Στους δικούς σου φράχτες θα χτυπάς όσος και αν είναι ο μισθός σου. Όποια και αν είναι η κυβέρνηση οι φράχτες σου δεν πρόκειται να εξαφανιστούν από μόνοι τους. Λόγω αυτών συμβαίνουν τα γεγονότα της ζωής σου, όχι λόγω εξωτερικών παραγόντων. Αντίθετα οι φράχτες μας, διαμορφώνουν μαζικά τους εξωτερικούς παράγοντες!
Περίεργοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Η λύση είναι μπροστά μας, μα συνήθως τη κλωτσάμε, φωνάζοντας πως θέλουμε τη λύση! Συνήθως παραδινόμαστε στο ύπουλο, επαναλαμβανόμενο εικοσιτετράωρο. Μας κατατρώνε τα θέλω μας και όσο τα θάβουμε, μας αρρωσταίνουν.
Καμιά φορά κάνουμε αυτό που πρέπει σύμφωνα με τους φράχτες μας. Καμιά φορά το κάνουμε για πάντα. Καμιά φορά αυτοκτονούμε δισεκατομμύρια φορές κάνοντας πράγματα που σιχαινόμαστε, ζώντας μια ζωή που μας αηδιάζει. Μα πάντα φοβόμαστε τον θάνατο. Και ναι, τον φοβόμαστε γιατί είναι πιο έντιμος από την αναμονή ζωής, είναι τελικός. Χάνεται και η παραμικρή ελπίδα ότι κάποτε θα αρχίσουμε να ζούμε.
Λοιπόν, τι μου συγκρίνεις μωρέ; Ποιο θαύμα μπροστά στο να φτάνεις εκεί που μπορείς; Ποια γιορτή, ποια ηδονή απέναντι στο να είσαι εξ ολοκλήρου ο εαυτός σου;
Ένας άνθρωπος που αναλαμβάνει την ευθύνη απέναντι στον εαυτό του και στον κόσμο. Ένας μαχόμενος, νικητής. Σπάει φράχτες, τους δικούς του φράχτες, τους φόβους του, τις ταλαιπωρίες του, τα απωθημένα του, τον κακό του εαυτό και αξίζουν οι μέρες του. Δεν υποκύπτει στην ανθρώπινη παγίδα του βάλτου, μεταμορφώνεται, εξελίσσεται. Ξεχωρίζει μες τη θανατίλα.
Και αν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι συγκεντρώνονταν; Πώς θα ήταν; Θα ήταν ζωή μάλλον. Θα ήταν δικαιοσύνη υποθέτω, αλληλεγγύη, δημιουργία, αγάπη. Ένα διασκεδαστικό ταξίδι, ένα δώρο! Έτσι φαντάζομαι τη ζωή μου, το μοναδικό μου ταξίδι. Λοιπόν το καθορίζω. Παίρνω θέση. Μιλάω. Προσπαθώ. Γεύομαι. Αγαπώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου