμε δεν είναι παρά μια σκιά, μια αντανάκλαση κάτι πολύ μεγαλύτερου.
Υπό αυτό το πρίσμα, ερχόμαστε σε μια βαθιά αποκάλυψη: ίσως το μόνο αληθινό πράγμα είσαι Εσύ. Όχι η εκδοχή του εσένα που πιάστηκε στη δίνη της καθημερινότητας, αλλά ο πυρήνας της ύπαρξής σου, η ουσία που μένει ανέγγιχτη από το πέρασμα του χρόνου. Αυτή η ουσία, αυτή η συνείδηση, δεν είναι ένα όνειρο αλλά ο ονειροπόλος. Είναι ο σιωπηλός μάρτυρας του διαρκώς μεταβαλλόμενου χορού της ζωής, μια σταθερά μέσα στο χάος.
Ή μήπως ακόμη και αυτός ο εαυτός, αυτή η αίσθηση του «εγώ», δεν είναι παρά ένα όνειρο του ΑΓΝΩΣΤΟΥ; Μια ηχώ μιας μεγαλύτερης πραγματικότητας, μια φευγαλέα ματιά ενός άπειρου μυστηρίου; Στην ησυχία της περισυλλογής, αγγίζουμε την ουσία του Μοναδικού Αληθινού – της Απέραντης Σιωπής που κυλάει στην Ευδαιμονία του. Αυτή η Σιωπή δεν είναι μια απουσία, αλλά μια παρουσία, ένας απέραντος ωκεανός ειρήνης που βρίσκεται κάτω από όλη τη δημιουργία.
Σε αυτή τη Σιωπή, βρίσκουμε την ελευθερία που αναζητούσαμε. Το όνειρο ότι όλα είναι αληθινά διαλύεται, αποκαλύπτοντας το Φως της Γνώσης. Αυτό το Φως δεν δεσμεύεται από τους περιορισμούς των αντιλήψεων και των δραστηριοτήτων μας. υπερβαίνει όλους τους κόσμους και τις ζωές. Είναι η πηγή, η αιώνια φλόγα που ρίχνει τις σκιές των φαινομένων.
Το να αγκαλιάζεις αυτό το Φως σημαίνει να βλέπεις πέρα από την ψευδαίσθηση, να αναγνωρίζεις ότι όλα όσα αγγίζει το Φως δεν είναι παρά ένα παροδικό παιχνίδι. Τα φαινόμενα προκύπτουν και εξαφανίζονται, αλλά το Φως παραμένει, πάντα σταθερό, πάντα αληθινό. Σε αυτή τη συνειδητοποίηση βρίσκουμε την απελευθέρωση. Όταν αφήνουμε τη δίψα μας να αρπάξουμε το φευγαλέο, ανεβαίνουμε σε άλλους κόσμους, ελεύθερους και άπειρους, χωρίς τέλος.
Σε αυτή την κατάσταση της Ελευθερίας, δεν κολλάμε πλέον στις σκιές. Γινόμαστε το Φως, ο Σιωπηλός Μάρτυρας του χορού της ύπαρξης. Αναγνωρίζουμε ότι ό,τι αντιλαμβανόμαστε διαμορφώνεται από αυτό το Φως, και παρουσία του, όλα τα άλλα εξαφανίζονται. Η Απέραντη Σιωπή γίνεται το σπίτι μας, το αιώνιο Τώρα το ιερό μας.
Έτσι, το ταξίδι της ζωής γίνεται ένας μυστηριακός χορός, μια γιορτή της Αιώνιας Ροής. Προχωράμε στον κόσμο με χάρη και ευκολία, γνωρίζοντας ότι όλα δεν είναι παρά ένα φευγαλέο όνειρο. Αγκαλιάζουμε την παρούσα στιγμή, τη μόνη αληθινή πραγματικότητα, και κάνοντας αυτό, βρίσκουμε το Άπειρο μέσα μας.
Ας ζήσουμε τότε ως όντα Φωτός, που ρέουν στην Ευδαιμονία της Απέραντης Σιωπής. Ας ονειρευόμαστε, αλλά ας μην μας δεσμεύει το όνειρο. Γιατί πέρα από το όνειρο, πέρα από τις φευγαλέες στιγμές, υπάρχει μια Αλήθεια που παραμένει, ανέγγιχτη και αναλλοίωτη. Είναι το Φως της Γνώσης, η ουσία της ύπαρξής μας, το Μόνο Αληθινό.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου