ΤΡΙΤΟΠΑΤΟΡΕΣ ή Η ΤΙΜΗ ΤΙΜΑ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΑΥΤON ΠΟΥ ΤΙΜA

Ελπίζουμε, ευχόμαστε, όσο πάει οι άνθρωποι να γίνονται λιγότερο φαύλοι, και σε κάποια στιγμή στο μέλλον να μπορέσουμε την αρετή να την έχουμε διαδώσει τουλάχιστον στους ανθρώπους μας, στο έθνος μας. Ελπίζουμε κάποια στιγμή οι άνθρωποι να είναι καλύτεροι από αυτό που βλέπουμε γύρω μας, και αυτό οφείλουμε να το υποσχεθούμε, να το ορκιστούμε, ακριβώς στους νεκρούς, σε εκείνους που προϋπήρξαν σε αυτόν τον τόπο αιώνες πριν και τον τίμησαν αυτόν τον τόπο και μας τον παρέδωσαν για να ζούμε εμείς σήμερα, αλλά ταυτόχρονα όμως και να βλέπουμε να αλωνίζουνε αυτόν τον τόπο ένα σωρό άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι τον λεηλατούν και τον εκμεταλλεύονται και τον κακοποιούν.

Πρέπει να ορκιστούμε λοιπόν στους τριτοπατορές μας, όπως και οι Αθηναίοι πολίτες στους τριτοπάτορές τους, ότι εμείς την στιγμή της τελευτής θα έχουμε ένα χαμόγελο στο στόμα, ξέροντας ότι κάναμε μία προσπάθεια για να είναι ο τόπος αυτός καλύτερος από αυτόν που παραλάβαμε. Όχι ότι σώνει και καλά πρέπει να νικήσουμε, γιατί ουσιαστικά θέλουμε να γυρίσουμε τον κόσμο των άλλων ανάποδα, αλλά ο όρκος ο δικός μας, όμοιος με εκείνον των Αθηναίων, είναι όρκος προς τους Έλληνες τρίτοπατορες, όπως μελλοντικά κάποιοι άλλοι σε αυτόν τον τόπο θα ορκίζονται σε εμάς, όταν τότε θα είμαστε εμείς οι τρίτοπατορές τους.

Όλα είναι μια αλυσίδα. Εμείς είμαστε ένας κρίκος μιας μεγάλης αλυσίδας, που φέρνει το Ελληνικό Έθνος από τα βάθη της αρχαιότητας, από την εποχή που σκεπαζόταν με την αχλύ του μύθου, μέχρι το τώρα. Έτσι πρέπει να βλέπετε όλοι σας τους εαυτούς σας. Είμαστε κρίκοι μιας μεγάλης αλυσίδας που εγγυάται την συνέχεια του Έλληνα με κεφαλαίο έψιλον και του Ανθρώπου με άλφα κεφαλαίο.

Οι νεκροί είναι αυτοί που προϋπήρξαν, οι προηγούμενοι κρίκοι. Μαζί με την Ιστορία μας, τιμούμε και τους νεκρούς μας. Αυτό που πρέπει να ξέρουμε όμως είναι πως υπάρχει μία αποστολή. Ο κρίκος παίζει έναν συγκεκριμένο ρόλο: ενώνει τον προηγούμενο με τον επόμενο. Και αυτός ο κρίκος δεν πρέπει να σπάσει ποτέ. Με όποιο κόστος, κάποιοι από εμάς θα πρέπει, αν χρειαστεί, να αγνοήσουμε την τελευτή και τον θάνατο και να υπερασπισθούμε, με κάθε κόστος, αυτόν τον ιερό κρίκο.

Ελπίζω να μην χρειαστεί αυτό στις ημέρες μας, αλλά εμείς οι άνθρωποι, ως πρόσωπα, δεν είμαστε ξεκάρφωτοι, έχουμε βιολογικούς γονείς και έχουμε και πνευματικούς γονείς που δεν είναι ο νονός που μας έδωσε δίχως την συγκατάθεσή μας, η Εκκλησία και που μας βάφτισε σε ένα όνομα ενός ανθέλληνα συμπλεγματικού υπαρκτού ή ανύπαρκτου αγίου της. Οι πνευματικοί μας γονείς, οι πνευματικοί μας παππούδες, οι πνευματικοί προπάτορες, τρίτοπάτορες, είναι ακριβώς οι Έλληνες Εθνικοί του παρελθόντος. Αυτοί που μετέφεραν μέχρι τις ημέρες μας (γιατί δεν τελειώσαμε τον τέταρτο μεταχριστιανικό αιώνα, δεν τελειώσαμε ούτε την εποχή του Πλήθωνος), αυτοί που μετέφεραν έως τις ημέρες μας, ζωντανό και αναμμένο, το δαδί. Ψηλά την δάδα, Συνέλληνες! Την δάδα εμείς εγγυημένα θα την πάμε στους επόμενους. Κατεβασμένη ανάποδα και σβησμένη, όσο τουλάχιστον εμείς είμαστε όρθιοι, δεν θα την δούμε ποτέ. Ψηλά, πάντα ψηλά την δάδα!