Ποιος λυπάται αληθινά από τα βάθη της καρδιάς του

Τα μυστικά της ψυχής μας!

Ένας κόσμος γεμάτος εικόνα.
Δείχνουμε τις ωραίες μας στιγμές, ανεβάζουμε φωτογραφίες με τον “όμορφο” εαυτό μας, μα ποιος τολμάει να δει τα σκοτάδια του;

Ποιος έχει το σθένος να δει τον εαυτό του ολόκληρο;
Πασαλείμματα κάνει. Μπαλώματα στο ρούχο της ψυχής του εκεί που χρειάζεται ξήλωμα και ράψιμο απ’ την αρχή.

Ποιος τολμά να ζήσει νέα αρχή όταν επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια λάθη;
Ποιος έχει την ανδρεία να αναλάβει το δικό του μερίδιο ευθύνης;
Ποιος λυπάται αληθινά από τα βάθη της καρδιάς του για ό,τι είπε, ή δεν είπε, για ό,τι έκανε ή δεν έκανε;

Ένας κόσμος κρυφός και κρυμμένος που φοβάται την αλήθεια σαν το διάολο που φοβάται το λιβάνι.
Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται την Αλήθεια;
Πόση αρρωστημένη γοητεία ασκεί αλήθεια το σκοτάδι;

Πόσες αναπάντητες ερωτήσεις και ανείπωτα που χείλη δεν τόλμησαν να πουν;
Όταν ουρλιάζουν οι λέξεις, ουρλιάζουν οι ψυχές γιατί δεν αντέχουν το ψέμα.

Ο κόσμος μας γέμισε Ιούδες που φιλούν υπέροχα, μα στην επόμενη γωνία σου μπήγουν τα καρφιά στα χέρια.
Σε ποτίζουν ξύδι και χλευάζουν τον πόνο της ψυχής σου που δεν αντέχει την αρρώστια αυτού του κόσμου.

Κι εσύ αντί να αποδυναμώνεσαι, δυναμώνεις για να ξορκίσεις τη μαυρίλα και τη σύγχυση αυτού του κόσμου.
Αν αγαπήσεις τον Ιούδα, αυτός θα σε προδώσει.
Αν αγαπήσεις τον εαυτό σου μέσα, θα σε λυτρώσει!
Αν δεν μείνεις στο σκοτάδι, θα συναντήσεις το Ερεβοκτόνο Φως.
Θα περάσεις δύσκολα, μα στο τέλος θα αναστηθείς!

Συγχώρα και προχώρα!

Και πες τα όλα.
Όλα τα ανείπωτα φανέρωσε, τίποτα να μη μείνει κρυμμένο.
Τα κρυμμένα, έρχεται μια μέρα που σκάνε γιατί δεν φανερώθηκαν στην ώρα τους. Και τότε πονάνε ακόμα περισσότερο.

Νομίζουμε πως η αλήθεια πονάει μα πείστηκε ο κόσμος με αυτό και όλο την αποφεύγει.
Τα ψέματα πονάνε και σφάζουν σαν το μαχαίρι.
Η Αλήθεια λυτρώνει πάντα!

Ελευθερώνει απ’ την σκλαβιά των παθών και της εικόνας.
Γιατί μεγάλο πάθος και σκλαβιά των ανθρώπων έγινε η εικόνα τους.
Να φαίνομαι, μα όχι να είμαι!

Να είμαι απών από μένα για να μη με δουν ολόκληρο και με καταλάβουν. Και αλλοίμονό μου αν με καταλάβουν. Θα πρέπει τότε να ψάξω έναν άλλο εαυτό από τον ψεύτικο που είχα. Και είναι τόσο τρομακτικό αυτό!

Τόσα χρόνια να δείχνω κάτι που δεν είμαι και τώρα να ψάχνω να επαναπροσδιοριστώ.
Μα πως να πάω στην αλήθεια, αφού με ψέματα γαλουχήθηκα και εκεί έμαθα να κατοικώ;

Τι να φανερώσω αφού δεν με ξέρω;
Ποιο μυστικό εαυτό που εγώ ο ίδιος δεν έχω συναντήσει;

Ζούμε στα κρυφά, στα κρυμμένα, μα όχι στα μυστικά.
Κρυβόμαστε από τον εαυτό μας και τους άλλους, λέμε ψέματα και δεν κρατάμε μυστικά.

Όχι μυστικά από τους άλλους. Τα μυστικά της ψυχής μας δεν συναντάμε. Ούτε μιλάμε μαζί της, ούτε την ακούμε, ούτε την προστατεύουμε.
Ψάχνουμε Ιούδες,
Πόντιους Πιλάτους που νίπτουν τας χείρας τους και δεν παίρνουν θέση.

Μα όλη τη δουλειά να φανερωθούν τα ανείπωτα, η ψυχή μας μυστικά την κάνει με τόση ιερότητα και καθαρότητα που την κατάλληλη στιγμή μας πληροφορεί την Αλήθεια.

Και τότε δεν σε νοιάζουν οι Ιούδες γιατί το τέλος τους είναι γνωστό.
Σε νοιάζει μόνο που μυστικά ακούς εκείνη να σε οδηγεί στο μυστικό δείπνο της καρδιάς σου!
Εκεί που τίποτα δε μένει κρυμμένο, αφού λούζεται στο Ερεβοκτόνο Φως!