Οι άνθρωποι έχουμε τόση ανάγκη ο ένας τον άλλον, για ένα άγγιγμα, μια λέξη, μια αγκαλιά, για να μοιραστούμε το συναίσθημα- ευχάριστο και στενάχωρο- κι αντί γι’ αυτό δημιουργούμε τείχη... ψηλά τείχη.. μην τυχόν και μας δουν.. μην τυχόν και μας νιώσουν... φοβόμαστε να είμαστε καλά μην τυχόν και... μας ζηλέψουν και μας κάνουν κακό... μας εκμεταλλευτούν... φοβόμαστε να μην είμαστε καλά μην τυχόν και μας λυπηθούν και φυσικά, δεν αντέχουμε τον οίκτο κανενός... πολύ μεγάλη η αξιοπρέπεια μας για να το αντέξει αυτό.. και η αλήθεια είναι πως σαφώς μπορεί να συμβούν αυτά.
Και υπάρχει κι άλλος φόβος... αδιαφορία λέγεται.. ποιος ενδιαφέρεται για το πώς νιώθω... για το τι θέλω... ας μη δώσω καλύτερα τροφή για σχόλια. Ας κλείσω καλά το κλουβί μου... χρυσό κατά προτίμηση έτσι για να αρέσει καλύτερα.. ή μαύρο; Για να έχω περισσότερους οπαδούς μιας και το μαύρο έλκει... το δικό μου μαύρο... αυτό που περίτεχνα καλύπτει το δικό σου... και μετά... και μετά... πιο καλή η μοναξιά... μια μοναξιά όμως που δεν αντέχω... που με πνίγει... όχι μια κι έξω... αργά-αργά και βασανιστικά ρουφάει το οξυγόνο μου, ρουφάει το αίμα μου, ρουφάει εμένα ολόκληρο, μέχρι να με καταπιεί... μέχρι να μην υπάρχω πια... και τότε είναι πια αργά.
Κρυβόμαστε πίσω από λέξεις, πολλές, αμέτρητες, κενές, πίσω από γενικότητες που δεν ενδιαφέρουν ούτε εμάς τους ίδιους. Δίνουμε αξία σε πράγματα χωρίς αξία, και το πιο σημαντικό όλων το μηδενίζουμε χωρίς δεύτερη σκέψη.
ΧΡΟΝΟΣ
Κανείς δεν ξέρει πότε θα είναι ο τελευταίος κόκκος άμμου της δικής του κλεψύδρας.. κι όμως τον σπαταλάμε σα να μην έχει καμία αξία... τον κοστολογούμε μηδέν, το απόλυτο μηδέν, με εξαίρεση τη δουλειά μας που τότε ποτέ η πληρωμή του δε μας είναι ικανοποιητική, τότε έχουμε τη γνώση πως δουλεύουμε ”τσάμπα” αλλά τι να κάνουμε εκεί μας “κατάντησαν”, αυτοί, οι άλλοι, θα μας πεθάνουν, αυτοί οι άλλοι ευθύνονται για όλα.
Τα πράγματα σαφώς και θα έπρεπε να ήταν αλλιώς, δηλαδή… θα έπρεπε το αφεντικό να μου μιλούσε γλυκά και τρυφερά, ο/η σύντροφος/σύζυγος να μη ροχάλιζε, να μην είχα αρχή φαλάκρας τόσο νωρίς, και το παιδί να διάβαζε τα μαθήματά του χωρίς παρακάλια, να ήμουν πιο ψηλός, να ήταν πιο μεγάλο το σπίτι μου, να μην είχα τόσο ανάξιους εργαζόμενους, να είχα κι ένα εξοχικό κάπου, κι αν το έχω ας έχω κι ένα δεύτερο κάπου αλλού. Και κάθε ΠΡΕΠΕΙ σκάει μέσα στο κεφάλι μας, πιάνει όλο τον τόπο αυτό το ανικανοποίητο, ο θυμός, η αυτοδικαίωση, τόσο που να μη χωρά καμιά ευτυχισμένη σκέψη, κανένα βαθύ γαλήνεμα..
Ίσως η πιο βαθιά σύνδεση με τη ζωή βρίσκεται στην τέχνη να είσαι ανοιχτός στα λάθη, να μη σου πω και θετικός ακόμα. Πάψε να θεωρείς πως τα ξέρεις όλα, άρχισε να ακούς πρώτα το μέσα σου και μετά τους άλλους, από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο, άφησε χώρο στην ψυχή και στο μυαλό σου για το διαφορετικό, επίλεξε εσύ αυτό που σου ταιριάζει και κάνε το δικό σου, απόλαυσε το.
Κάποτε έβλεπα με τρόμο τα 35 και νόμιζα φτάνοντάς τα θα ήμουν γέρος. Τι λάθος, μιας και σήμερα, αισθάνομαι πιο νέος και πολύ πιο τολμηρός από τα 20 μου. Ξεκινώντας τη δουλειά μου είχα απαιτήσεις για το πώς θα ’πρεπε να πάει. Για το πώς θα πρέπει να είναι η ζωή μου σήμερα. Αναθεώρησα πολλές φορές τις απόψεις μου, και σήμερα, μπορώ να πω πως αν είχα εκείνα που ονειρευόμουν τότε πιθανόν να ήμουν δυστυχής. Πιθανόν και όχι, δεν θα μάθω ποτέ! Εκ των υστέρων μπορώ να δω πώς κάποιες αστοχίες μου με βοήθησαν κι όλας.
Είναι εξαιρετικό έως και απαραίτητο να έχεις την πόρτα σου ανοιχτή σε μια άλλη οπτική, να συνειδητοποιείς πως κάποιες προσδοκίες σου δεν είναι παρά κοινωνικά μικρόβια, στερεότυπα τσιμπούρια, που κάνουν το μυαλό και τη ζωή σου κολλημένη στο λίγο..
Η ζωή, πιστεύω, ξεκινά από το σημείο όπου λες, στάσου, μήπως κάνω λάθος; Μήπως μπορώ να σκεφτώ διαφορετικά; Μήπως θα μπορούσα να το πάρω αλλιώς; H ζωή προχωρά από εκεί που καταλαβαίνεις πως τα λάθη, τα δύσκολα, τα απρόοπτα, τα άστοχα ξεκλειδώνουν τις πιο βαθιές σου δυνατότητες, ή τα μεγαλύτερα σκοτάδια σου..
Εσύ δημιουργείς το μονοπάτι κι ας νομίζεις πως αυτό σε πλάθει.. Σημασία δεν έχει τόσο πολύ τι ζεις αλλά πώς βιώνεις το κάθε τι. Μπορείς να ζεις τη ζωή σου μέσα στην γκρίνια και τη μιζέρια για όλα τα κακά που σε βρήκαν, αλλά μπορείς να επιλέξεις να εκμεταλλευτείς τον χρόνο για να ζήσεις.
Δώσε την ενέργειά σου για την επίλυση των προβλημάτων σου κι όσα δε λύνονται μάθε να ζεις με αυτά. Σταμάτα την μόνιμα αρνητική κριτική και την κινδυνολογία γιατί αυτό δεν είναι ειλικρίνεια ούτε και σοφία.
Πριν καν τελειώσω το κείμενο εγώ μπορεί να μην υπάρχω για να ακούσω το σ’ αγαπώ σου, να νιώσω την αγκαλιά σου, να μοιραστείς την χαρά σου, τους προβληματισμούς σου, ή μπορεί να μην υπάρχεις εσύ για λάβεις αυτά που έχω εγώ να σου δώσω, αν δεν σου κάνω φύγε.
Ψάξε να βρεις αυτό που γεμίζει την ψυχή σου, που σε κρατάει ζωντανό, και τρέξε εκεί. Τώρα. Μην χάνεις άλλο χρόνο εδώ. Μην σπαταλάς χρόνο να με αλλάξεις. Άλλαξε εσύ, ή αποδέξου το διαφορετικό μου, ιδανικά αγάπησε με γι’ αυτό, αν δεν μπορείς ή δεν θες είναι εντάξει.. Τρέξε γρήγορα εκεί που νιώθεις πως η ψυχή σου ηρεμεί, κι αν ακόμα δεν το έχεις βρει ψαξ’ το. Υπάρχει σίγουρα! Κι αν νιώθεις αλλιώς, άρχισε να ψάχνεις μέσα σου. Ψάξε... κι αν δεν μπορείς μόνος σου αποδέξου το και ζητά βοήθεια, και όταν το μέσα σου ηρεμήσει τότε θα δεις πως μέσα στα τόσα δισεκατομμύρια ανθρώπων της γης σίγουρα μπορείς να φτιάξεις τον δικό σου κόσμο για να νιώθεις καλά..
Μην το καθυστερείς γιατί η κλεψύδρα έχει γυρίσει και η επόμενη στιγμή μπορεί να μην υπάρχει, είναι πολύ πιθανόν να μην υπάρχει, μετά... κι επειδή δεύτερη ζωή δεν έχει κάνε ότι καλύτερο μπορείς για να την απολαύσεις! Όταν πεθάνω όσες ενοχές και να γεμίσεις, ο χρόνος δεν θα γυρίσει πίσω..
Ονειρέψου τώρα τη ζωή σου σαν ένα κάδρο και αφού ζωγραφίσεις εσένα πρώτα μέσα κάνε χώρο και για μένα, μόνο αν θέλεις, όχι για να με μουτζουρώνεις κάθε μέρα αλλά για να μου δίνεις χρώμα, αφού το φτιάξεις να είσαι διατεθειμένος κάθε στιγμή να το αλλάξεις, γιατί η ομορφιά της ζωής είναι πως δεν ξέρεις ποτέ τι σου επιφυλάσσει η επόμενη στιγμή. Κι αν την επόμενη στιγμή πέσεις, είναι εντάξει. Σήκω... Πάρε όσο χρόνο χρειάζεσαι αρκεί να μην παραιτείσαι από τη ζωή.
Ζήσε την θλίψη σου, ζήσε τον φόβο σου, τον θυμό σου, όπως την χαρά σου, μόνο μη μιζεριάζεις. Είμαι εδώ, αν το θες, για να σταθώ πλάι σου. Ίσως να μπορώ να σε βοηθήσω να βρεις και τρόπο να σηκωθείς, αλλά δεν είμαι εδώ για να γίνω ο κάδος των απορριμμάτων σου, του ανεξέλεγκτου θυμού σου, προς όλους και όλα με επίκεντρο εσένα για να κοκορεύεσαι ως ο καλύτερος. Δεν είσαι ο καλύτερος, ούτε εσύ ούτε κι εγώ.
Γίνε σημαντικός για σένα, μπορείς να γίνεις πολύ σημαντικός και για μένα, κι αυτό σίγουρα δεν θα γίνει γιατί όλος ο υπόλοιπος κόσμος είναι σκάρτος, δε με αφορά αυτός ο κόσμος, και ξέρεις και κάτι; Αυτός που για σένα είναι σκάρτος για κάποιον άλλον είναι σημαντικός, γιατί του έβγαλε το δικό του όμορφο κομμάτι, γιατί πιθανόν αυτό που δεν αντέχεις εσύ σε μένα, εγώ και κάποιος άλλος μπορεί να το αγαπάμε, ακόμα και να το θαυμάζουμε.
Αποδέξου αυτό λοιπόν και σταματά να ασχολείσαι με το πώς πρέπει να είναι ο κόσμος όλος και επικεντρώσου σε σένα που οφείλεις να σε αγαπάς και σε μένα που λες πως αγαπάς, γιατί ξέρεις και κάτι ακόμα; μπορεί κι εγώ να σ’ αγαπώ χωρίς να χρειάζεται να είσαι καλύτερος από κάποιον άλλον, άλλωστε δεν έχουν όλες οι ερωτήσεις απαντήσεις. Κι εγώ μπορεί να σ’ αγαπώ γιατί απλώς σε αγαπώ, κι αυτό να είναι αρκετό για να βγάζω μαζί σου ένα από τα ομορφότερα κομμάτια του εαυτού μου.
Και ανάμεσα σε όλες αυτές τις σκέψεις σηκώνω το κεφάλι και το βλέμμα μου χάνεται στο ατελείωτο γαλάζιο,ήρθε η ώρα να χωθώ στην αγκαλιά του.
Καλή συνέχεια σε όλους!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου