Όταν το Ηνωμένο Βασίλειο ψήφισε υπέρ του Brexit τον Ιούνιο του 2016, οι παγκοσμιοποιητές έμειναν άναυδοι. Δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Έκαναν ό,τι μπορούσαν για να καθυστερήσουν και να πολεμήσουν το Brexit. Στην συνέχεια, όταν ο Ντόναλντ Τραμπ κέρδισε τις προεδρικές εκλογές τον Νοέμβριο του 2016, οι παγκοσμιοποιητές έμειναν ακόμη πιο έκπληκτοι. Έπεσαν σε πλήρη άρνηση και ‘βαλαν το κεφάλι τους στην άμμο.
Παρηγορήθηκαν με τον ευσεβή πόθο ότι η “Ρωσική ανάμειξη” ήταν υπεύθυνη που έχασαν τις εκλογές και όχι η λαϊκή απόρριψη της ιδεολογίας τους. Ωστόσο, τα πράγματα γίνονταν όλο και χειρότερα για τους παγκοσμιοποιητές. Τόσο η Κίνα όσο και η Ρωσία έγιναν καθαρά εθνικιστικές και γύρισαν εντελώς την πλάτη τους στην παγκοσμιοποίηση. Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι αποτέλεσμα αυτής της τάσης.
Η π(λ)ανδημία ενίσχυσε την τάση απομάκρυνσης από την παγκοσμιοποίηση και τα συνεχιζόμενα προβλήματα της αλυσίδας εφοδιασμού που βλέπουμε αποκαλύπτουν το εύθραυστο υπογάστριό της. Αυτές οι αλυσίδες μπορεί να είναι αποτελεσματικές και οικονομικές, αλλά όταν καταρρέουν, έχουν αντίκτυπο στην παγκόσμια οικονομία. Είναι σαν να τραβάς μια κλωστή σε ένα χαλί. Επηρεάζεται ολόκληρο το χαλί, μέχρι να εξαφανιστεί ολοσχερώς.
Οι παγκοσμιοποιητές λατρεύουν τον βωμό του ελεύθερου εμπορίου. Αλλά το ελεύθερο εμπόριο είναι άλλος ένας ευσεβής πόθος. Δεν υπάρχει έξω από τις αίθουσες διδασκαλίας. Η Γαλλία επιδοτεί την γεωργία. Οι ΗΠΑ επιδοτούν τα ηλεκτρικά οχήματα. Η Κίνα επιδοτεί έναν μακρύ κατάλογο με κρατικά συμβόλαια, φθηνά δάνεια και χειραγώγηση του νομίσματος. Κάθε μεγάλη οικονομία επιδοτεί έναν ή περισσότερους τομείς χρησιμοποιώντας δημοσιονομικά και νομισματικά εργαλεία, καθώς και δασμούς αλλά και μη δασμολογικά εμπόδια στο εμπόριο.
Η Αμερική έγινε πλούσια και ισχυρή από το 1787-1962, μια περίοδο 175 ετών, χρησιμοποιώντας δασμούς, επιδοτήσεις και άλλα εμπόδια στο εμπόριο για να καλλιεργήσει την εγχώρια βιομηχανία και να προστατεύσει τις καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας στην μεταποίηση. Από το 1962, οι ΗΠΑ γύρισαν την πλάτη στην επιτυχημένη κληρονομιά της προστασίας των θέσεων εργασίας και της βιομηχανίας τους και υιοθέτησαν την θεωρία του ελεύθερου εμπορίου. Αυτό έγινε αρχικά μέσω της Γενικής Συμφωνίας Δασμών και Εμπορίου, ή GATT, ενός από τους αρχικούς θεσμούς του Bretton Woods, εκτός από την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ.
Ενάντια στο μερκαντιλιστικό σύστημα ήταν η θεωρία/ευσεβής πόθος του ελεύθερου εμπορίου που βασιζόταν στο συγκριτικό πλεονέκτημα, όπως υποστηρίχθηκε από τον Βρετανό οικονομολόγο Ντέιβιντ Ρικάρντο στις αρχές του 19ου αιώνα. Η θεωρία του Ρικάρντο έλεγε ότι τα εμπορικά έθνη είναι προικισμένα με χαρακτηριστικά που τους έδιναν ένα σχετικό πλεονέκτημα στην παραγωγή ορισμένων αγαθών έναντι άλλων.
