Εγκρίθηκε η έκθεση Verheyen, με 19 ψήφους υπέρ έναντι 7 κατά, από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, θέτοντας έτσι την ενιαία ευρωπαϊκή Ιστορία πάνω από την Ιστορία των χωρών της Ε.Ε. Ουσιαστικά ξαναγράφεται η Ιστορία των μελών της Ε.Ε. στην προοπτική ενός ευρωπαϊκού φεντεραλισμού. (2024)
Οικοδομείται, με άλλα λόγια, μια νέα Ιστορία, στρογγυλεμένη, με στόχο να αποδυναμωθούν οι ιστορικές αιχμές και να ομογενοποιηθεί ένα ενιαίο ιστορικό αφήγημα, σχεδόν ουδέτερο, ή μια ευρωπαϊκή Ιστορία που θα θυμίζει μυθιστόρημα πολυσέλιδης πεζής αφήγησης με απομυθοποιημένες διαπλοκές εθνικών ηρώων, με άφθονες ερμηνευτικές εξηγήσεις, οι οποίες περισσότερο θα αφυδατώνουν τα ιστορικά γεγονότα, παρά θα τα αναδεικνύουν στις δυναμικές τους.
Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ιστορικής καταγραφής με εθνικό πρόσημο εκ των πραγμάτων θα απαλειφθούν, γιατί η ενιαία ευρωπαϊκή Ιστορία στην προσπάθειά της να έχει ρόλους συντελεστικούς στη δημιουργία της για όλα τα μέλη της θα προβεί σε εξωραϊσμούς ή σε αποδυναμώσεις μνημειακών βιαιοπραγιών.
Η έκθεση Verheyen αναφέρει ότι «επειδή οι μνήμες στην Ευρώπη είναι γεμάτες από συγκρούσεις και διαμάχες, για τον σχηματισμό μιας συλλογικής μνήμης πρέπει να οδηγηθούμε σε διαδικασίες συμβιβασμού με το παρελθόν». Συνεπώς, η ιστορική καταγραφή των γεγονότων θα μπει σε μια ερμηνευτική η οποία θα έχει ως στόχο τον συμβιβασμό και σαφώς έναν αποχρωματισμό των ιστορικών δεδομένων.
Και συνεχίζει η έκθεση Verheyen: «Επιθυμούμε να έχουμε μια σαφή κατεύθυνση για το μέλλον, η οποία και θα ενισχύει την κοινή πορεία για το μέλλον της Ε.Ε.». Έτσι, λοιπόν, στο όνομα ενός κοινού μέλλοντος, όποιες διαφορές ή αξιώσεις (για παράδειγμα, γερμανικές αποζημιώσεις, κατοχικά δάνεια κ.λπ.) πρέπει να ξεχαστούν. Και αυτό γιατί οι απαιτήσεις δημιουργούν τριβές, οι οποίες δεν βοηθούν στην “ολοκλήρωση ενός κοινού ευρωπαϊκού μέλλοντος”.
Ο Ιταλός φιλόσοφος Τζ. Αγκάμπεν τονίζει ότι «για να έχουμε μια αλήθεια με την Ιστορία, θα πρέπει πρώτα να γίνει ένα ξεκαθάρισμα με το παρελθόν». Ωστόσο, η έκθεση Verheyen θέλει να προχωρήσει με γρήγορες διαδικασίες σε μια ομογενοποίηση της Ιστορίας, η οποία για να επιτευχθεί θα πρέπει να συντελεστούν άμβλυνση των γεγονότων και αποφόρτιση των συναισθημάτων, καθώς και εγκατάλειψη δικαίων αξιώσεων και απαιτήσεων.
Προχωρώντας την ανάγνωση της έκθεσης Verheyen, διαβάζουμε επίσης ότι «η Ιστορία δεν αποτελεί το άθροισμα των γεγονότων του παρελθόντος, αλλά το νόημα που παράγεται μετά την εννοιολόγηση και την επεξεργασία των γεγονότων». Ποιοι, όμως, στο εξής θα παραγάγουν το νόημα της Ιστορίας; Και με ποια κριτήρια και προϋποθέσεις θα προσεγγίσουν τα ιστορικά γεγονότα; [Γνωρίζουμε ποιοί, αυτοί που αποτελούν την Woke χαβούζα]
Ο Ισραηλινός ιστορικός Γιούβαλ Χαράρι, φίλος του Κλάους Σβάμπ, έχει γράψει στον προσωπικό λογαριασμό του στο X ότι «η Ιστορία είναι επικίνδυνη, γι’ αυτό θα πρέπει να ελεγχθεί». Αν η Ιστορία αποτελεί το δημιούργημα του πυραμιδικού συστήματος, ωστόσο στο όνομα της δημοκρατικής πολυφωνίας επιτρέπεται να υπάρχει και άλλη ερμηνευτική κριτική αξιολόγηση των γεγονότων με την ανεύρεση νέων στοιχείων. Στο εξής, η Ιστορία ως «κουλτούρα μνήμης», όπως μας λέει η έκθεση Verheyen, θα πρέπει να είναι μία, ως άλλο Ευαγγέλιο, που δεν θα παραβιάζεται.
Κάτω, λοιπόν, από γενικευμένες κοινωνιολογικές, οικονομικές, θρησκευτικές, βιολογικές, κατηγορίες και έξω από εθνικές πίστεις ή και «ιδεολογικές εξηγήσεις» (που είναι δόκιμο να υπάρχουν, όπως έγραφε ο φιλόσοφος και κοινωνιολόγος Εμίλ Ντιρκέμ), θα σιδερώνει την συνείδησή μας η νέα μονογραφική ιστοριογραφία της Ε.Ε. Έτσι, ο ιστορικός θα αρχίζει από μια χλωμή περιγραφή των γεγονότων, ώστε να μην διεγείρει αντιθέσεις των λαών, θα συνεχίζει με κοινωνικά φαινόμενα που θα αναλύουν περιβάλλοντα, αλλά όχι αγωνιστικές κορυφώσεις για την υπεράσπιση κυριαρχιών, και θα καταλήγει στα ψυχολογικά κίνητρα των πρωταγωνιστών και στην ατομική ψυχοσύνθεσή τους.
Ολ’ αυτά θα αποτελούν γενικευμένες εξηγήσεις, οι οποίες θα είναι εν τέλει εξωπραγματικές (Καρλ Πόπερ) ή θα επιβεβαιώνουν ιστορικά γεγονότα συμπτωματικών αποφάσεων (Πολ Ρικέρ). Δηλαδή, θα αφηγούμαστε ιστορικά γεγονότα κατασκευασμένα (Berr, Langlois, Seignobos) και βιογραφικές χρησιμοθηρίες. Ζήτω, λοιπόν, ο ομογενοποιημένος ιστορικός πολιτισμός του Νόρμπερ Ελίας.
Ψέματα vs Νέα Ψέματα.
Μα και σήμερα αυτό έχει ήδη γίνει -κι όχι μόνο με την ιστορία που είναι σχεδόν καθολικά πλαστή- αλλά με κάθε θέμα που δεν ταιριάζει στην ατζέντα των ελίτ που κυβερνούν τον πλανήτη. Αφου αυτοί τα έφτιαξαν όπως τα γνωρίζουμε, αυτοί θα τα ξανά αλλάξουν κατά πως τους βολεύει. Το ενδιαφέρον στην υπόθεση είναι ότι βρισκόμαστε στο μεταίχμιο της αλλαγής και μπορούμε να δούμε πως χτίζονται από την ελίτ τα παραμύθια με τις αλήθειες (ιστορικές, θρησκευτικές, πολιτικές… κλπ.).
Ας πούμε, δείχνουν τον Αλέξανδρο Γ' τον Μακεδόνα ομοφυλόφιλο ή έκφυλο, και δεν μπορεί κανείς να τους ψέξει γι’ αυτό, αφού είναι οι ίδιοι που τον δημιούργησαν ως ήρωα, στρατηλάτη, εκσυγχρονιστή και θεό. Άρα είναι οι ίδιοι που έχουν το δικαίωμα και την εξουσία να αλλάξουν ξανά το αφήγημα του παραμυθιού, αν τους κάνει κέφι κι εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν ο μαζάνθρωπος πιστεύει το πρώτο παραμύθι ως ‘ιστορική αλήθεια’ και τρομοκρατείται στην σκέψη ότι μπορεί ν’ αλλάξει, ότι τον κοροϊδεύουν, ότι είναι κακοί κλπ. κλπ. Μα, δεν είναι έτσι, όλα τα παραμύθια μπορούν ν’ αλλάξουν απ’ αυτούς που τα φτιάχνουν και κατά καιρούς τ’ αλλάζουν.
Ας πούμε για τον Αλέξανδρο δεν υπάρχει αρχαία πηγή που να αναφέρει την ύπαρξη του καν. Η εκστρατεία του Αλέξανδρου καταγράφηκε υποτίθεται αρχικά στις «Βασιλικές εφημερίδες» ένα είδος επίσημου ημερολογίου που διατηρούσε ο αρχιγραμματέας Ευμένης κατά την διάρκεια της εκστρατείας, οι οποίες όμως χάθηκαν πριν την ολοκλήρωσή της. Στα στοιχεία των «Βασιλικών Εφημερίδων» και σε προσωπικές του αναμνήσεις στηρίχθηκε αργότερα ο στρατηγός του Αλεξάνδρου, Πτολεμαίος. Ακόμη, ο Αριστόβουλος, μηχανικός που υποτίθεται ότι ακολούθησε την εκστρατεία, έγραψε μια από τις πρώτες γνωστές εξιστορήσεις, σε ηλικία 84 ετών. Ωστόσο, ούτε η μία ούτε η άλλη έχουν σωθεί. Άλλοι συγγραφείς των οποίων το έργο έχει χαθεί είναι ο Καλλισθένης που κατέγραψε τα γεγονότα ως τον θάνατό του το 327 π.κ.ε. ο Κλείταρχος ο Αλεξανδρεύς ο οποίος μάλλον είχε γράψει ένα δωδεκάτομο μυθιστόρημα, ο Ονησίκριτος, και ο Νέαρχος.
Το πιο αξιόλογο έργο που έχουμε, είναι αυτό του Φλάβιου Αρριανού «Αλεξάνδρου Ανάβασις» του 2ου αιώνα μ.κ.ε. Ο Αρριανός βασίστηκε πάνω στα έργα του Πτολεμαίου και του Αριστόβουλου, για να γράψει το έργο του. Ένα επίσης σημαντικό έργο είναι το «Historia Alexandri Magni Macedonis» του Κούρτιου Ρούφου (1ος αιώνας), το οποίο είναι επίσης βασισμένο σε προηγούμενα έργα, αλλά σε ορισμένα σημεία περιέχει φανταστικές διηγήσεις.
Αξιόλογος αλλά όχι απαραίτητα αληθής, είναι ο βίος του Αλέξανδρου στο έργο του Πλουτάρχου, «Βίοι Παράλληλοι». Διάσπαρτες πληροφορίες βρίσκονται επίσης στα έργα του Στράβωνα, του Ιώσηπου, του Διόδωρου του Σικελιώτη κ.ά. όλα παρμένα από προγενέστερα έργα που δεν έχουν διασωθεί!! Κοντολογίς, ο μεγάλος στρατηλάτης που υποτίθεται ότι κατέκτησε τον τότε γνωστό κόσμο, με τα αμύθητα πλούτη και την ισχύ ενός θεού… δεν είχε στην κατοχή του μερικές εκατοντάδες προσωπικών βιογράφων; Κανένας δεν έζησε να μας πει την αληθινή ιστορία του; Την αληθινή κι όχι ‘σπασμένο τηλέφωνο’.
Θα μου πεις μα ούτε για τον Ιησού υπήρξε κάποιος βιογράφος, ώστε να πιστοποιείται η ύπαρξη του ιστορικά. Συμφωνώ, μα αυτός δεν υπήρξε ιστορικό πρόσωπο αλλά μια φανταστική θρησκευτική φιγούρα, δηλ. παραμύθι, δεν χρειαζόταν βιογράφους. Η πρώτη αναφορά επίσημη που έχουμε για το άτομό του είναι 200 χρόνια μετά τον υποτιθέμενο θάνατό του. Δηλ. πιαστ’ αυγό και κούρευτο. Αλλά, ο άλλος, ο Μέγας Βασιλιάς, ο Μέγιστος των Ηλιθίων… που υποτίθεται πως είναι ιστορικό πρόσωπο; Ούτε μια βιογραφία του!!! Όχι, δεν μας ξαφνιάζει, γιατί αυτή είναι μια βασική αρχή προπαγάνδας όταν χτίζεις ένα παραμύθι και το πουλάς στις μάζες για ‘αλήθεια’. Ποιός να κάτσει να σκεφτεί τώρα; Και με τι;
Το βασικό-βασικό πρόβλημα είναι ότι ο μαζάνθρωπος πιστεύει τα παραμύθια γι’ αληθινά. Δεν χρειάζεται να έχουν ίχνος αληθοφάνειας για να τα πιστέψουν. Σκοτώνεται και σκοτώνει υπό την σημαία τους και αν του τα πάρει ή του χαλάσει κάποιος το αφήγημα, είναι ικανός να τον σκοτώσει. Η πιθανότητα να γνωρίζει ή να μην γνωρίζει κάτι, αντί να πιστεύει ότι μπούρδα του πουλάνε, δεν παίζει, στον χυλωμένο εγκέφαλό του. Και δυστυχώς γι’ αυτόν, η αλλαγή είναι πάντα επώδυνη.
Κοντολογίς ξανά, αυτά που θέλουν ν’ αλλάξουν δεν είναι καμία αλήθεια μοναδική και αναντικατάστατη, αλλά μια παλαιότερη δική τους κατασκευασμένη αλήθεια που απλά θα την τροποποιήσουν λιγάκι για να ταιριάζει στο σήμερα και στο πως θέλουν να κυβερνήσουν τον κόσμο. Το ‘χουν κάνει χιλιάδες φορές, ε, θα το κάνουν ακόμη μια… δεν τρέχει τίποτα. Μην φοβάσαι δηλαδή ότι θα σου πάρουν την ‘αλήθεια’ και θα σου δώσουν ψέμματα. Όχι, Ψέματα θα σου πάρουν και θα σου δώσουν Νέα Ψέματα.
Αν θέλεις να μην ξεχάσεις τα ψέματα που σε ταΐζουν μέχρι σήμερα, αγόρασε βιβλία ιστορίας για να ‘χεις να τα συγκρίνεις με τα νέα ψέματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου