Και τελικά τα πιο σημαντικά, τα αφήσαμε και αυτά, για αύριο

Η ζωή μας είναι σαν ένα Όνειρο.

Η έμπνευση και οι πιθανότητες είναι σαν ένα κβαντικό τρένο: έρχεται, αλλά δεν περιμένει.

Όπως ακριβώς ένα Όνειρο.

Όταν ξυπνάς, κάποια όνειρα τα θυμάσαι, ή θυμάσαι οριακά ένα σημείο τους, μια εικόνα. Αν εκείνα τα πρώτα δευτερόλεπτα προσπαθήσεις να το θυμηθείς ή ξεκινήσεις να γράφεις αυτή την αμυδρή ή τελευταία ανάμνηση, συνήθως αρχίζει και ξετυλίγεται ολόκληρο το όνειρο. Ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του.

Σαν αυτοί οι νέοι νευρώνες ή συνδέσεις που σχηματίστηκαν κατά την διάρκεια του ονείρου, να χρειάζονται άμεσα ρεύμα, ενέργεια, εστίαση, για να παραμείνουν εν ζωή. Κι όταν το κάνεις μετατρέπονται σε ζωντανές μνήμες ή και ιδιότητες που προστίθενται στο υφαντό της γκρίζας ύλης σου που λέγεται εγκέφαλος, όπως αναφέρει ο Dr.J.Dispenza.

Έτσι ακριβώς είναι και η έμπνευση.
Έν-πνευση, αυτή η εσωτερική νέα πνοή.
Η πνοή εκείνη που σε ζωοποιεί και σε κινεί.

Την ώρα που θα σου έρθει αυτή η εσωτερική παρότρυνση, ο ψίθυρος, ο ανεπαίσθητος μαγνητισμός για να κάνεις ή να δημιουργήσεις κάτι, πρέπει εκείνη ακριβώς την ώρα να ενεργοποιηθείς. Να γράψεις εκείνον το στίχο τώρα, να πιάσεις την κιθάρα για να παίξεις την μελωδία που ήρθε τώρα, να καταγράψεις εκείνη την σκέψη που σου ήρθε τώρα και ου το καθεξής.

Στην αρχή συνήθως έχεις δευτερόλεπτα. Αυτή η ενέργεια ή παρότρυνση σε δοκιμάζει, αν το θέλεις πραγματικά ή αν θα το αναβάλεις, και αυτό. Μετέπειτα εφόσον ανταποκρίνεσαι, θα διαπιστώσεις ότι τα δευτερόλεπτα γίνονται ως λίγα λεπτά. Όταν σε επισκέπτεται η Δημιουργία, πρέπει να γίνεις Δημιουργός. Είσαι ήδη, αλλά το ξεχνάς, το αναβάλεις, φοβάσαι να ανακαλύψεις τις δυνάμεις, ή εναποθέτεις την όποια εξήγηση και δυσκολία ή δικαιο-λογία σε εξωτερικούς παράγοντες.

Κι αυτό είναι εντάξει. Αν αυτή η ιστορία που ζεις σε εξυπηρετεί. Και ίσως έχεις και δίκιο. Την ίδια στιγμή όμως, κάποιος άλλος ή κάποια άλλη, λειτουργεί για τους όποιους λόγους διαφορετικά, ακόμα και στα ίδια ή παρεμφερή σενάρια που η ζωή ξετυλίγει. Και έτσι, η ενέργεια αυτή που είναι κοινή για όλους, συνεχίζει την πορεία της προς εκείνους που την τιμούν και την καλώς-ορίζουν.

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε σκεφτεί κάτι, να πούμε, να γράψουμε, να κάνουμε, ακόμα και να υλοποιήσουμε μια επιχειρηματική ιδέα. Και το αφήνουμε για αύριο, και κοιτάμε το ρολόι, και κάνουμε κάτι άλλο ή τίποτα, και σπρώχνουμε λεπτά μέρες στιγμές και τελικά μια ζωή, για αύριο (Χρόνης Μίσσιος). Και σε κάποιο αύριο, βλέπουμε ακόμα και την επιχειρηματική μας ιδέα να υλοποιείται από έναν άλλο άνθρωπο, σε μια άλλη χώρα. Βλέπουμε τον σύντροφο που θέλουμε να το προσεγγίζει ένας άλλος άνθρωπος. Βλέπουμε την σκέψη ή μελωδία μας να την υλοποιεί κάποιος άλλος. Και τελικά, την ζωή που ονειρευόμασταν, να την ζει κάποιος άλλος…

Μήπως είναι ώρα να σταματήσουμε να κοιτάμε και να ταΐζουμε τα όχι και τα γιατί όχι που λέμε στον εαυτό μας; Μήπως άραγε είναι ώρα να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, με ό,τι έχουμε διαθέσιμο και είμαστε; Μήπως επιτέλους είναι ώρα να γίνουμε συνειδητοί Δημιουργοί, και να εστιάσουμε στα ναι και στα γιατί μας;