Πάρε τον εαυτό σου από το χέρι και κάθισε τον σε μία πολυθρόνα αναπαυτική, βάλε του και ένα καφεδάκι και πείτε τα…Απλά πράγματα κι όμως έχουν μια τάση να παίρνουν διαρκή αναβολή…
Πως γίνεται για όλους να βρίσκεις χρόνο και για σένα να μη μπορείς;
Να αρνείσαι, να μη θέλεις, να το αποφεύγεις…
Όπως το σώμα θέλει την τροφή για να αναπτυχθεί, έτσι και η ψυχή μας θρέφεται απ’ την κουβέντα…
Τόσος χρόνος, τόσος κόπος, τόσα χρήματα για το «φαίνεσθαι» μα με το «είναι», τι γίνεται με το «είναι»;
Ποιος ασχολείται τελικά με τον εσωτερικό του κόσμο;
Ποιος «αυτοπαρατηρήται «πραγματικά;
Ποιος στ’ αλήθεια ξέρει τι του γίνεται;
‘Άλλος ξεσπάει στα μαλλιά του, άλλος στο σώμα του, άλλος στο φαγητό, άλλος στα ποτά και τα τσιγάρα και άλλοι πάλι πολύ χειρότερα, πάνω στους άλλους…
Γενικά όλοι κάπου το ξεσπάμε το θέμα μας, άλλοτε πάλι κάνοντας κακό στον εαυτό μας και άλλοτε πάλι στους γύρω μας…
Μα γιατί δε το λύνουμε;
Γιατί δε συζητάμε ρε παιδάκι μου, με το άτομο μας;
Γιατί δε τα βάζουμε κάτω, μου λες;
Παρά μόνο στοιβάζουμε κούτες με πνιγμένα συναισθήματα, κούτες γεμάτες θυμό, κούτες, κούτες, κούτες…
Πότε θα μιλήσουμε για όσα θέλουμε, για όσα δε θέλουμε …
Για όσα μας ενοχλούν…
Για όσα μας πληγώνουν…
Τι είναι αυτό που πραγματικά μας λείπει;
Το γεμίζουμε σωστά ή απλώς το μπαλώνουμε;
Και στην τελική βρε αδερφέ κάποια στιγμή να μάθουμε ποιοι είμαστε κι αν χρειαστεί ακόμη να «ξανασυστηθούμε»…
Γιατί για συμβουλές συνήθως είμαστε πρώτοι , όταν επρόκειτο για μας όμως έχουμε μια ροπή να τα θαλασσώνουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου