Οι απίθανοι τύποι, με το τεντωμένο δάχτυλο

Δεν θυμάμαι να γνώρισα στη ζωή μου, πιο αστείους ανθρώπους από τους τέλειους.

Από εκείνους τους απίθανους τύπους που δεν έκαναν λάθος ποτέ, δεν τα έκαναν μαντάρα ποτέ στη ζωή τους.
Εκείνους τους απίθανους τύπους με το δάχτυλο τεντωμένο πάντα, και την κριτική έτοιμη να ξεστομιστεί.
Πόσο βαρετοί.. πόσο δυστυχείς θα πρέπει να είναι μέσα στη μιζέρια της τελειότητάς τους.
Ξέρεις εκείνης της τελειότητας για πράγματα μικρά, ασήμαντα!
Έλα να κάνουμε λάθη σε παρακαλώ...
Έλα να ξεχαστούμε και να μπερδευτούμε και να έχουμε μια καθημερινότητα χαοτική που θα την καταλαβαίνουμε μόνο εμείς!
Έλα να μπερδέψουμε τις μέρες και να κάνουμε έναν χαμό!
Έλα να βγάλουμε τη γλώσσα σ’αυτά τα τοξικά πλασματάκια, που περιμένουν ένα λάθος (για τα δικά τους μέτρα), μια ανάποδη στιγμή, για να ψηλώσουν λίγο...
Έλα να δώσουμε νόημα στην ανιαρή καθημερινότητά τους, για να έχουν να λένε πως βρήκαν ένα λάθος ακόμα!
Πόσο βαρετή πρέπει να είναι η ζωή σου, για να περιμένεις τα λάθη του άλλου με τεντωμένο δάχτυλο, για να του την πεις, όταν γύρω σου η ζωή τρέχει!
Μην θυμώνεις μ’αυτά τα τυπάκια...
Από αυτό ζουν, από αυτό αντλούν ικανοποίηση, από αυτό πορεύονται για να κρυφτούν από τον εαυτό τους.
Τόσο είναι, τόσο μπορούν.. και τόσο μετρούν το ύψος τους.
Γιατί από ανάστημα... δεν!