Η Συνείδηση είναι εξ’ αρχής και για πάντα Ελεύθερη. Όταν η Συνείδηση στρέφεται προς τα Έσω, τότε Βιώνει το «Ίδιο Είναι», το Απόλυτο, μία Κατάσταση όπου δεν υπάρχει σχέση με εξωτερικό αντικείμενο. Είναι μία Κατάσταση Απόλυτης Ελευθερίας, αν θεωρήσουμε σαν Ελευθερία την Ανεξαρτησία από κάθε επίδραση... Σε Αυτή την Κατάσταση η Συνείδηση είναι Ελεύθερη και από τον υλικό εγκέφαλο... και Διαχέεται μέσα στην Παγκόσμια Συνείδηση (και μπορεί να «εκδηλωθεί» στον «μεταφυσικό χώρο»).
Όταν η Συνείδηση στρέφεται προς τα έξω, τότε, έχει μία ασαφή αντίληψη του «Ιδίου Είναι» μέσα σε ένα αντικειμενικό κόσμο... «Ταυτίζεται» με τους «μηχανισμούς της αντίληψης» (που έχουν «αντιστοιχία» στο νευρικό σύστημα), αντιλαμβάνεται με «προσωπικό» τρόπο τον κόσμο, και βιώνει μέσα από αυτή την προσωπική αντίληψη μία ατομική ύπαρξη στον «κόσμο»...
Η Συνείδηση, στην πραγματικότητα, είναι Ελεύθερη από κάθε νόμο αιτιότητας, και μπορεί, ανεξάρτητα προϋποθέσεων, να στραφεί προς τα Έσω, ή προς τα έξω. Είναι Αυτεξούσια... Η «επίγνωση», η επιλογή, κι η κατεύθυνση που θα ακολουθήσει η Συνείδηση τελικά, εξαρτάται από την «εσωτερική ωρίμανσή» της (την «μεταφυσική ωρίμανσή» της), κι όχι από τις σχέσεις της με το «εξωτερικό»...
Η Συνείδηση, στην σχέση της με το «αντικείμενο», τον αντικειμενικό κόσμο, τις αντικειμενικές συνθήκες, και τις αντικειμενικές αλληλεπιδράσεις, δηλαδή στην δράση της μέσα στον αντικειμενικό κόσμο, είναι Ελεύθερη, και μπορεί να «δρα» προς όλες τις κατευθύνσεις. Μπορεί δηλαδή να δεχτεί ερεθίσματα από όλες τις κατευθύνσεις και να αντιδρά χωρίς να απορροφιέται πουθενά. Είναι δηλαδή Αυτόνομη στην δράση της, κινείται ελεύθερα, δρα με δικούς της κανόνες, χωρίς αλλότριες επιρροές ή επεμβάσεις. Βεβαίως είναι «υποχρεωμένη» να δρα μέσα στις αντικειμενικές συνθήκες και να αντιδρά για να επιτύχει ενδεχομένως την αντικειμενική διαφοροποίηση των καταστάσεων. Η Αυτονομία αναφέρεται, όπως είπαμε, στην δράση της, κι όχι στην αποφυγή των αντικειμενικών καταστάσεων μέσα στις οποίες είναι υποχρεωμένη να δράσει...
Όταν η Συνείδηση απορροφιέται σε μία αντιληπτική διαδικασία και δράση δεσμεύεται, περιορίζεται, χάνει την δυνατότητα να δράσει προς άλλες κατευθύνσεις, γίνεται αργή στις αντιδράσεις της, ως και «αναίσθητη» σε άλλους ερεθισμούς. Αυτή η κατάσταση είναι μία κατάσταση μη-ελευθερίας... Πρόκειται όμως για μία λειτουργία της «αντίληψης», που μπορεί να μεταβληθεί οποτεδήποτε... Θεωρητικά, από την άποψη της δυνατότητας, η Συνείδηση παραμένει Ελεύθερη... είναι στην δική της διάθεση να Ελευθερωθεί ή να παραμείνει «δέσμια»... Η εσωτερική ωρίμανση δεν εξαρτάται από τον χρόνο (τον αντικειμενικό χρόνο), ή τις αντικειμενικές συνθήκες...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου