Η ιστορική Δίκη των Πιθήκων

Μία από τις δέκα πιο σημαντικές δίκες στη νομική ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο επίσημος τίτλος της είναι «Πολιτεία του Τενεσί κατά του Τζον Τόμας Σκόουπς». Εντάσσεται στο πλαίσιο της διαμάχης μεταξύ «δημιουργιστών» και «δαρβινιστών».

«Δημιουργιστές» ονομάζουμε όσους συντάσσονται με την άποψη της Εκκλησίας ότι η δημιουργία του κόσμου είναι αποτέλεσμα της Θείας Χάριτος. Σήμερα, η θέση αυτή, τουλάχιστον στις ΗΠΑ, έχει μετασχηματισθεί στη θεωρία του ευφυούς σχεδιασμού, που υποστηρίζει ότι στην αρχή της εξέλιξης του Σύμπαντος υπήρξε ένα υπερφυσικό σχέδιο, μια επέμβαση του Δημιουργού Θεού. Οι «Δαρβινιστές» αποδέχονται τη θεωρία του βρετανού φυσιοδίφη Κάρολου Δαρβίνου (1809-1882), που υποστηρίζει ότι τα ζωικά και φυτικά είδη προέκυψαν από την αργή εξέλιξη απλούστερων μορφών ζωής, με γενετικές μεταλλάξεις και με τη φυσική επιλογή. Μια θεωρία που είναι γενικά αποδεκτή από την επιστημονική κοινότητα.

Το ιστορικό της δίκης ξεκινά στις 21 Μαρτίου 1925, όταν η Βουλή της Πολιτείας του Τενεσί στις ΗΠΑ ψηφίζει τον νόμο Μπάτλερ που «απαγορεύει τη διδασκαλία στα σχολεία κάθε θεωρίας που αρνείται τη θεϊκή καταγωγή του ανθρώπου και υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος προέρχεται από κατώτερες μορφές ζωικών οργανισμών». Ο νεαρός καθηγητής βιολογίας Τζον Σκόουπς αψηφά τον νόμο και συνεχίζει να διδάσκει τους μαθητές του στο Λύκειο του Ντέιτον τη θεωρία του Δαρβίνου, δηλαδή «την καταγωγή του ανθρώπου από τον πίθηκο», όπως έλεγαν περιπαικτικά οι Δημιουργιστές. Η Εισαγγελία της Πολιτείας κινείται δικαστικά εναντίον του Σκόουπς και του ασκεί ποινική δίωξη.

Η δίκη του νεαρού καθηγητή προσδιορίστηκε για τις 10 Ιουλίου 1925 στο Ντέιτον του Τενεσί, μια πολιτεία που βρίσκεται στον συντηρητικό Αμερικανικό Νότο και ανήκει στη λεγόμενη «Ζώνη της Βίβλου». Το άσημο Ντέιτον συγκέντρωσε εν μία νυκτί τα φώτα της δημοσιότητας. Εκατοντάδες δημοσιογράφοι συνέρρευσαν για να καλύψουν τη δίκη και η μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα «Σικάγο Τρίμπιουν» έστησε ένα ραδιοφωνικό σταθμό για την απευθείας μετάδοση της δίκης, κάτι που συνέβαινε για πρώτη φορά στα δικαστικά χρονικά των ΗΠΑ.

Τα δικαστικά έξοδα του κατηγορουμένου ανέλαβε η Αμερικανική Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ACLU) και την υπεράσπισή του ο κορυφαίος ποινικολόγος των ΗΠΑ Κλάρενς Ντάροου. Συνήγορος πολιτικής αγωγής εκ μέρος χριστιανικών οργανώσεων παρέστη ο πολιτικός Ουίλιαμ Τζένιγκς Μπράιαν, διαπρύσιος κήρυκας του αντιδαρβινισμού. Ήταν σπουδαίος ρήτορας, αλλά είχε να δικηγορήσει τριάντα χρόνια. Του τοπικού δικαστηρίου των ενόρκων προΐστατο ο δικαστής Τζον Ρόλστον.

Η δίκη ξεκίνησε πράγματι στις 10 Ιουλίου 1925 και εξελίχθηκε σε μια μονομαχία Ντάροου - Μπράιαν. Ο Ντάροου προσπάθησε στην αρχή να κηρύξει τον νόμο αντισυνταγματικό, επειδή καλλιεργούσε το θρησκευτικό μίσος μεταξύ των πολιτών. Απέτυχε, όμως, καθώς ο δικαστής Ρόλστον απέρριψε το αίτημά του. Στη συνέχεια κάλεσε ως μάρτυρα τον δικηγόρο της πολιτικής αγωγής και χριστιανό ακτιβιστή Ουίλιαμ Τζένινγκς Μπράιαν και τον «στρίμωξε» αρκετά με τις ερωτήσεις του, κερδίζοντας τις εντυπώσεις του ακροατηρίου.

Η ζέστη, όμως, ήταν αφόρητη και η δίκη συνεχίστηκε στον περίβολο του δικαστηρίου, κάτω από τον ίσκιο των μεγάλων δέντρων. Η υπεράσπιση έφερε διαπρεπείς επιστήμονες να καταθέσουν για τη θεωρία της εξέλιξης, αλλά και αυτό το αίτημα απορρίφθηκε από τον δικαστή Ρόλστον. Ο Ντάροου αντέδρασε έντονα και θεώρησε ότι ο ρόλος του στη δίκη έληξε. Στις 21 Ιουλίου 1925 οι ένορκοι εξέδωσαν την απόφασή τους, που ήταν καταδικαστική. Ο δικαστής Ρόλστον επέβαλε στον νεαρό καθηγητή Τζον Σκόουπς χρηματική ποινή 100 δολαρίων, ποσό ιδιαίτερα σημαντικό για την εποχή.

Πέντε ημέρες αργότερα ο κατήγορος του Σκόουπς, Ουίλιαμ Τζένιγκς Μπράιαν, πέθανε στον ύπνο του σε ηλικία 65 ετών. Πολλοί είπαν ότι έφταιξε η εξαντλητική εξέτασή του από τον Ντάρελ, όμως η αλήθεια είναι ότι έπασχε από διαβήτη. Στις 15 Ιανουαρίου 1927, ο Κλάρενς Ντάροου υποστήριξε την αναίρεση του Τζον Σκόουπς, ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Πολιτείας του Τενεσί. Το δικαστήριο αθώωσε τον Σκόουπς για τυπικούς λόγους, επειδή την απόφαση για την επιβολή της χρηματικής ποινής έπρεπε να πάρουν οι ένορκοι και όχι δικαστής.

Τον δικαστήριο δεν μπήκε στην ουσία της υπόθεσης και άφησε ανέπαφο τον νόμο Μπάτλερ, που καταργήθηκε σαράντα χρόνια αργότερα με απόφαση της Βουλής του Τενεσί (16 Μαΐου 1967). Η διαμάχη «δημιουργιστών» και «δαρβινιστών» κυρίως στο χώρο της εκπαίδευσης συνεχίζεται με αμείωτη ένταση στις ΗΠΑ.

Η Ελληνική «δίκη των πιθήκων»

Η πρώτη σκοταδιστική επίθεση απέναντι στη θεωρία της εξέλιξης στην Ελλάδα ξεκινά ουσιαστικά με τα «αθεϊκά» του Βόλου που οδηγούν το 1914 στη δίκη του Ναυπλίου. Εκκλησία και πολιτικές δυνάμεις της συντήρησης στρέφονται εναντίον των δημοτικιστών Δελμούζου και Σαράτση με σκοπό να ανακόψουν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στο Παρθεναγωγείο του Βόλου. Ο Επίσκοπος Δημητριάδος Γ. Μαυρομάτης επισκέφθηκε το Παρθεναγωγείο και έκρινε ότι δεν είναι ελληνικό και χριστιανικό σχολείο αλλά «γερμανικό και φραγκικό».

Η κατηγορία εναντίον τους έχει ως εξής: «Κατά διαφόρους εποχάς από του Σεπτεμβρίου 1908 μέχρι τέλους Μαρτίου 1911 προσεπάθησαν διά ζώσης, διά διδασκαλίας και δι εντύπων φυλλαδίων να ελκύσωσι προσηλύτους εις λεγόμενα θρησκευτικά δόγματα, τουτέστι την αθεΐαν, με τα οποία ενεργούμενα είναι ασυμβίβαστος η διατήρησις της πολιτικής τάξεως, διδάσκοντες ότι δεν υπάρχει Θεός... ότι ο άνθρωπος εδημιουργήθη υπό πιθήκων, ότι ο Θεός είναι ένα αγγούρι»... Εβδομήντα χρόνια αργότερα, το 1985, θα γυριστεί ένα ακόμη επεισόδιο στην ιστορία της ελληνικής «Δίκης των Πιθήκων», με αφορμή την εισαγωγή στην Α΄ Λυκείου του βιβλίου Ιστορία του ανθρώπινου γένους, του ιστορικού Λευτέρη Σταυριανού το οποίο κατηγορήθηκε για «αθεϊσμό» και ανατροπή των «βάθρων του ελληνικού πολιτισμού». Η Ιερά Σύνοδος, ζήτησε ρητά “να καθαρθεί” ή “να αποσυρθεί” το βιβλίο, το οποίο σημειωτέον είχε ήδη υποστεί κάποια πρώτα “στρογγυλέματα”. Ο Σταυριανός προκάλεσε την οργή των θρησκευτικών κύκλων επειδή στο κεφάλαιο «Ανθρωπίδες, οι μακρινοί μας πρόγονοι» κάνει αναφορά στην εξέλιξη του ανθρώπου σύμφωνα με τα επιστημονικά δεδομένα, μιλώντας για τους Αυστραλοπίθηκους, τους προγόνους του ανθρώπου «που ήταν τριχωτοί, γύρω στο 1,20- 1,50,και είχαν εγκέφαλο που ισοδυναμούσε με το 1/3 του δικού μας»,τους ανθρωπίδες (Ηomo Εrectus) και τον Ηomo Sapiens.

Παράλληλα όμως υπήρχε αντίδραση και για τις αναφορές του συγγραφέα στην ισότητα των φύλων (“δεν υπάρχει έμφυτη ή γενετική ανισότητα μεταξύ των φύλων”), στην ταξική ανισότητα και στο χάσμα πλουσίων και φτωχών, στον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία, ενώ οι αναφορές στο ιερατείο που αποτελούσε “μια άλλη προνομιούχα ομάδα σε όλους τους πολιτισμούς” και στα ιεράκείμενα που «χρησιμοποιήθηκαν για να διδάξουν πίστη και υπακοήστην καθιερωμένη τάξη”, ξεσήκωσαν γι άλλη μια φορά την Ιερά Σύνοδο. Από κοντά και οι εθνικιστικοί κύκλοι κατηγορούσαν τον συγγραφέα ότι δίδασκε πως ο Αριστοτέλης ήταν υποστηρικτής της δουλείας, ο δε Μεγας Αλέξανδρος ιμπεριαλιστής. Έτσι θα περικοπούν όσα σημεία της σχολικής ιστορίας ενοχλούν, αλλά κι αυτό δεν θα είναι αρκετό: στις αρχές του 90 το βιβλίο του «αθέου, υλιστού συγγραφέως» Λ. Σταυριανού θα... περικοπεί ολόκληρο.