Λιονταρίσια η τροφή που με τάισε ο Νίτσε στην πιο κρίσιμη, την πιο πεινασμένη στιγμή της νιότης' θράσεψα, δεν μπορούσα πια να χωρέσω στο σημερινό άνθρωπο, όπως τον κατάντησαν.
Α! φώναζα αγαναχτισμένος, η παμπόνηρη θρησκεία που μετατοπίζει τις αμοιβές και τιμωρίες σε μελλούμενη ζωή, για να παρηγορήσει τους σκλάβους, τους κιοτήδες, τους αδικημένους, και να μπορέσουν να βαστάξουν αγόγγυστα τη σίγουρη επίγεια ζωή και να σκύβουν υπομονετικά το σβέρκο στους αφεντάδες!
Τι οβράικη Αγία Τράπεζα η θρησκεία ετούτη, που δίνεις μια πεντάρα επίγεια ζωή και εισπράττεις αθάνατα εκατομμύρια στην άλλη!
Τι απλοϊκότητα, τι πονηριά, τι τοκογλυφία!
Όχι, δεν μπορεί να' ναι λεύτερος που ελπίζει Παράδεισο ή που φοβάται την Κόλαση!
Ντροπή πια να μεθάμε στις ταβέρνες της ελπίδας!
Ή κάτω στα υπόγεια του φόβου.
Πόσα χρόνια και δεν το' χα καταλάβει, κι έπρεπε να'ρθει ο άγριος ετούτος προφήτης να μου ανοίξει τα μάτια!
Ως τώρα, όλη την κυβέρνηση του κόσμου την είχαμε εμπιστευτεί στο Θεό' μπας και ήρθε η σειρά του ανθρώπου ν'αναλάβει την ευθύνη;
Να δημιουργήσουμε ένα κόσμο, τον κόσμο μας, με τον ιδρώτα του προσώπου μας;
Νίκος Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(
Atom
)
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΙΔΕΕΣ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΑΧΑ ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΟΥΝ ΙΔΕΕΣ , ΚΑΙ ΑΥΤΕΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΟ ΜΠΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΤΙΣ ΚΟΥΒΑΛΑΕΙ . ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή