Στις Βαλεαρίδες: το περσινό καλοκαίρι.Η αξία του ταξιδιού έγκειται στον φόβο.
Κάποια στιγμή́, τόσο μακριά από τον τόπο μας, τη γλώσσα μας (μια γαλλική εφημερίδα αποκτά ανεκτίμητη αξία.
Κι αυτές τις βραδινές ώρες στα καφενεία όπου δοκιμάζουμε ν’ αγγίξουμε με τον αγκώνα μας άλλους ανθρώπους), μας κυριεύει ένας αόριστος φόβος, και μαζί μια ενστικτώδης επιθυμία να ξαναβρούμε την ασφάλεια των παλιών συνηθειών.
Αυτή είναι η πιο ξεκάθαρη συνεισφορά του ταξιδιού́.
Εκείνη τη στιγμή́, είμαστε σε πυρετώδη κατάσταση αλλά και διαπεράσιμοι.
Το παραμικρό χτύπημα μάς συνταράζει μέχρι τα τρίσβαθα του είναι μας.
Αρκεί ένα κύμα φωτός, και να την μπροστά μας η αιωνιότητα.
Γι’ αυτό δεν πρέπει να λέμε πως ταξιδεύουμε για την ευχαρίστησή μας.
Δεν βρίσκουμε ευχαρίστηση στα ταξίδια.
Θα έλεγα, μάλλον, ότι πρόκειται για ασκητικό τρόπο ζωής.
Ταξιδεύουμε για την καλλιέργειά μας εάν, λέγοντας καλλιέργεια, εννοούμε την εξάσκηση της πιο ενδόμυχης αίσθησής μας, της αίσθησης δηλαδή της αιωνιότητας.
Η ευχαρίστηση μάς απομακρύνει από τους εαυτούς μας, όπως η «διασκέδαση» του Πασκάλ απομακρύνει από τον Θεό.
Το ταξίδι, που είναι σαν μια πολύ μεγάλη και πολύ σοβαρή επιστήμη, μας επαναφέρει σ’ Αυτόν.
ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ, Σημειωματάρια
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΕΚΔΟΧΗ ΓΙΑ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ , ΝΑΙ , ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ , ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ , ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ,ΕΙΝΑΙ Η ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΟΥΤΙΝΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ,ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΓΕΜΙΣΜΑ ΤΩΝ "ΜΠΑΤΑΡΙΩΝ" ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΤΟ ΑΓΧΟΣ , Η ΠΙΕΣΗ , ΤΟ ΣΤΡΕΣ ΤΟΥΣ ΕΞΑΝΤΛΕΙ. ΝΑΙ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ .
ΑπάντησηΔιαγραφή