Τα χαρακτηριστικά αυτά μπορεί να είναι οι φυσικοί πόροι, το κλίμα, ο πληθυσμός, τα ποτάμια συστήματα, η εκπαίδευση, τα λιμάνια, η οικονομική ικανότητα ή οποιοσδήποτε άλλος παράγοντας παραγωγής. Τα έθνη θα πρέπει να παράγουν εκείνα τα αγαθά ως προς τα οποία έχουν φυσικό πλεονέκτημα και να συναλλάσσονται με άλλα έθνη για αγαθά στα οποία το πλεονέκτημα δεν ήταν τόσο μεγάλο.
Οι χώρες θα πρέπει να εξειδικεύονται σε αυτό που κάνουν καλύτερα και να αφήνουν τους άλλους να εξειδικεύονται επίσης σε αυτό που κάνουν καλύτερα. Τότε οι χώρες θα μπορούσαν απλώς να ανταλλάσσουν τα αγαθά που παράγουν οι ίδιες με τα αγαθά που παράγουν οι άλλοι. Όλες οι πλευρές θα ήταν καλύτερα, επειδή οι τιμές θα ήταν χαμηλότερες ως αποτέλεσμα της εξειδίκευσης σε εκείνα τα αγαθά στα οποία έχουν ένα φυσικό πλεονέκτημα.
Αυτό λειτουργεί στην θεωρία, όχι στην πράξη.
Είναι μια ωραία θεωρία που συνοψίζεται στην ιδέα ότι ο Τομ Μπρέιντι δεν πρέπει να κουρεύει το γκαζόν του, επειδή είναι πιο λογικό να πληρώνει έναν κηπουρό, ενώ προπονείται στο ποδόσφαιρο.
Για παράδειγμα, εάν το Ηνωμένο Βασίλειο είχε πλεονέκτημα στην παραγωγή κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων και η Πορτογαλία είχε πλεονέκτημα στην παραγωγή κρασιού, τότε το Ηνωμένο Βασίλειο και η Πορτογαλία θα έπρεπε να ανταλλάξουν μαλλί με κρασί. Αλλά αν η θεωρία του συγκριτικού πλεονεκτήματος ήταν αληθινή, η Ιαπωνία θα εξακολουθούσε να εξάγει τόνο αντί για αυτοκίνητα, υπολογιστές, τηλεοράσεις, χάλυβα και πολλά άλλα.
Το πρόβλημα με την θεωρία του συγκριτικού πλεονεκτήματος είναι ότι οι συντελεστές παραγωγής δεν είναι μόνιμοι και δεν είναι ακίνητοι.
Αν η εργασία μετακινηθεί από την ύπαιθρο στην πόλη στην Κίνα, τότε ξαφνικά η Κίνα έχει συγκριτικό πλεονέκτημα στην φθηνή εργασία. Αν το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο μετακινηθεί από τις τράπεζες της Νέας Υόρκης σε άμεσες ξένες επενδύσεις σε κινεζικά εργοστάσια, τότε η Κίνα έχει συγκριτικό πλεονέκτημα και στο κεφάλαιο.
Σύντομα, η Κίνα θα έχει το πλεονέκτημα σε εργατικό δυναμικό και κεφάλαιο και θα έχει τεράστια εμπορικά πλεονάσματα με τις ΗΠΑ, θέτοντας τους Αμερικανούς στην ανεργία και κλείνοντας τα αμερικανικά εργοστάσια στην διαδικασία. Ακόμη χειρότερα, χώρες όπως η Κίνα μπορούν να αντλήσουν συγκριτικό πλεονέκτημα από το πουθενά με κρατικές επιδοτήσεις.
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι ΗΠΑ είναι ένα κορόιδο του ελεύθερου εμπορίου και όλοι οι άλλοι παραβιάζουν τους κανόνες. Σε έναν κόσμο όπου μερικά κόμματα είναι ελεύθεροι έμποροι αλλά τα περισσότερα είναι μερκαντιλιστές, οι οποίοι κερδίζουν κάθε φορά. Είναι σαν παράσιτα που απομυζούν τους ελεύθερους εμπόρους.
Παγκοσμιοποίηση με κάθε κόστος.
Αλλά για τους παγκοσμιοποιητές, το ηθικό τόξο του σύμπαντος στρέφεται προς μια κατεύθυνση κι αυτή είναι προς την συνεχή παγκοσμιοποίηση. Επομένως, ο λαϊκισμός και ο προστατευτισμός είναι ηθικά κακά που πρέπει να καταδικαστούν. Οι παγκοσμιοποιητές συνειδητοποίησαν με πόνο ψυχής, ότι η εθνικιστική τάση δεν είναι μια ανωμαλία αλλά μια ισχυρή δύναμη που αντιστρέφει τις παγκοσμιοποιητικές τους πολιτικές, οι οποίες ήταν σε άνοδο ήδη από το 1989, ή ακόμη και από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ιδρύθηκαν θεσμοί όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα για να προωθήσουν τους παγκοσμιοποιητικούς στόχους.
Αλλά αυτή την στιγμή, το ελεύθερο εμπόριο βρίσκεται σε κίνδυνο, οι νομισματικοί πόλεμοι είναι ανεξέλεγκτοι, υπάρχει ένας πραγματικός πόλεμος στην Ανατολική Ευρώπη και γεωπολιτικές εστίες όπως η Ταϊβάν γίνονται όλο και πιο επικίνδυνες κι ασταθείς.
Τι συνέβη στην παγκοσμιοποίηση;
Ο επικεφαλής της παγκοσμιοποίησης είναι ο ακαδημαϊκός Jeffrey D. Sachs του Πανεπιστημίου Columbia. Ηγήθηκε της εκστρατείας για λύσεις “αγοράς” στην Ρωσία την δεκαετία του 1990, η οποία κατέληξε σε κατάληψη από ολιγάρχες και στην άνοδο του Πούτιν. Ηγήθηκε επίσης του “ανοίγματος” της Κίνας στις αρχές της δεκαετίας του 2000, το οποίο οδήγησε στην άνοδο του Σι Τζινπίνγκ και στην ισχυρότερη μορφή κομμουνισμού μετά το θάνατο του Μάο Τσετούνγκ.
Είναι ο Sachs πρόθυμος να παραδεχτεί τυχόν λάθη; Όχι. Όπως άλλωστε και οι περισσότεροι παγκοσμιοποιητές που είναι πολύ αλαζόνες για να αμφισβητήσουν τις κοσμοθεωρίες και τις υποθέσεις τους, ο Sachs λέει ότι το πρόβλημα είναι η ίδια η δημοκρατία.
Ο Sachs θέλει να εγκαταλείψει την παραδοσιακή ψηφοφορία στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο για να δημιουργήσει ένα σύστημα πιο ευνοϊκό για τους παγκοσμιοποιητές. Σίγουρα, μπορείτε να αφήσετε τους ψηφοφόρους να επιλέξουν τον κεντροδεξιό υποψήφιο “χ” ή τον κεντροαριστερό υποψήφιο “ψ”, οι οποίοι μπορεί να απέχουν 10% σε πολλά θέματα. Κανένας όμως από τους δύο δεν θα ταράξει πραγματικά τα νερά και δεν θα έχει καμία θεμελιώδη διαφωνία με την παγκοσμιοποίηση γενικά.
Οι παγκοσμιοποιητές δεν σας εμπιστεύονται.
Όσον αφορά τους παγκοσμιοποιητές, δεν μπορούν να εμπιστευθούν τους ψηφοφόρους για θεμελιώδη ζητήματα όπως το Brexit. Επίσης, δεν μπορούν να τους εμπιστευτούν στο να ψηφίσουν εναντίον προεδρικών υποψηφίων όπως ο Τραμπ. Τέτοιες αποφάσεις πρέπει να είναι πέρα από τον δημοκρατικό έλεγχο. Στην πραγματικότητα, το περιοδικό Time δημοσίευσε ένα άρθρο που πανηγύριζε για το πώς οι ελίτ των επιχειρήσεων και των μέσων ενημέρωσης ουσιαστικά συνωμότησαν για να αποτρέψουν τον Τραμπ από το να κερδίσει τις εκλογές του 2020.
Η άρνηση των μέσων ενημέρωσης να καλύψουν το ολοφάνερο και πέραν πάσης αμφιβολίας σκάνδαλο με τον φορητό υπολογιστή του Χάντερ Μπάιντεν είναι μόνο ένα παράδειγμα. Πρώην αξιωματούχοι των μυστικών υπηρεσιών συμμετείχαν υποστηρίζοντας την εξόφθαλμη προπαγάνδα ότι δήθεν έφερε όλα τα χαρακτηριστικά της “ρωσικής παραπληροφόρησης”. Φυσικά, όλοι γνωρίζουμε ότι ο φορητός υπολογιστής ήταν πραγματικός όπως και όλες οι κατηγορίες. Αλλά δεν θα επέτρεπαν αυτό το ασήμαντο θέμα, να επηρεάσει τις εκλογές και -Κθούλου φυλάξει- ξαναβγεί ο Τραμπ.
Εν τω μεταξύ, οι πρόσφατες αποκαλύψεις του Twitter αποκάλυψαν τον βαθμό στον οποίο η εταιρεία συνεργάστηκε με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση για να λογοκρίνει απόψεις που δεν της άρεσαν. Το συμπέρασμα είναι ότι, όταν οι ελίτ δεν επιθυμούν το πιθανό αποτέλεσμα, απλά αλλάζουν τους κανόνες.
Ο δούρειος ίππος της “κλιματικής αλλαγής”
Ένα άλλο θέμα που ενώνει τους παγκοσμιοποιητές είναι η δήθεν “κλιματική αλλαγή”. Οι παγκοσμιοποιητές υποστηρίζουν ότι η “κλιματική αλλαγή” είναι πολύ σημαντική για να την εμπιστευτούν στους ψηφοφόρους των μεμονωμένων χωρών. Η “κλιματική αλλαγή” είναι η τέλεια κάλυψη για την παγκοσμιοποίηση, επειδή η καταπολέμησή της απαιτεί μια διεθνώς συντονισμένη πολιτική που θα ασκείται από τις ελίτ, εις βάρος των λαών και των εθνών.
Η πραγματική τους ατζέντα είναι να ορίσουν ένα “παγκόσμιο πρόβλημα”, ώστε να μπορούν να προωθήσουν “παγκόσμιες λύσεις”, όπως η παγκόσμια διακυβέρνηση, η παγκόσμια φορολογία και η παγκόσμια διακυβέρνηση από τις ελίτ. Δεν έχει σημασία ότι η πραγματική επιστήμη πίσω από την υστερική κινδυνολογία για το κλίμα είναι εξαιρετικά αδύναμη.
Δυστυχώς, τα μέσα ενημέρωσης, οι εταιρείες, οι κυβερνήσεις και οι διεθνείς οργανισμοί διοικούνται κυρίως από παγκοσμιοποιητές. Και πολλοί από αυτούς εργάζονται σκληρά για να φιμώσουν την διαφωνία. Βρισκόμαστε ήδη σε έναν “Θαυμαστό Νέο Κόσμο”, στο χέρι μας είναι να μην επιτρέψουμε την συνέχισή του. Τα βασικά μας εργαλεία/όπλα γι’ αυτό, είναι ο χρονισμός, η αισθητική, η παραπλάνηση, η διάκριση και η θέληση.
Ο κόσμος αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς – Οι ΗΠΑ χάνουν την πρωτοκαθεδρία.
Γιατί η Αφρική είναι τόσο σημαντική για την Ρωσία; Η απάντηση είναι απλή. Για τον ίδιο λόγο που είναι σημαντική για την Κίνα και επειδή μπορεί να φέρει τεκτονικές αλλαγές στο παγκόσμιο status quo, που ήδη αλλάζει. Υποδεχόμενος τους Αφρικανούς ηγέτες στην Αγία Πετρούπολη για την Σύνοδο Κορυφής Ρωσίας – Αφρικής (27 -28/7/2023) ο Vladimir Putin ήταν αποκαλυπτικός:
«Θα συνεχίσουμε να βοηθάμε τους Αφρικανούς εταίρους μας με κάθε δυνατό τρόπο για να ενισχύσουν την εθνική και πολιτιστική κυριαρχία τους αλλά και να συμμετάσχουν περισσότερο ενεργά στην επίλυση περιφερειακών και παγκόσμιων ζητημάτων»
Ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Dmitry Peskov υποστήριξε ότι οι δυτικές χώρες, ιδιαίτερα οι ΗΠΑ και η Γαλλία, ασκούσαν «άνευ προηγουμένου πίεση» στις αφρικανικές χώρες για να τις εμποδίσουν να παρευρεθούν στη σύνοδο κορυφής».
Ενεργός ο ρόλος της Αφρικής στην Πολυπολιτισμικότητα.
Με άλλα λόγια: οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Γαλλίας ανησυχούν ότι η Ρωσία θα βοηθήσει τα αφρικανικά κράτη «να ενισχύσουν την εθνική και πολιτιστική κυριαρχία και να συμμετάσχουν πιο ενεργά στην επίλυση περιφερειακών και παγκόσμιων ζητημάτων», και έτσι κάνουν ό,τι μπορούν για να παρεμποδίσουν ορισμένους από τους προσκεκλημένους να λάβουν μέρος στη Σύνοδο. Σύμφωνα με Ρώσους αξιωματούχους, στη σύνοδο κορυφής θα συμμετάσχουν 49 αφρικανικές αντιπροσωπείες, με 17 κυβερνήσεις να εκπροσωπούνται από αρχηγούς κρατών.
Οποιοδήποτε από αυτά τα 49 κράτη που δεν θα εμφανιστούν θα ήταν σημάδι επιτυχίας για τις προσπάθειες ΗΠΑ-Γαλλίας να καταπνίξουν την προσπάθεια της Ρωσίας. Καθώς ο κόσμος αναμένει την δεύτερη Σύνοδο Κορυφής Ρωσίας-Αφρικής και το Οικονομικό και Ανθρωπιστικό Φόρουμ Ρωσίας-Αφρικής στην Αγία Πετρούπολη, ο Ρώσος πρόεδρος εξέφρασε την υποστήριξή του στην ανερχόμενη διεθνή εξουσία της Αφρικής.
Σε άρθρο του πριν από την σύνοδο κορυφής, ο Putin σημείωσε ότι η συνεργασία της Ρωσίας με την Αφρική έχει τις ρίζες της στην σταθερότητα, την εμπιστοσύνη και την καλή θέληση. Τόνισε ότι η Ρωσία πάντα υποστήριζε τα αφρικανικά κράτη στον αγώνα τους ενάντια στην αποικιακή καταπίεση και στην ανάπτυξη των κρατών, της κυριαρχίας τους και των αμυντικών τους δυνατοτήτων. Προφανώς, η Ρωσία (ακριβώς όπως η Κίνα, στην προσέγγισή της) βασίζεται στις αρνητικές εμπειρίες των αφρικανικών κρατών από τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, προκειμένου να τα προσελκύσει σε μια εναλλακτική λύση στο εκμεταλλευτικό και καταναγκαστικό μοντέλο της Δύσης.
Απώτερος στόχος της Ρωσίας οι εποικοδομητικές, επωφελείς, διεθνείς σχέσεις να εδραιωθούν και να αναπτυχθούν με τέτοιο τρόπο, ώστε να υποστούν ήττα τα σχέδια της ιμπεριαλιστικής συλλογικής Δύσης, επισημαίνει σε ανάλυσή του ο γεωπολιτικός αναλυτής Eric Zeusse. Το μοντέλο των διεθνών σχέσεων υπεροχής-υποταγής που είναι ουσιαστικά οικουμενικό στην θεωρία και στις συζητήσεις της δυτικής πολιτικής επιστήμης θα γίνεται όλο και λιγότερο επιτυχημένο και θα αποδυναμώνεται διαρκώς μέχρι να καταστραφεί.
Πώς διαμορφώθηκε το παγκόσμιο status quo
Η πηγή αυτής της σύγκρουσης Βορρά/Νότου και Ανατολής/Δύσης εμφανίστηκε για πρώτη φορά τον Αύγουστο του 1941, όταν ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Franklin Delano Roosevelt επισκέφθηκε για πρώτη φορά το Ηνωμένο Βασίλειο. Συναντήθηκε με τον Βρετανό πρωθυπουργό Winston Churchill, προκειμένου να συντονίσουν τις απαντήσεις των κυβερνήσεών τους στα σχέδια του Adolf Hitler να κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο. Roosevelt και Churchill συγκρούστηκαν.
Ο Βρετανός πρωθυπουργός δεσμεύτηκε να συνεχίσει την αυτοκρατορία του, έναντι του Roosevelt που τον καταδίκαζε ως σχέση αφέντη-σκλάβου σε διεθνές επίπεδο και ως εκ τούτου αποκρουστική σε κάθε υποστηρικτή της δημοκρατίας. Οι δύο ηγέτες είχαν επομένως έντονη αντίθεση σχετικά με το ποια θα έπρεπε να είναι η παγκόσμια τάξη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά ο Αμερικανός πρόεδρος αποφάσισε να αναστείλει αυτή τη διαφωνία μέχρι οι Σύμμαχοι να κερδίσουν τον πόλεμο απέναντι στη Γερμανία.
ΟΗΕ ή Pax Americana;
Σε εκείνη την συνάντηση του 1941, ο Roosvelt (μαζί με τον επικεφαλής βοηθό του σε αυτό Sumner Welles) ξεκίνησε τον σχεδιασμό του για ένα μελλοντικό ΟΗΕ που θα ήταν μια παγκόσμια δημοκρατική ομοσπονδία κρατών, ενώ ο Churchill άρχισε τον προγραμματισμό του για μια μελλοντική Pax Americana, με στόχο την κατάκτηση της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Churchill επιθυμούσε αυτό που τελικά έγινε πραγματικότητα: Ο «Ψυχρός Πόλεμος». Σύμφωνα με το σχέδιο του Churchill που είχε οραματιστεί ως νέος στα τέλη του 19ου αιώνα, το Ηνωμένο Βασίλειο θα χρησιμοποιούσε «παγίδες» για να ανακτήσει τον έλεγχο στις ΗΠΑ και έτσι θα συνέχιζε και να επεκτείνει περαιτέρω την αυτοκρατορία της Αγγλίας υποτάσσοντας και την αμερικανική δύναμη μέσω μία κοινής «Ειδικής Σχέσης» που εγκαινιάστηκε επί προεδρίας Truman και παραμένει κυρίαρχο μέχρι σήμερα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Η Ειδική Σχέση
Ο Roosvelt πέθανε στις 12 Απριλίου 1945, ο Truman ανέλαβε πρόεδρος και η Διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο που κατήρτισε τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ ή τον «Χάρτη» -την βάση για το μελλοντικό διεθνές δίκαιο- συνήλθε από τις 25 Απριλίου έως τις 26 Ιουνίου 1945, όπου τελικά κυριάρχησαν οι επιδιώξεις του Truman. Στην ουσία δημιουργήθηκε ένας πολύ αποδυναμωμένος ΟΗΕ. Η Ρωσία και η Κίνα σήμερα προσπαθούν να δημιουργήσουν σταδιακά τον τύπο της διεθνούς παγκόσμιας τάξης που σχεδίαζε να δημιουργήσει ο Roosvelt μόλις το Ηνωμένο Βασίλειο, η Σοβιετική Ένωση και οι ΗΠΑ θα κερδίσουν μαζί τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η κοινή προσπάθεια τώρα της Ρωσίας και της Κίνας προσπαθεί να αναιρέσει το σχέδιο του Truman για την παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ. Για να πάρει «σάρκα και οστά» το λεγόμενο αντιιμπεριαλιστικό σχέδιο Ρωσίας/Κίνας, θα χρειαστεί να γίνουν τροποποιήσεις στον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, ώστε να επαναπροσδιοριστεί ο όρος «επιθετικότητα». Στόχος είναι η έννοια του «εγκλήματος πολέμου», να αποκτήσει πραγματικό νόημα και να μην είναι απλώς μια φράση στην διεθνή προπαγάνδα, που θα αφορά περισσότερο την διεθνή πολιτική παρά το πραγματικό διεθνές δίκαιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου