Είναι πολύ τρομακτικό να συνειδητοποιείς ότι η αυτή η μέρα, αυτό το απόγευμα, αυτό το καλοκαίρι δε θα επιστρέψει ποτέ, ότι μπορεί να μη ζήσεις ως του χρόνου για να αισθανθείς το αλάτι της θάλασσας να σου ψήνει το κορμί, και να διαπιστώνεις ότι πάλι δε βρήκες τρόπο να περάσεις καλά και να χαρείς τις ομορφιές της ζωής.Το να καταφέρουμε να περνάμε όμορφα, είναι πολύ δύσκολο. Ίσως να συνιστά μια από τις σπουδαίες κατακτήσεις του ανθρώπου.
Σαν τις σχέσεις που ενώ κατά βάθος μπορούμε να δείξουμε στον άλλο τις πιο καλές μας πλευρές και να περάσουμε πολύ όμορφα μαζί του, αντ' αυτού επιλέγουμε να του κάνουμε πατητές στα πιο σκοτεινά μας νερά, να μάθει μόνο το χάλι που κουβαλάμε: τον φόβο, τον πόνο, τη γκρίνια, το μίσος, τον φθόνο, τον αρνητισμό.
Και μένουμε στο τέλος και οι δύο στερημένοι: εκείνος με την υπόσχεση ότι κάποτε θα τον αγαπήσουμε κι εμείς με την πεποίθηση πως κάποτε θα έρθει η σωστή ώρα για να δείξουμε την αγάπη, το νοιάξιμο, τη φροντίδα μας.
Μέχρι που κάποτε τελειώνει η στιγμή, το καλοκαίρι, οι άνθρωποι και η σωστή ώρα δεν έρχεται ποτέ - το μόνο που έρχεται είναι η συνειδητοποίηση πως κάθε ώρα ήταν σωστή πριν το τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου